ผมสงสัยอยู่ว่าคนเราเกิดมามีกรรมเป็นตัวกำหนดมีกรรมเป็นตัวนำไป งั้นแสดงว่าอนาคตของเราก็ได้ถูกกำหนดไว้แล้วจากผลกรรมที่เราทำมาจากอดีตชาติก่อนๆ ใช่มั้ยครับ หรือว่ามันจะสามารถถูกเปลี่ยนแปลงได้ด้วยผลกรรมในชาตินี้ครับ

ที่ว่ากรรมลิขิตๆนั้น
ตามสำนวนภาษา มักทำให้เราเข้าใจว่า
คงจะมีผู้ใดผู้หนึ่งที่เรียกว่ากรรม เป็นคนคอยบงการชีวิตของเรา
อันนี้เป็นความเข้าใจคลาดเคลื่อน

พระท่านเปรียบเทียบอย่างนี้ว่า
เหมือนเราเอาน้ำมาโถนึง น้ำในโถนี่คือบุญของเรา
ถ้าเราทำบาปเพิ่ม ก็เหมือนเติมเกลิอลงไปเรื่อยๆ

แต่ถ้าเราทำบุญเพิ่ม ก็เหมือนเติมน้ำลงไปเรื่อยๆ ฤทธิ์ของเกลือมันก้จะจางลง
ทำบุญมากๆ บาปมันก้มีกำลังอ่อน

แต่ถามว่าเกลือหายไปมั๊ย... มันไม่หาย เพียงแต่มันถูกกลบด้วยน้ำ

เช่น

คนสองคน คนนึงรวย คนนึงจน ต่างขับรถชนคนตายเหมือนกัน

คนรวย ขับรถชนคนตาย คนรวยไม่เดือดร้อนมาก
เพราะมีเงินทองทรัพย์สินไปบรรเทาความทุกข์ร้อนของเจ้าทุกข์
นี่คือบุญมาก พอมีกรรมมาตัด คือไปชนคนตาย บุญที่มีมันช่วยอุ้มเรา ไม่ให้เดือดร้อนมาก

แต่พอเป็นคนจน ขับรถไปชนเขาตายเหมือนกัน
คนจนบุญน้อย เพราะขาดเรื่องทาน ทานบารมีที่สั่งสมมีน้อย
ก็เลยอัตคัตขัดสนในอันที่จะบรรเทาทุกขืทั้งของตนและของเจ้าทุกข์

กรรมเดียวกันแท้ๆ แต่เดือดร้อนต่างกัน
ก็เมหือนน้ำกับเกลือที่บอก
บุญมันมาก ฤทธิ์เหลือมันเลยทำอันตรายต่อเราได้น้อย

แต่ถ้าบุญมันน้อย บาปมันเยอะ คงจะเดือดร้อนมาก
เพราะฤทธิ์ของเกลือมันแรง กินเข้าไปก็ลิ้นชา ไตพังกันพอดี

ของคุณเข้าใจว่าบุญกับบาป มันหักล้างกันได้ นับว่าเป็นความเข้าใจผิด
บุญส่วนบุญ บาปส่วนบาป น้ำส่วนน้ำ เกลือส่วนเกลือ

บุญทำหน้าที่ช่วยเราช่วยเรา บาปมันทำหน้าที่ทำให้เราเดือดร้อน
มันทำหน้าที่ของมันด้วยกัน แต่ไม่ใช่ว่ามันหักล้างกัน อย่างที่อธิบายไป

ปัจจุบันนี้ เวลานี้ กำลังจะเป็นอนาคต เราเลือกลิขิตเองได้ว่าเราจะทำบุญหรือบาป
ถ้าเราทำบุญมากๆ ผลบุญมันก็ช่วยให้เราสบาย
ถ้าบาปที่เคยทำมาแต่หนหลังมันถึงเวลามาเยือนเรา บุญก้จะคอยช่วยหนุนให้อย่างที่อธิบายไป

ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยมาตอบครับ

เหมือนเราผากเงินในธนาคาร บางวันก็ฝาก บางวันก็ไม่ฝาก ผ่านไปสัก4ปี พอมีเงินฝาก 100000 บาท จะถามว่า ฝากเงินเมื่อวานนี้เหรอถึงมีเงินขนาดนี้ คำตอบก็ไม่ใช่ ก็คงเหมือนอนาคต หากจะใช้เงินหมดภายในวันนี้ อนาคตก็คงต้องอาศัยวันข้างหน้าอยู่กับวันข้างหน้า

จูฬกัมมวิภังคสูตร (๑๓๕)

[๕๗๙] ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้-
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ที่พระวิหารเชตวัน อารามของ
อนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี สมัยนั้นแล สุภมาณพ โตเทยยบุตร
เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคยังที่ประทับ แล้วได้ทักทายปราศรัยกับพระผู้มีพระภาค
ครั้นผ่านคำทักทายปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันไปแล้ว ได้นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ฯ

[๕๘๐] สุภมาณพ โตเทยยบุตร พอนั่งเรียบร้อยแล้ว ได้ทูลถาม
พระผู้มีพระภาคดังนี้ว่า ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ อะไรหนอแล เป็นเหตุ เป็นปัจจัย
ให้พวกมนุษย์ที่เกิดเป็นมนุษย์อยู่ ปรากฏความเลวและความประณีต คือ มนุษย์
ทั้งหลายย่อมปรากฏมีอายุสั้น มีอายุยืน มีโรคมาก มีโรคน้อย มีผิวพรรณทราม
มีผิวพรรณงาม มีศักดาน้อย มีศักดามาก มีโภคะน้อย มีโภคะมาก เกิดในสกุลต่ำ
เกิดในสกุลสูง ไร้ปัญญา มีปัญญา ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ อะไรหนอแลเป็นเหตุ เป็นปัจจัย
ให้พวกมนุษย์ที่เกิดเป็นมนุษย์อยู่ ปรากฏความเลวและความประณีต ฯ

[๕๘๑] พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรมาณพ สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของตน
เป็นทายาทแห่งกรรม มีกรรมเป็นกำเนิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย
กรรมย่อมจำแนกสัตว์ให้เลวและประณีตได้ ฯ

http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.p ... 623&Z=7798

อ่านทั้งหมดที่กระทู้นี้ครับ
viewtopic.php?f=4&t=37317