เพื่อนสนิทสำคัญสำหรับการดำรงชีวิตขนาดไหนคะ

พลอยยังคงไม่มีเพื่อนสนิทหรือเพื่อนแท้ เลยค่ะ มีแต่เพื่อนร่วมชั้นเรียนมากมาย อีกทั้งคุยกับหลายๆ คนก็พบว่า คนเหล่านั้นก็ไม่มีเพื่อนสนิทเช่นกัน และบอกอีกว่า เมื่อจบการเรียน เราจะยิ่งมีเพื่อนสนิทน้อยลงอีก เราจะโดดเดี่ยวมากขึ้น

หรือว่า เราควรจะมีความสุขได้ด้วยตนเอง ทำสิ่งๆ ต่างด้วยตนเองมากกว่าที่จะรอทำพร้อมผู้อื่น

และทำอย่างไรถึงจะมีเพื่อนสนิทและเพื่อนแท้คะ

ปล. เพื่อนสนิทในความคิดของพลอยคือ
คนที่แชร์ความคิดความรู้สึกกันได้
เป็นกำลังใจ เตือนสติและช่วยแก้ไขปัญหายามเพื่อนทุกข์ ท้อใจ
แสดงความยินดีเวลาเพื่อนประสบความสำเร็จ

เพื่อนสนิท คือ ตัวเราเอง จริงนะ ถ้าเรายังไม่มีเพื่อนสนิทเลยก็อย่าไปมองหาค่ะ มันเหนื่อย ให้มาดูตัวเราเองนี่แหล่ะว่าเราเองเป็นที่พึ่งให้ตัวเองได้หรือยัง เหมือนคนจมน้ำไง ให้คิดว่ายน้ำด้วยตัวเองก่อนค่อยคิดหาขอนไม้ (เพื่อน)

แล้วถ้าเราเองเห็นตัวเองเป็นเพื่อนสนิท เราก็จะมีความสุข ทำกจกรรมอะไรก็ทำคนเดียว มั่นใจ สบายใจ ไม่เดือดร้อนใจด้วยนะเพราะเราทำของเราเองไง

เพื่อนนะคะ ต่อให้สนิทแค่ไหนเขาก็อยู่กับเรา ให้กำลังใจเรา แบ่งปันกับเราไม่ได้ตลอดเวลาอ่ะ เขาก็มีธุระของเขา ถ้าเราฝากใจไว้ที่เขา เราจะต้องเจ็บใจเข้าสักวัน วันดีคืนดีเราก็ผิดหวังเพราะเราคาดหวังอะไรในตัวเพื่อนมากไปอีก

แต่ถ้ามีเพื่อนสนิทอยู่แล้ว หมั่นชักชวนกันทำความดี อันนี้เราก็ว่าโชคดีมากเลยค่ะที่ได้เพื่อนดี

พุทธภาษิตว่า ถ้าไม่ได้สหายผู้รอบคอบ พึงเที่ยวไปคนเดียวและไม่พึงทำชั่ว

อย่างนี้ดีกว่าล่ะ มั่นใจ ไม่ต้องโหยหาใครค่ะ

เพื่อนในพุทธศาสนา ไม่จำเป็นต้องเป็นเพื่อนสนิท
แต่ แค่ได้คบหากับ กัลยาณมิตร เท่านี้ก็เจริญแล้ว

เลือกคบหากัลยาณมิตร อาจจะไม่ถึงขนาดสนิท
แต่กัลยาณมิตรทุกคนล้วนจริงใจ

มีเพื่อนสนิทผมว่าดีครับแต่เพื่อนที่ดีที่สุดคือกัลยานิมิตร. ผู้ที่ชักจูงเราให้เป็นคนที่ดีขึ้น

การมีเพื่อนที่ดีดั่งว่ามานี้...นับว่าเป็นเรื่องดีมาก...
ที่ดีมาก...เพราะจะนำความสุขความปลอดภัยมาสู่เรา

ใคร ๆ ก็ต้องการความสุขความปลอดภัยในชีวิตทั้งนั้น

แต่.....ความสุขความปลอดภัยชนิดนี้....ไม่มั่นคง..ไม่แน่นอน...มีการเปลี่ยนแปลงไปได้

ก็อย่างว่านั้นแหละ...แม้จะรู้อย่างนี้คนธรรมดาก็ยังต้องการกันอยู่

เพราะ..ไม่รู้ว่า..ยังจะมีอะไรที่ดีกว่านี้...อีกหรือ??

