ครับคุณ FLAME สมาธิถ้ารู้จักมันจริงๆ แล้วอันตรายมาก มันจะพาให้เราห่างจากนิพพาน หลงไปในทางของมาร

ในมารสูตร พวกมารมักจะมาราวีอริยะสงฆ์ที่ทำสมาธิ คอยหลอกให้ออกจากธรรมวินัย มีให้ศึกษาหลายสูตร ที่รู้ทันก้มี รู้ไม่ทันก็ไปถามพระพุทธเจ้า ตอนนี้พระพุทธองค์ไม่อยู่ให้เราพึ่งแล้ว เราต้องพึ่งธรรมวินัย ปัจจุบันไม่รู้ว่ามารเก่ง หรือ สาวกไม่ฉลาด แค่มีเสียงในสมาธิบอกว่า กายหายไป จิตหายไป แล้วเกิดปิติมีแสดงสว่างวาป ก็ดันเข้าใจว่าบรรลุอริยะแล้ว ...

ทุกวันนี้ พอนิ่งๆ หน่อย นิสัยเก่าที่เคยทำสมถะมา ก็จะทำให้นิ่งซื้อบื้อไปซักพัก พอรู้ตัวก็ต้องรีบฆ่ามันด้วยวิปัสสนา และในกล่มผู้ที่ปฏิบัติด้วยกัน มีหลายท่านเป็นฤาษีเก่า มีญานฤาษีติดมาด้วย จะเอาออกก็เอาออกไม่ได้ เขาไม่อยากจะได้หรอกครับ ชีวิตก็ใช่ว่าจะมีความสุขที่อ่านใจคนออก เพราะส่วนมากจะถูกด่าในใจ

พวกที่โดนเปรตหลอกว่ามีฤทธิ์ พอบรรลุเป็นโสดาบัน ก็เป็นเหมือนคนธรรมดา ไม่รู้ไม่เห็นอะไร เหลือแต่ฤทธิ์ของปัญญาที่ประหารกิเลสได้ ชีวิตก็มีแต่ความสุข เพราะรู้จักการฆ่าความทุกข์ด้วยปัญญา

คุณ Supareak รู้จักคุณพลศักดิ์ไหมครับ
เค้าอยู่นี่

http://fws.cc/whatisnippana/index.php

ไงๆ เชิญไปสนทนากับเค้าบ้างนะครับ หนุกหนาน

คุณกรัชกาย: ไม่รู้จักครับ แต่เท่าที่เคยอ่านกระทู้ เป็นสายฤาษีพราหมณ์ ก็ไปไกลเหมือนกัน พอๆ กับตัวท่านนั่นแหละ แต่ออกหลงกว่า ถ้าขนาดเห็นโน่นเห็นนี่แล้ว ลากกลับไม่ได้ง่ายๆ

ขอบพระคุณครับที่ชม เอ๊ะหรือว่าด่าครับน่า

จะฟ้องพี่พลว่าคุณว่า เค้าเป็นพราหมณ์เป็นฤาษีชีไพร คนอะไรช่างสรรหาคำมาพูด

แบ่งตามธรรม เขาเป็นอย่างไร ผมก็ว่าอยางนั้น ส่วนตัวเขาจะรับความจริงได้หรือเปล่าก็เรื่องของเขา ผมว่า คุณเอาตัวให้รอดก่อนดีกว่า ที่สะสมมาตั้งนาน มันจะทำให้คุณไปไกลพอดูเลยนะครับ

...ทำให้นึกถึงหมอดู ทำนายทายทักว่า...คุณมีเคราะห์นะทำการสะเดาะเคราะห์เสีย เพราะดาวราหูโคจรทับลัคนา...แต่ลืมดูดวงตัวเอง วันหนึ่งขับรถจะไปลำพูนเกือบถึงจุดหมายอยู่แล้วถึงแถวๆถ้ำขุนตาลฝนตกหนักฟ้าคะนองผ่าต้นไม้ข้างทางหักทับรถหมอดูคนนั้นตายคาที่นั่งคนขับ

ความจริงบางทีมันก็รับได้ยากนะครับ ยิ่งถ้าได้รู้ว่า สิ่งที่ได้ทำมาสะสมทั้งชีวิต กะว่าจะได้เสพสุขในกาลข้่างหน้า แต่จริงๆ โดนหลอก กลายเป็น เรียนผิด ทำผิด สอนผิดมาทั้งชีวิต แล้วยังทำแต่เหตุให้ลงอบาย เหมือนองคุลีมาลย์ที่ถูกหลอกให้ไปฆ่าคน ... จะอาความคิดเห็นอะไรมาแก้ไขก็ไม่ได้ จะหาเหตุผลอะไรมาเพื่อทำให้สบายใจ มันก็ได้เท่านั้นแหละครับ ธรรมชาติเหตุตรงผล ไม่เคยมีผิดเพี้ยน

