เมื่อนิพพาน ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น
แล้วการปฏิบัติภาวนาทั้งหลาย เพื่อการเข้าสู่มรรคผลนิพาน จะเป็นที่น่ายึดมั่นถือมั่นได้อย่างไร?

นิพพานเป็นอสังขารธรรม

เป็นธรรมธาตุ

จึงไม่เป็นอนัตตา

ไม่ว่าตถาคตจะเกิด มี หรือไม่ แต่ธรรมธาตุ หรือ นิพพานนั้นมีอยู่แล้ว ตั้งอยู่แล้ว

ไม่มีมูลการณ์ ไม่สูญ

ไม่ใช่อนัตตาครับ

นั่นก็สัพเพธรรมมา

คำว่าไม่ใช่ ก็เป้นสังขาร เป็นอวิชชา

ตถาคต เป็นสังขธาตุ มีเกิดความเป็นตถาคต ตั้งอยู่ แล้วก็ไป

ที่มาของอัตตาคือ

ความจริงนั้นอัตตาไม่มี มีแต่อุปทาน

คนเราไปอุปทานว่าสังขารสังขารของเรานั้นมีตัวตน ไปยึดถือว่าเป็นตัวตน

แท้จริงเป็นเพียงกระแสเหตุปัจจัยคืออิทัปปัจจยตา คือปฏิจจสมุปบาท

ยึดเอาเป็นตัวตนไม่ได้

คืออนัตตา

สัพเพสังขาราอนิจจา สัพเพธัมมาอนัตตาติครับ

น่าจะเปลี่ยนคำพูดใหม่ว่า "เข้าถึงนิพพานแล้วก็ไม่ยึดมั่น" คือว่า ปฏิบัติให้ถึงนิพพานแล้วก็ไม่ยึดมั่นถือมันเอง

เข้าถึงนิพพานแล้ว ยังจะมาเอ่ยปากน่าจะ น่าจะ อะไรหรือครับ

หัวข้อ กระทู้ "ทำไม? แม้นนิพพาน ก็ห้ามยึดมั่นถือมั่น" อย่างนี้ชวนให้คิดให้เพ้อวาดภาพกันไปต่างๆ ก็จึงว่า น่าจะ เปลี่ยนคำพูดนั้นเสียใหม่ มันจะได้เพ้อฝันน้อยลง

คือ จะได้ตั้งหน้าปฏิบัติเพื่อเข้าถึง มิใช่เขียนหนังสือแล้วเพ้อลอยจ้า

ทำไม? แม้นนิพพานก็ห้ามยึดมั่นถือ

หากยังมีความยึด ยังมีความมั่นหมายในนิพพานว่าเป็นเรา ของเรา ก็ยังต้องเกิด ยังต้องตาย ยังมิอาจพ้นไปจากสังสารวัฏได้


ภิ กษุ ท .! ภิ กษุ ใด เป็ น พ ระอ รหั น ต์ มี อ าส วะสิ้น แล้ว อยู่จบ
พรหมจรรย์ ทำ กิจที่ต้องทำ สำ เร็จแล้ว มีภาระอันปลงแล้ว มีประโยชน์ของ
ตนอันตามถึงแล้ว มีสังโยชน์ในภพสิ้นไปรอบแล้ว เป็นผู้หลุดพ้นแล้วเพราะรู้
โดยชอบ ; ภิกษุนั้น ย่อมรู้ยิ่งซึ่งดินโดยความเป็นดิน; ครั้นผู้ยิ่ง (อภิญ ฺญา)
ซึ่งดินโดยความเป็นดินแล้ว,
ย่อม ไม่สำคัญมั่นหมาย ซึ่งดิน (ปฐวึ น มญฺญติ) ;
ย่อม ไม่สำคัญมั่นหมาย ในดิน (ปฐวิยา น มญฺญติ) ;
ย่อม ไม่สำคัญมั่นหมาย โดยความเป็นดิน (ปฐวิโต น มญฺญติ) ;
ย่อม ไม่สำคัญมั่นหมาย ว่าดินของเรา (ปฐวิมฺเมติ น มญฺญติ) ;
ย่อม ไม่เพลินอย่างยิ่งซึ่ง ดิน (ปฐวึ นาภินนฺทติ).

ข้อนั้นเพราะเหตุไรเล่า ? ข้อนั้นเรากล่าวว่า เพราะดินเป็นสิ่งที่
เธอนั้นกำหนดรู้รอบ (ปริญฺญาต) แล้ว.

