รู้จักถนอมสิ่งของ

พระภิกษุสามรูปไปโปรดสัตว์
ขณะเลือกจะจำวัดหมู่บ้านไหน
มองเห็นผักลอยตามน้ำมาหนึ่งใบ
พระรูปแรกจึงทักให้ช่วยกันดู

พระรูปสองบอกว่า “ผักยังสดใส
ปล่อยมันลอยทิ้งน้ำไปเสียดายอยู่”
พระรูปสามหยิบเศษผักขึ้นมาชู
“หมู่บ้านนี้ไม่ควรคู่การโปรดเลย

ไม่ถนอมสิ่งเล็กน้อยเพียงแค่นี้
ต่อให้สอนสั่งทั้งปีก็คงเฉย
สิ่งเล็กเล็กสะท้อนถึงสิ่งคุ้นเคย...”
ขณะที่คิดผ่านเลย...ก็หยุดลง

ชายคนหนึ่งวิ่งร้องตามไถ่ถามว่า
“ข้าทำผักลอยน้ำมาด้วยลืมหลง
พระคุณเจ้าอาจมองเห็นเป็นมั่นคง
ขอท่านจงโปรดหยิบยื่นคืนกลับมา”

พระทั้งสามจึงเปลี่ยนใจไม่เดินผ่าน
พร้อมโปรดบ้านผู้รู้สิ่งที่มีค่า
รักถนอมในทุกสิ่งไม่ผ่านตา
ย่อมควรรับสิ่งดีกว่าที่มาเยือน

ลีลาวดี

คล้ายลีลาวดีคือลีลา
สะท้อนภาพที่ผ่านมาว่าหลากหลาย
เริ่มต้น-คงอยู่-และล้มตาย
งดงามแห่งต้นไม้ไม่ยั่งยืน


ทายทักแสงแดดอ่อนเมื่อยามเช้า
กลีบขาวพร่างพรายและสดชื่น
เมื่อเย็นย่ำถึงห้วงร่วงสู่พื้น
งดงามก็กลับคืนสู่ผืนดิน

................................................

คล้ายลีลาวดีคือลีลา
สะท้อนภาพที่ผ่านมาไม่จบสิ้น
งามใดจักอยู่เป็นอาจินต์
เคียงคู่กับธรณินทร์ไม่เปลี่ยนแปลง

................................................

ลีลาวดีดอกหนึ่งวาง-ข้างพระประธานใหญ่
บอกเวลาผันผ่านไปไม่อับแสง
คือลีลาแห่งความดีที่สำแดง
เติมและแต่งแต้มโลกนี้ด้วยดีงาม

โคมไฟกับคนตาบอด

ชายตาบอดคนหนึ่งออกเดินทาง
ไปเยี่ยมเพื่อนบ้านอยู่ห่างที่ปลายถนน
กลางค่ำคืนไร้แสงจันทร์อันมืดมน
บอกกับเพื่อน“ฉันขอตน...ต้องจากลา”

เพื่อนบอกควร“เอาโคมไฟติดไปด้วย”
“...ตาฉันป่วยถึงถือไปก็ไร้ค่า...”
“ที่ให้ท่านถือโคมไฟติดมือมา
ไม่ใช่เหตุอันใดหนาป้องกันตัว

แม้นท่านอาจไม่ต้องการแสงไฟนี้
เพื่อส่องทางหว่างวิถีที่มืดสลัว
แต่ในท่ามกลางความมืดที่หมองมัว
น่าหวั่นกลัวผู้มาชนบนหนทาง”

ชายตาบอดดุ่มเดินไปในท้องถนน
กุมโคมไฟไว้มั่นจนทุกก้าวย่าง
เสียงดัง“โครม”ก่อนล้มกลิ้งร้องครวญคราง
“ฉันมีไฟไม่เห็นบ้างเดินมาชน!!!”

