แม่อายุเกือบ50ปี แอบคุยกับชายคนอื่นโดยที่พ่อไม่รู้ ส่วนตัวหนูเรียนอยู่กรุงเทพ พ่อกับแม่อยู่ ตจว
พ่อหนูเป็นข้าราชการที่เกษียณอายุแล้ว เวลาแม่ขึ้นมาเยี่ยมที่ กทม. พ่อก็จะอยู่ดูแลบ้าน ทุกครั้งที่แม่ขึ้นมามักจะชอบคุยโทรศัพท์ แรกๆหนูก็คิดว่าคุยกับเพื่อนธรรมดาทั่วไป แต่หลังจากที่ได้ยินได้ฟังมันเหมือนจะไม่ใช่ จะคุยบ่อยมากจนน่าสงสัย เลยตัดสินใจถามไปและขู่ว่าจะบอกพ่อ แต่แม่ไม่ยอมรับ บอกว่าเป็นแค่เพื่อน พอถามว่าเพื่อนคนไหน เพราะเพื่อนแม่หนูก็รู้จักหมด แม่ก็บอกว่าหนูไม่รู้จักหรอก ถ้าจะไปบอกพ่ออยากให้ครอบครัวแตกแยกหรอ แม่ทำงานคนเดียวหาเงินคนเดียวลูกอยากได้อะไรก็ซื้อให้ เป็นคำที่แม่มักจะใช้ยกมาเป็นข้ออ้างเวลาหนูยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด มีอยู่ครั้งนึงเคยถามดีๆแต่แม่ก็กลับร้องไห้ออกมาพร้อมข้ออ้างเดิม จนทำให้หนูรู้สึกบาป พอแม่กลับไป ตจว ก็เลยลืมๆมันไปคิดว่าสักวันแม่คงจะเลิก
แต่หลังจากผ่านไป เช้าวันนี้โทหาแม่แบบปกติ แต่แม่ทำเสียงมีพิรุธตอบแบบติดๆขัดๆ เลยถามไปว่าไม่ทำงานหรอ แม่เลยบอกว่าจะกลับไปบ้านคือบ้านของยายไปทำบุญ หนูเลยถามว่าไปรถอะไร แม่บอกว่าขอติดรถเค้าไป คุยกันเสร็จก็วางสายไป หนูรู้สึกผิดปกติเลยโทหาพ่อ แกล้งถามว่าแม่ล่ะ โทไปไม่รับเลย พ่อบอกแม่ไปบ้านยายตั้งแต่เช้า พ่อไปส่งที่สถานีรถไป ทำเอาหนูพูดไรไม่ออก จึงโทกลับไปหาแม่อีกครั้งถามว่าอยู่ไหนกันแน่ แม่ก็ใช้วิธีบอกปัดว่าทำธุระอยุ่แค่นี้นะ แล้ววางสายปิดเครื่องไปเลยT-T
ตอนนี้รู้สึกแย่มากเลยค่ะ ไม่รู้จะปรึกษาใคร สงสารพ่อมากๆ เคยคิดจะบอกพ่อหลายครั้งแต่ยังไม่กล้าพอ จะปรึกษาญาติผู้ใหญ่ก็กลัวเค้าจะเอาไปพูดทำให้ครอบครัวเสื่อมเสียชื่อเสียง ตัวหนูเองเพิ่งจะเรียนจบ กำลังจะหางานทำ มาเจอแบบนี้ทำเอาไม่อยากทำอะไรเลยค่ะ สงสารคุณพ่อสุดหัวใจ ไม่นึกเลยว่าครอบครัวที่เคยอบอุ่นจะมาเจอเรื่องแบบนี้

พี่ในบอร์ดคิดว่าหนูควรทำไงดีคะ ตอนนี้เครียดมาก ปรึกษาใครก็ไม่ได้เพราะรู้สึกอายกับการกระทำของแม่