พระพุทธเจ้าเจริญสมาธิหรือฝึกฌานจบถึงขั้นสูงสุด แต่ขั้นสุดท้ายก่อนตรัสรู้พระองค์ใช้เพียงฌานที่1- 4
เช่นที่พระองค์ตรัสแก่อัคคิเวสนะว่า


“ดูกรอัคคิเวสสนะ เรานั้นแล (ฉันอาหารหยาบ ให้กายได้กำลังแล้ว) สงัดจากกามทั้งหลาย
สงัดจากอกุศลทั้งหลาย บรรลุปฐมฌาน... บรรลุทุติยฌาน... บรรลุตติยฌาน...
บรรลุจตุตถฌาน...อยู่

ต่อ ดูหลักการตรัสรู้ 3 ยาม แต่ละยามๆดังนี้


“เรานั้น ครั้นเมื่อจิตเป็นสมาธิ บริสุทธิ์ ผ่องใส ไม่มีฝ้ามัว ปราศจากอุปกิเลส
เป็นของนุ่มนวล ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวอย่างนั้นแล้ว
น้อมจิตไปเพื่อปุพเพนิวาสานุสติญาณ

“เรานั้น ครั้นเมื่อจิตเป็นสมาธิ...อย่างนี้แล้ว ก็น้อมจิตไปเพื่อจุตูปปาตญาณ

“เรานั้น ครั้นเมื่อจิตเป็นสมาธิ...อย่างนี้แล้ว ก็น้อมจิตไปเพื่ออาสวักขยญาณ
เรานั้น รู้ชัดตามที่มันเป็นว่า นี้ทุกข์ นี้ทุกขสมุทัย นี้ทุกขนิโรธ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา
รู้ชัดตามที่มันเป็นว่า เหล่านี้อาสวะ นี้อาสวสมุทัย นี้อาสวนิโรธ นี้อาสวนิโรธคามินีปฏิปทา
เรานั้น เมื่อรู้อยู่เห็นอยู่อย่างนี้ จิตก็หลุดพ้นแล้ว แม้จากกามาสวะ แม้จากภวาสวะ
แม้จากอวิชชาสวะ
เมื่อหลุดพ้นแล้ว ก็มีญาณว่า หลุดพ้นแล้ว เรารู้ชัดว่าชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำได้ทำแล้ว กิจอื่นอีกเพื่อความเป็นอย่างนี้ไม่มี”

viewtopic.php?f=2&t=26376

ในฌานสูตรพระองค์ตรัสไว้ดังนี้


“ภิกษุทั้งหลาย เรากล่าวความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย เพราะอาศัยปฐมฌานก็ได้
อาศัยทุติยฌานก็ได้
ตติยฌานก็ได้
จตุตถฌานก็ได้
อากาสานัญจายตนะก็ได้
วิญญาณัญจายตนะก็ได้
อากิญจัญญายตนะก็ได้
เนวสัญญานาสัญญายตนะก็ได้”


viewtopic.php?f=2&t=26467

ความสุขที่เกิดจากสมาธิหรือจากฌาน เพราะกิเลสดับไปศึกษาที่


คัมภีร์อังคุตตรนิกาย ทุกนิบาต ท่านจำแนกความสุขออกไปทั้งโดยประเภท และโดยระดับเป็นคู่ๆ
มากมายหลายคู่ เช่น สุขของคฤหัสถ์กับสุขของบรรพชิต
กามสุขกับเนกขัมมสุข
โลกียสุขกับโลกุตรสุข
สุขของพระอริยะกับสุขของปุถุชน เป็นต้น

แต่วิธีแบ่งที่เป็นลำดับขั้นชัดเจน ละเอียด และดูง่ายไม่ซับซ้อน น่าจะได้แก่วิธีแบ่งเป็น 10 ขั้น หรือความสุข 10 ขั้น ซึ่งมีที่มาหลายแห่งแบ่ง

