คือ เราเป็นคนใจร้อนและชอบอารมณ์เสียใส่พ่อแม่เราเสมอ เราคิดแต่ว่าพ่อแม่เราคือของตาย แต่ตอนนี้เราได้รู้แล้วว่าพ่อแม่คือคนที่รักเรามากที่สุด เรารู้สึกผิดและสำนึกในบาปเสมอมา แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรถึงจะลบกรรมออกไปได้ ไม่ทราบว่าเราควรทำอย่างไรดี จริงหรือไม่ที่ถ้าทำกรรมดีเท่าไรก็ไไม่สามารถทดแทนบาปที่ทำได้ เรารู้สึกแย่มากเลยค่ะ ท้อใจด้วย มันรู้สึกเหมือนว่าไม่มีโอกาสแก้ตัว ทำเท่าไรบาปกรรมก็ไม่มีวันหาย รบกวนผู้รู้ช่วยชี้แนะด้วยค่ะ

ขอบคุณค่ะ

คือ ทุกครั้งที่เราอารมณ์เสีย มันจะเหมือนมีจิตมารเข้าสิงจนควบคุมตัวเองไม่ได้ เหมือนว่าถ้าไม่ได้กราดเกรี้ยวออกไปมันจะอึดอัดแทบระเบิด แต่พอหลังจากนั้นเราก็จะรู้สึกผิดทุกครั้งที่ทำลงไป เป็นแบบนี้มานานมากเป็นปีๆ หลายปี เราตั้งใจมาตลอดว่าจะเลิกสันดานและพฤติกรรมแบบนี้ให้ได้ แต่มันก็ยังไม่ได้สักที คือแม่เราเค้าก็มีนิสัยบางอย่างที่เราไม่ชอบแต่เราก็รู้ดีวาคนเป็นลูกไม่ควรจะต่อว่าแม่แบบนั้น ตอนนี้แม้สันดานแบบนี้จะน้อยลงไปบ้างแล้วแต่ก็ยังไม่หายสนิท เราหวังว่าสักวันสันดานแบบนี้มันจะหมดไ้ปอย่างสิ้นเชิงค่ะ

มีพุทธวจนะที่ตรัสถึงบุคคลสองประเภท ก็ประสบเวทนาเหมือนกัน แต่มีความแปลกกันอยู่ เช่นว่า “ภิกษุทั้งหลาย บุถุชนผู้มิได้เรียนรู้ ย่อมเสวยสุขเวทนาบ้าง ทุกขเวทนาบ้าง อทุกขมสุขเวทนาบ้าง อริยสาวกผู้ได้เรียนรู้แล้ว ก็ย่อมเสวยสุขเวทนาบ้าง ทุกขเวทนาบ้าง อทุกขมสุขเวทนาบ้าง ในกรณีนั้น อะไรเป็นความพิเศษ เป็นความแปลก เป็นข้อแตกต่างระหว่างอริยสาวกผู้ได้เรียนรู้ กับบุถุชนผู้มิได้เรียนรู้” “ภิกษุทั้งหลาย บุถุชนผู้มิได้เรียนรู้ ถูกทุกขเวทนากระทบเข้าแล้ว ย่อมเศร้าโศกคร่ำครวญ ร่ำไห้ รำพัน ตีอกร้องไห้ หลงใหลฟั่นเฟือนไป เขาย่อมเสวยเวทนาทั้ง 2 อย่าง คือ เวทนาทางกาย และเวทนาทางใจ” “เปรียบเหมือนนายขมังธนู ยิงบุรุษด้วยลูกศรดอกหนึ่ง แล้วยิงซ้ำด้วยลูกศรดอกที่ 2 อีก เมื่อเป็นเช่นนี้ บุรุษนั้น ย่อมเสวยเวทนาเพราะลูกศรทั้ง 2 ดอก ทั้งทางกาย ทั้งทางใจ ฉันใด บุถุชนผู้มิได้เรียนรู้ ก็ฉันนั้น...ย่อมเสวยเวทนาทั้ง 2 อย่างคือทั้งทางกาย และทางใจ” “อนึ่ง เพราะถูกทุกขเวทนานั้นกระทบ เขาย่อมเกิดความขัดใจ เมื่อเขามีความขัดใจ เพราะทุกขเวทนา ปฏิฆานุสัยเพราะทุกขเวทนาก็ย่อมนอนเนื่อง เขาถูกทุกขเวทนานั้นกระทบเข้าแล้ว ก็หันเข้าระเริงกับกามสุข * เพราะอะไร ? เพราะบุถุชนผู้มิได้เรียนรู้ ย่อมไม่รู้ทางออกจากทุกขเวทนา นอกไปจากกามสุข และเมื่อเขาระเริงอยู่กับกามสุข ราคานุสัยเพราะสุขเวทนานั้นย่อมนอนเนื่อง เขาย่อมไม่รู้เท่าทันความเกิดขึ้น ความสูญสลาย ข้อดีข้อเสีย และทางออกของเวทนาเหล่านั้นตามที่มันเป็น เมื่อเขาไม่รู้ตามที่มันเป็น อวิชชานุสัยเพราะอทุกขมสุขเวทนา ย่อมนอนเนื่อง ถ้าได้เสวยสุขเวทนา เขาก็เสวยอย่างผูกมัดตัว ถ้าเสวยทุกขเวทนา เขาก็เสวยอย่างผูกมัดตัว ถ้าเสวยอทุกขมสุขเวทนา เขาก็เสวยอย่างถูกมัดตัว ภิกษุทั้งหลาย นี้แล เรียกว่าบุถุชนผู้มิได้เรียนรู้ ผู้ประกอบด้วยชาติ ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส และอุปายาส เราเรียกว่าผู้ประกอบด้วยทุกข์” ...... * กามสุข = สุขในการสนองความต้องการทางประสาททั้ง 5; ตัวอย่าง ในทางจริยธรรมขั้นต้น เช่น หันเข้าหาการพนัน การดื่มสุรา และสิ่งเริงรมย์ต่างๆ