ว่า...อย่าอายแทนแม่เลยครับ เก็บไว้ในใจเราดีกว่า รักษาสถานภาพครอบครัวพ่อแม่ลูกไว้ดีกว่า

ทำใจให้สบายนะคะ และอย่าเพิ่งอายกับการกระทำของแม่
บางทีเรื่องที่น้องคิด อาจจะไม่ได้เป็นเรื่องจริงก็ได้
เดี๋ยวเรื่องมันจะไปกันใหญ่

อีกอย่างพี่ขอแนะนำว่าอย่าเข้าไปยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่เลย
ให้ผู้ใหญ่เขาจัดการกันเอง เราเป็นลูกก็ควรจะ
ทำหน้าที่ของลูกให้ดีที่สุดดีกว่านะคะ

สวัสดีค่ะ คุณตะวันทอแสง

ทำใจให้สบาย ๆ นะคะ ไม่ต้องกังวลมากจนเกินไป....เวลาจะทำให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปไม่ว่าจะ
สุขหรือทุกข์ค่ะ...รักษาใจตัวเองไว้ให้ดีนะคะ...

คุณก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว น่าจะลองหาโอกาสพูดคุยกับคุณแม่ของคุณ..อย่างมีเหตุมีผล..โดยให้
เหตุผลว่าคุณเป็นห่วงคุณแม่ของคุณในฐานะที่คุณเป็นลูก ไม่อยากให้คุณแม่หลงกระทำในสิ่งที่ผิด
ศีลธรรม..ลองถามความในใจท่านดูนะคะว่าท่านกำลังมีปัญหาอะไรอยู่ไหม..เราจะช่วยท่านได้อย่างไร
...และที่สำคัญอย่าไปพยายามจับผิดท่าน...คนที่เป็นทุกข์จะเป็นคุณเอง...

แต่ถ้าคุยแล้วท่านยังคงยืนยันที่จะเลือกทางเดินที่ท่านตั้งใจไว้แล้วนั้น...ก็ต้องปล่อยท่านค่ะ...ถือว่าเป็น
กรรมของท่าน...คุณต้องทำใจยอมรับในสิ่งที่ท่านเป็น...ตั้งใจทำหน้าที่ของบุตรที่ดีให้ดีที่สุดเท่าที่คุณ
จะทำได้ค่ะ...บุตรมีหน้าที่ตอบแทนและเลี้ยงดูบุพการี...ถึงแม้ท่านจะเป็นคนไม่ดีในสายตาคนอื่น..แต่ท่านก็เป็นคนดีที่สุดสำหรับชีวิตลูกค่ะ...

ธรรมย่อมรักษาผู้ปฏิบัติธรรม

มาให้กำลังใจคุณตะวันทอแสงนะ ถ้าหากว่ามันเป็นจริงๆอย่างที่คิด เราก็ต้องแยกแยะหน้าที่ของลูก อย่าไปแบกทุกข์แทนพ่อ แต่ให้เห็นใจพ่อมากๆและคอยดูแลทั้งสองท่านในฐานะลูกอ่ะค่ะ เพราะทะเลาะไปก็มีแต่แตกหักเปล่าๆ

แต่ที่แน่ๆคือ อย่าปักใจเชื่อว่าแม่จะทำแบบที่ว่าจนกว่าจะได้รู้แน่ชัดนะคะ ทำใจกลางๆไว้ก่อน

เป็นกำลังใจให้นะคะ สำคัญที่สุดคือต้องมีสติให้มากๆนะคะ ก่อนที่จะทำอะไรลงไป เพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พ่อ-แม่ ก็คือพระในบ้าน พระอะระหัง เมตตา บุญรักษาค่ะ