1. กามสุข - สุขเนื่องด้วยกาม ได้แก่ ความสุขโสมนัสที่เกิดขึ้นด้วยอาศัยกามคุณ 5
2. ปฐมฌานสุข - สุขเนื่องด้วยปฐมฌาน ซึ่งสงัดจากกามและอกุศลธรรมทั้งหลาย ประกอบด้วย วิตก วิจาร ปีติ สุข และเอกัคคตา
3. ทุติยฌานสุข - สุขเนื่องด้วยทุติยฌาน ซึ่งประกอบด้วย ปีติ สุข และเอกัคคตา
4. ตติยฌานสุข - สุขเนื่องด้วยตติยฌาน ซึ่งประกอบด้วย สุข และเอกัคคตา
5. จตุตถฌานสุข - สุขเนื่องด้วยจตุตถฌาน ซึ่งประกอบด้วย อุเบกขาและเอกัคคตา
6. อากาสานัญจายตนสมาปัตติสุข- สุขเนื่องด้วยอากาสานัญจายตนสมาบัติ ซึ่งล่วงพ้นรูปสัญญาได้
โดยสิ้นเชิง ปฏิฆสัญญาล่วงลับไปหมด ไม่มนสิการนานัตตสัญญา นึกถึงแต่อวกาศอันอนันต์เป็นอารมณ์
7. วิญญาณัญจายตนสมาปัตติสุข- สุขเนื่องด้วยวิญญาณัญจายตนสมาบัติ ซึ่งคำนึงวิญญาณอันอนันต์เป็นอารมณ์
8. อากิญจัญญายตนสมาปัตติสุข- สุขเนื่องด้วยอากิญจัญญายตนสมาบัติ ซึ่งคำนึงภาวะที่ไม่มีอะไรเลยเป็นอารมณ์
9. เนวสัญญานาสัญญายตนสมาปัตติสุข- สุขเนื่องด้วยเนวสัญญานาสัญญายตนสมาบัติ อันถึงภาวะ
ที่มีสัญญาก็ไม่ใช่ ไม่มีสัญญาก็ไม่ใช่
10. สัญญาเวทยิตนิโรธสมาปัตติสุข- สุขเนื่องด้วยสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ อันถึงภาวะที่ดับสัญญาและเวทนาทั้งหมด

ถ้าจะจัดให้ย่อเข้า สุข 10 ข้อนี้ ก็รวมเข้าได้เป็น 3 ระดับ คือ

1. กามสุข - สุขเนื่องด้วยกาม
2. ฌานสุข หรือ (อัฏฐ) สมาปัตติสุข -สุขเนื่องด้วยฌาน หรือ สุขเนื่องด้วยสมาบัติ 8

แยกเป็น 2 ระดับย่อย
2.1 สุขในรูปฌาน หรือสุขเนื่องด้วยรูปฌาน 4
2.2 สุขในอรูปฌาน หรือสุขเนื่องด้วยอรูปฌาน 4
3. นิโรธสมาปัตติสุข สุขเนื่องด้วยนิโรธสมาบัติ

viewtopic.php?f=2&t=18652

สุขนั่นเป็นวิชาการผู้ไม่เคยประสบอาจนึกไม่เห็น ดูตัวอย่างจากผู้ปฏิบัติท่านหนึ่งนึกเทียบเคียง ตัดมา


ความรู้สึกของเราเหมือนจุ่มอยู่ในปีติ มีแต่ความสุขไปหมด จากนั้นผมก็คิดขึ้นมาว่า

"มีความสุขขนาดนี้ในโลกด้วยหรือ ความสุขนี้ ดีกว่าความสุขในโลกที่เราเคยพบมาทั้งหมด โอ...ความสุขนี้แค่นั่งก็ได้แล้ว คนทั้งโลกมัวแต่วุ่นวายทำอะไรกันอยู่ บางคนทำทุจริตต่างๆ เพื่อหาเงินมาสนองความสุขตนทำไปทำไมนะ มันเทียบกับความสุขที่เกิดจากความสงบนี้ไม่ได้เลย ความสุขนี้ไม่ต้องไขว่คว้ามาก อยู่กับตัวเองแท้ๆ คนในโลกกลับไม่รู้"

จากนั้น ผมก็สังเกตลมหายใจ ก็รู้สึกว่าลมหายใจตอนนี้มันละเอียดมาก ถึงค่อยเข้าใจคำว่าลมหายใจหยาบลมหายใจละเอียดว่าเป็นยังไง ก่อนหน้านี้เข้าใจว่า คือ ลมหายใจแรงๆเบาๆซะอีก

ความรู้สึกจากการเกิดสมาธิครั้งแรกนี้ มันเหมือนจุ่มค้างอยู่ปีติ คือปีติเกิดค้างอยู่ แต่ไม่เห็นนิมิตอะไรทั้งสิ้น แต่รู้สึกจิตเวลานี้ไม่มีนิวรณ์เลย

จากนั้นผมก็รู้สึกยินดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วคิดไปเรื่อยว่า "นี่คือปฐมฌานหรือเปล่านี่ ปฐมฌานเกิดกับเราหรือ" จนจิตเริ่มไม่เป็นสมาธิ เริ่มปั่นป่วน หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงห้องข้างๆตะโกนเสียงดัง ผมก็เลยหลุดออกมาจากสภาวะนั้น