ยังจะมีอะไรที่เป็นความสุขยิ่งกว่าที่เห็น ๆ อีกรึ??....

เมื่อไม่รู้....ก็ควานหาความสุขแบบเดิม ๆ

เราไม่ว่ากัน....

แต่หาก...ต้องการหาความสุขแบบพระพุทธเจ้า...
ต้องหากัลยาณมิตร....

กัลยาณมิตร...ต้องอริยะบุคคล...นับแต่พระโสดา....ขึ้นไป
กัลยาณมิตรที่ประเสริฐที่สุดคือ..ท่านที่พ้นจากทุกข์แล้ว...
แล้วเราจึงจะมีโอกาส...พบสุขอย่างที่พระพุทธเจ้า..อรหันตเจ้า...ท่านพบกัน

เพื่อนที่ดี....มีไม่มี...ไม่เป็นไร
แต่..กัลยาณมิตรท่านพบแล้วรึยัง???

ถ้าเราอยากมีเพื่อนแบบไหนก็คิดพูดทำแบบนั้นให้เค้าก่อน
แต่ที่สุดแล้วคนที่จะเป็นกำลังใจให้เราได้ก็คือตัวเราเอง
เพราะหากจะอิงคนอื่น ก็ไม่มีอะไรแน่นอนทั้งนั้น แม้แต่ตัวเราก็ยังไม่แน่นอน

ตอนนี้พลอยเข้าใจมากขึ้นแล้วค่ะ

คือ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
กล่าวคือ เราจะดีหรือชั่วก็ล้วนอยู่ที่ตัวเราทั้งสิ้น เพื่อนเป็นเพียงส่วนประกอบนึงในชีวิตเท่านั้น
และไม่มีใครเป็นได้อย่างที่เราต้องการทั้งหมด

อีกทั้งเพื่อนก็มีหลายรูปแบบ ทั้งเพื่อนที่ดีและไม่ดี มิตรเทียมและมิตรแท้ เช่น เพื่อนขี้ประจบ เพื่อนคบหวังผล เพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุข กัลยณมิตร ฯลฯ เป็นธรรมดาของโลก

พลอยควรจะมีความสุขได้ด้วยตนเองดีกว่า หาสิ่งค้ำจุนยึดเหนี่ยวรอบกาย

ขอบคุณพี่ๆทุกท่านที่เตือนสติและให้ข้อคิดนะคะ -/\-

วางหลักมิตรเทียม มิตรแท้ สำหรับไว้สังเกต

-มิตรเทียม 4 จำพวก คือ

1. คนปอกลอก
2. คนดีแต่พูด
3. คนหัวประจบ
4. คนชวนฉิบหาย

-มิตรแท้ 4 จำพวก คือ

1. มิตรอุปการะ
2. มิตรร่วมสุขร่วมทุกข์
3. มิตรแนะประโยชน์
4. มิตรมีน้ำใจ

-ในคิหิวินัย หรือวินัยของคฤหัสถ์ หรือ ศีลสำหรับประชาชน ที่เกี่ยวกับมิตรสหาย

-บำรุงมิตรสหาย ผู้เป็นเหมือนทิศเบื้องซ้ายโดย

1. เผื่อแผ่แบ่งปัน
2. พูดอย่างรักกัน
3. ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน
4. มีตนเสมอ ร่วมสุขร่วมทุกข์กัน
5. ซื่อสัตย์จริงใจต่อกัน

-มิตรสหาย ย่อมอนุเคราะห์ตอบ

1. เมื่อเพื่อนประมาท ช่วยรักษาป้องกัน
2. เมื่อเพื่อนประมาท ช่วยรักษาทรัพย์สมบัติของเพื่อน
3. ในคราวมีภัย เป็นที่พึงได้
4. ไม่ล่ะทิ้งในยามทุกข์ยาก
5.นับถือตลอดวงศ์ญาติของมิตร

ขอบคุณที่ให้ความกระจ่างขึ้นค่ะ พี่กรัชกาย^^