คุณยายขอแนะนำให้ คุณหลาน ใจเย็นๆ มีสติไว้กับตัว อย่าเอาเรื่องร้อนใจที่ยังไม่รู้ว่าจริงเท็จปานใดนั้นมาทำให้ เราต้องทำบาปนะคะ ปล่อยคุณพ่อที่อายุมากแล้ว มีความสุขกับครอบครัวที่อบอุ่นนี้ต่อไปเถิด ส่วนคุณแม่ เราก็แค่ต้องทำหน้าที่ลูกที่ดี ความดีเอาไปโพธนาได้ แต่ความร้ายเก็บไว้กับตัว ลองทิ้งปัญหาไว้ซักพัก อยู่ให้ห่างก็ดีแล้ว มองถึงหน้าที่ ที่เราต้องตอบแทนคุณบิดามารดา หางานทำซะ หาเงินมาให้ท่านได้สบายอกสบายใจ ว่าอย่างน้อยลูกที่ฟูมฟักมาก็ไม่เหลวไหล แถมยังรู้จักทดแทนบุญคุณด้วย อย่าเป็นภาระให้คนแก่ต้องมาเลี้ยงคนหนุ่มคนสาว มารักกันเถอะคะ คนอื่นเขาเลิกความสัมพันธ์กันได้ แต่พ่อ-แม่-ลูก ตัดกันไม่ขาด อย่าหาเรื่องหาราวต่อไปอีกเลย จะเป็นบุญของคุณที่ทำให้คนที่คุณรักที่สุดสองคนคะ

แวะมาให้กำลังคุณตะวันทอแสงค่ะ ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดีนะคะ
ปัญหาบางเรื่องมันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่เขา เราเป็นลูกก็ทำหน้าที่ลูกให้ดีที่สุด คอยดูแลพ่อแม่ให้ดีก็พอค่ะ บางเรื่องมันอาจจะไม่เป็นจริงอย่างที่เราคิดก็ได้ หากถึงวันนั้นจริง ๆ คุณแม่คงยอมอธิบายให้เราฟังเอง เพราะคุณตะวันทอแสงก็โตเป็นผู้ใหญ่พอที่จะรับรู้ทุกอย่างแล้ว ตอนนี้ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้ใหญ่เขาแก้ปัญหาไปก่อน ขอเป็นกำลังใจให้ อย่าคิดอะไรมาก เพราะจะทำให้เราทุกข์เกินไป

ให้กำลังใจนะค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนมากๆ

อยากให้คุณลองชักชวนคุณแม่ ศึกษาธรรมะ พระพุทธศาสนา ทำบุญ ทำกุศลต่างๆ สวดมนต์ ภาวนา ปฏิบัติธรรม...ในระยะแรก ค่อยๆ ทำทีละเล็กทีละน้อย เพื่อให้คุณแม่ค่อยๆ ซึมซับก่อนนะค่ะ เช่น ชวนคุณแม่ไปทำบุญที่วัด หรือชวนคุณแม่ไปวัดด้วยกัน อาจจะบอกว่าคุณไม่สบายใจ อยากไหว้พระ ไม่รู้จะชวนใคร เลยชวนคุณแม่อะไรประมาณนี้ค่ะ

คุณลองใกล้ชิดกับคุณแม่มากขึ้น อย่าตำหนิท่านเลยค่ะ อย่างที่หลายๆ ท่านแนะนำ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ค่ะ

ให้ความรัก ความเข้าใจ ความนับถือ ความปรารถนาดีแก่ท่านมากๆ แล้วความรักของคุณจะเอาชนะทุกสิ่งเองค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

เรียนจบแล้ว ตั้งใจหางานทำนะค่ะ
ขอให้ได้งานที่ดี เพื่ออนาคตคุณ

ส่วนเรื่องของคุณแม่ อย่าเพิ่งตัดสิน
ด้วยความรู้สึกของคุณเอง และเท่าที่เห็น
เมื่อถึง ณ เวลานั้น ทุกอย่างจะ
กระจ่างเองว่า ใช่ หรือ ไม่ใช่

ตอนนี้ตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