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?topic=29.0

การฝึกฝนอบรมจิตนั้น หากไม่มีสมาธิยากที่จะบรรลุเป้าหมาย อุปมาเหมือนหมอจะตรวจวินิจฉัยโรค หากคนไข้ดิ้นไปดิ้นมาหมอจะตรวจไม่ได้ จะต้องจับคนไข้ให้อยู่นิ่งๆฉันใด นักปฏิบัติทางจิตก็ฉันนั้น เมื่อจิตไม่มีสมาธิก็ยากที่เห็นสัจธรรมความจริงของมัน
แม้แต่ผู้วิปัสสนายานิกก็ต้องอาศัยสมาธิ ที่เรียกว่าขณิกสมาธิ ดังที่ท่านกล่าวว่า "ปราศจากขณิกสมาธิเสียแล้ว วิปัสสนา ย่อมมีไม่ได้" เมื่อผู้เป็นวิปัสสนายานิกเจริญวิปัสสนาต่อๆไป สมาธิก็พลอยได้รับการฝึกอบรมไปด้วย ถึงตอนนี้อาจเจริญวิปัสสนาด้วยอุปจารสมาธิก็ได้ จนในที่สุดเมื่อถึงขณะที่บรรลุมรรคผล สมาธินั้นก็จะแน่วแน่สนิทเป็นอัปปนาสมาธิ อย่างน้อยถึงระดับปฐมฌาน

(นำหลักมาให้ดูเป็นตัวอย่าง โดยตัดที่อ้างอิงออก)

การฝึกฝนอบรมจิตหรือภาวนานั้น มิใช่เรื่องง่ายนัก เช่น ตัวอย่างที่มาให้ดูก่อนหน้าโน้น นักปฏิบัติจะต้องฟันฝ่าอุปสรรคนั้นๆให้ผ่าน อย่าคิดว่าโชคร้าย นั่นแหละ คือ ประสบการณ์ทางจิตที่ลึกถึงแก่นของมัน เรียกตามหลักว่าสภาวะทุกข์ หรือสภาวธรรม เมื่อรู้เข้าใจวิธีแล้ว สิ่งนั้นๆ จะหมดไป จิตจะเข้มแข็ง รู้เข้าใจสภาวะชีวิตคือกายใจนี้ประณีติขึ้นเรื่อยๆ กิเลสเครื่องเศร้าหมองจิตก็จะถูกกำจัดไปเรื่อยๆตามสมควรแก่การปฏิบัติ

พระอริยบุคคล...เริ่มเรียกตั้งแต่..โสดาบัน..ขึ้นไป..จนถึงอรหันต์

โสดาบัน...ละสักกายทิฎฐิ..มีความรู้สึกว่าเราทั้งหลายมีความตายรออยู่กันทุกคนไม่มีใครพ้นความตายไปได้...เคารพพระพุทธพระธรรมพระสงฆ์อย่างจริงใจ...มีศีลเป็นปกติ

โสดาบัน..ถึงนิพพานแน่ ๆ ในไม่ช้า...อาจจะชาตินี้เลยก็ได้...หรือเกิดอีก 3 ชาติ..แต่ช้าที่สุดคือเกิดอีก 7 ชาติ...

หากจะมีใครสักคนถึงความเป็นพระโสดาบัน...ก็ขอโมทนาสาธุเป็นอย่างสูง...

โสดาบัน..ไม่หลงทางไปนิพพาน...แต่อาจจะลืมนั้นลืมนี้..ลืมเรื่องโลก ๆ ได้...ถูกชาวโลกหลอกก็ยังได้

โสดาบัน...ยังมีรัก..ยังมีโกรธ..แต่ไม่ผิดศีล...ไม่เก็บความโกรธแปลงเป็นความอาฆาตมาตรร้าย

แต่..ท่านซุปฯ...ยังไม่ได้ไขความข้องใจหลาย ๆ คำถาม..ในความรู้ของท่าน...ว่าท่านรู้ด้วยอะไร

แล้วนี้ก็โผล่มาอีกแล้ว...

ตอนนี้มีพุทธจริงๆ เกิดขึ้นในโลกประมาณ ๒๐๐ คนเท่านั้น นับตั้งแต่มรรคหายไปเมื่อ พ.ศ. ๑๐๗๙

คงไม่ใช่เปรต..กระซิบหรอกนะ..

ถามจริง....ท่านซุปฯ..รู้อย่างที่ว่านี้...ด้วยอะไร???

อริยะย่อมไม่โกหก...เป็นธรรมดา