ผู้เดินชนว่า“มีไฟไหนวานบอก
ท่านกระแทกฉันจนออกที่ริมถนน
โคมที่ท่านถือมั่นไว้,ไร้กังวล
ดับเพลิงไฟไร้โภคผล...ไปนานแล้ว”

รู้แจ้ง...สะท้อนแสงจันทร์

การรู้แจ้งเปรียบเหมือนจันทร์บนผิวน้ำ
น้ำไม่ถูกคุกคาม,จันทร์ไม่ถูกสายน้ำไหล
...กลางค่ำคืน...สาดแสงจันทร์...อันอำไพ...
สะท้อนผิวน้ำกว้างใหญ่เพียงนิ้วเดียว

...จันทร์แขวน...ที่แผ่นฟ้า...
ปรากฏอยู่บนยอดหญ้าลู่ใบเขียว
สะท้อนแสงแห่งจันทราได้กลมเกลียว
แค่น้ำค้างเพียงหยดเดียว...ก็ใหญ่พอ

เซ็นเนื้อเซ็นกระดูก

พระโพธิธรรมเรียกศิษย์ไปไต่ถาม
จงบอกความเนื้อธรรมให้รู้ว่า
“สิ่งที่เจ้าได้เรียนรู้แต่ก่อนมา
สรุปเป็นคำพูดจา...แก่ข้าที”

ศิษย์ ‘เต้าฝู’ ผู้กล่าวธรรมเป็นคนแรก
“ธรรมใดที่ได้แจงแจกในวิถี
มิเคยถูกครอบงำโดยวลี
มิเคยแยกถ้อยคำนี้จากถ้อยคำ”

โพธิธรรมบอก “เจ้าได้ ‘หนัง’ข้าแล้ว
สมกับตั้งใจแน่แน่วทุกเช้าค่ำ”
แม่ชีนาม ‘ซ่งฉี’ เอื้อนเอ่ยธรรม
โดยถ้อยความสุดลึกล้ำและตรึงตรา

*** “...อักโษภยาพุทธเจ้า...เห็นคราวใด
อลังการสว่างไสวแสนเจิดจ้า
เพียงแค่ได้มองเห็นเป็นครั้งครา
ธรรมมะเดียวสว่างกล้า...ซึ้งเกินพอ”

“เจ้าได้ ‘เนื้อ’ ของข้าอาจารย์เจ้า”
ลูกศิษย์นาม ‘เต้าหยู’ เอื้อนเอ่ยต่อ
“ธาตุทั้งสี่ล้วนว่างเปล่าไร้ภาพทอ
ส่วนขันธ์ห้าเหล่านั้นหนอไร้ตัวตน”

พระอาจารย์บอก “เจ้าได้ ‘กระดูก’ ข้า
โดยเนื้อธรรมที่แจ่มจ้าและเปี่ยมผล”
สุดท้ายเหลือศิษย์ ‘ฮุ่ยเข่อ’ อีกหนึ่งคน
จะฉุกคิดพินิจบนเงื่อนไขใด

‘ฮุ่ยเข่อ’ ก้าวมายืนอยู่ที่ตรงหน้า
คำนับท่านอาจารย์ชราแล้วนิ่งไว้
‘ธรรม’ ที่แท้ไร้คำพูดพิสูจน์ใย
“เจ้าได้ ‘ไขกระดูก’ แล้ว...พบแนวทาง!!!”

ได้บุญหรือไม่

พระเจ้าเหลียงอู่ตี่ขึ้นครองราชย์
ชุ่มด้วยหยาดโลหิตาแต่ภูมิหลัง
ใช้ศาตราเป็นรายทางสร้างบัลลังก์
จึงคิดหวังสร้างกุศลต่อผลบุญ

วันหนึ่งพบพระโพธิธรรมจึงถามไถ่
“เรานั้นมีดวงใจช่วยอุดหนุน
ดำเนินการสร้างวัดวาเกื้อการุนย์
ผลของการช่วยเจือจุน...ใหญ่เพียงไร”

“ข้าแต่องค์ราชามหาบพิตร
บุญของท่านเลยสักนิดหามีไม่”
“เราทำบุญไม่ได้บุญด้วยเหตุใด”
“ก็เพราะเจตนาไซร้ท่านไม่ดี”

“แล้วอะไรเล่าคือบุญที่เที่ยงแท้”
“คือรู้แจ้งความผันแปรทุกถิ่นที่
เข้าใจความหมายว่างเปล่า และเป็น-มี
สร้างความรักแลภักดีด้วยเมตตา”

“อะไรหรือคือความจริงอันศักดิ์สิทธิ์”
“หากหัวใจไม่ยึดติด...ย่อมแจ่มจ้า”
“ยืนอยู่หน้าข้าคือใครช่วยตอบมา”
พระโพธิธรรมกล่าวตอบว่า “...ข้าไม่รู้...”