การเห็นใจคนอื่น เป็นสิ่งดีนะครับ แต่จะดีกว่าไหม ถ้าเห็นสิ่งที่เข้ามากระทบจิตใจ ของเรา

การแสดงความเห็นแบบนี้ทำให้รู้เลยว่าผู้พูดเข้าไม่ถึงพรหมวิหารธรรม คนที่เขาเห็นใจผู้อื่นและสามารถเข้าใจความรู้สึกคนอื่นนั้น เค้าเห็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นที่ใจของตนเองเสียก่อนแล้วเค้าถึงสามารถเห็นใจหรือเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นได้ เพราะไม่อย่างงั้นแล้วคนผู้นั้น จะไม่สามารถฝ่าด้านพรหมวิหารธรรมได่เลย และด่านสุดท้ายที่เราต้องเห็นนั้นคือ การวางเฉยในพรหมวิหารธรรม เรามีเมตตาต่อผู้อื่น เรามีความกรุณาต่อผู้อื่น เรามีความมุฑิตาต่อผู้อื่น และเราต้องวางใจเป็นกลางเมื่อผู้อื่นจะยินดีหรือไม่ยินดีต่อเรา จะชอบหรือไม่ชอบเรา แต่ยังงัยเราก็ต้องปฏิบัติให้ได้ซึ่งพรหมวิหารธรรม เพราะเหตุนี้งัย อุเบกขาในพรหมวิหารธรรม ไม่ใช่อุเบกขาแบบปุถุชน แม้ลูกของเราหรือผู้มีพระคุณของเรากระทำผิดต้องได้รับโทษ จิตใจของเราก็ต้องวางอุเบกขาในพรหมวิหารธรรม ไม่ใช่เมตตาแต่ตัวเอง ลูกหลานตัวเอง แต่คนอื่นที่ไม่ใช่พวกพ้องของตน ไม่สนไม่แคร์ กระทำทุกอย่างเพื่อให้พวกพ้องของตนรอดพ้นจากโทษ คุนน้องเห็นเยอะแยะ

เห็นเรา เห็นเขา
แล้ว เห็นเขา เห็นเรา
สำคัญ คือ
ตรงที่ "เห็น"

ระวังสิ่งที่มากระทบ เป็นส่ิงภายนอก ไปทำไมกัน ระวังภายในซิ พิจารณาภายในดีแล้ว สงบวิเวกแล้ว อะไร นอกๆ ไม่ีพิษภัย เลย.. ย้อนมา ดูธรรมที่ ใจ ซิ ..

ทุกข์เพราะ ใครไปผูกไว้ ก็ไปแก้ ที่ ตัวที่ไปผูก