(ในกรณีแห่งธรรมอื่นอีก ๒๒ อย่าง คือ น้ำ ไฟ ลม ภูตสัตว์ เทพ ปชาบดี พรหม
อาภัสสรพรหม สุภกิณทพรหม เวหัปผลพรหม อภิภู อากาสานัญจายตนะ วิญญาณัญจายตะ
อากิญจัญญายตนะ เนวสัญญานาสัญญายตนะ รูปที่เห็นแล้ว เสียงที่ได้ยินแล้ว สิ่งที่รู้สึกแล้วทาง
จมูก,ลิ้น,ผิวกาย สิ่งที่รู้แจ้งแล้ว เอกภาวะ นานาภาวะ และสิ่งทั้งปวง, แต่ละอย่าง ๆ พระผู้มี
พระภาคได้ตรัสไว้โดยระเบียบแห่งถ้อยคำอย่างเดียวกันกับในกรณีแห่งดิน จนกระทั่งถึงกรณีแห่ง
นิพพาน ซึ่งจะได้บรรยายด้วยข้อความเต็มอีกครั้งหนึ่งดังต่อไปนี้ :-)

ภิ กษุ ท .! ภิ กษุ ใด เป็ น พ ระอ รหั น ต์ มี อ าส วะสิ้น แล้ว อยู่จบ
พรหมจรรย์ ทำกิจที่ต้องทำสำเร็จแล้ว มีภาระอันปลงลงแล้ว มีประโยชน์ของ
ตนอันตามถึงแล้ว มีสังโยชน์ในภพสิ้นไปรอบแล้ว เป็นผู้หลุดพ้นแล้วเพราะรู้
โดยชอบ ; ภิกษุ นั้น ย่อมรู้ยิ่งซึ่งนิพ พานโดยความเป็นนิพ พ าน ; ครั้นรู้ยิ่ง
(อภิญญา) ซึ่งนิพพานโดยความเป็นนิพพานแล้ว.

ย่อม ไม่สำคัญมั่นหมาย ซึ่งนิพพาน (นิพฺพานํ น มญฺญติ) ;
ย่อม ไม่สำคัญมั่นหมาย ในนิพพาน (นิพฺพานสฺมึ น มญฺญติ) ;
ย่อม ไม่สำคัญมั่นหมาย โดยความเป็นนิพพาน (นิพฺพานโต น มญฺญติ) ;
ย่อม ไม่สำคัญมั่นหมาย ว่านิพพานของเรา (นิพฺพานมฺเมติ น มญฺญติ) ;
ย่อม ไม่เพลินอย่างยิ่งซึ่ง นิพพาน (นิพฺพานํ นาภินนฺทติ).

ข้อนั้นเพราะเหตุไรเล่า ? ข้อนั้นเรากล่าวว่า เพราะนิพพานเป็นสิ่ง
ที่เธอนั้นกำหนดรู้รอบ (ปริญฺญาต)แล้ว

" ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราแสดงธรรม มีอุปมาด้วยแพ เพื่อต้องการสลัดออก ไม่ใช่เพื่อต้องการยึดถือ ฉันนั้นแล เธอทั้งหลายรู้ถึง ธรรมมีอุปมาด้วยแพที่เราแสดงแล้วแก่ท่านทั้งหลาย พึงละแม้ซึ่งธรรมทั้งหลาย จะป่วยกล่าวไปไยถึงอธรรมเล่า."

อนัตตาธรรม........
นิพพาน ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น ควรเป็นเรื่องของปุถุชนและกัลยาณชนทั้งหลายที่กำลังประพฤติปฏิบัติธรรมเพื่อให้ถึงนิพพาน
ถ้าปฏิบัติธรรมโดยมีความยึดถือไว้ว่าต้องเอานิพพานให้ได้ อย่างนี้ ย่อมไม่ถูกต้องและไม่มีโอกาสจะได้ถึงนิพพาน เพราะเริ่มต้นด้วยความยึดมั่นและตัณหา

ผู้ปารถนาถึงนิพพานเพราะรู้ว่าเป็นที่สุดแห่งทุกข์และความเวียนว่ายตายเกิด แล้วมาศึกษาหาเหตุที่จะทำให้ถึงนิพพานมีอะไรบ้าง แล้วเพียรเจริญเหตุนั้นไปด้วยความเห็นถูกต้องและจิตเป็นกุศล นิพพานเป็นเรื่องของผลเขาจะเกิดไม่เกิดก็ขึ้นอยู่กับการทำเหตุ อย่างนี้จะไม่ประกอบด้วยตัณหา แต่เป็นหน้าที่ที่คนดี หรือคนอยากจะดีทั้งหลายพึงกระทำ นี้ถึงจะเรียกว่าเดินทางสู่นิพพานโดยความไม่ยึดมั่นถือมั่น

การปฏิบัติภาวนาทั้งหลาย เพื่อการเข้าสู่มรรคผลนิพาน เป็นกิจที่กัลยาณชนทั้งหลายพึงทำ เพราะผลพลอยได้จากความเพียรปฏิบัติเพื่อให้ถึงนิพพานนั้น จะทำให้ผปู้ปฏิบัติได้รับความสุข สงบ ร่มเย็น เลิก ละ ลด กิเลสตัณหา อัตตา มานะทิฐิทั้งหลาย ทำให้จำนวนคนดีเพิ่มมากขึ้นในโลก ทำให้สังคมโลกสงบ ร่มเย็น เป็นสุข เป็นสิ่งที่มนุษย์ทั้งหลายพึงกระทำและยึดถือเป็นหน้าที่ที่พึงกระทำ

เป็นการยึดถือการทำความดีให้ถึงที่สุดของดี มิใช่ยึดหรือหมายที่พระนิพพานเป็นหลัก

ขอบคุณครับ

แม้จะดูเหมือนเป็นคำถาม แต่ผมกลับรู้สึกว่าได้รับคำตอบ ซึ่งคำตอบนั้นเองชัดเจนอยู่ในคำถามอยู่แล้ว

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