พยายามจะมีชีวิตเดี่ยวให้ได้ค่ะ
แต่ว่า จิตใจอ่อนแอ จิตใจยังไม่แน่นอน บางครั้งก็สงสารตัวเองแต่สักพักก็วกกลับมา ดิ้นรนอยากมีชีวิตคู่อีกแล้ว
กลายเป็นใจก็ภาวนาอยากให้เขาใจตรงกับเราเหลือเกิน ใจก็ร้อนรน ไม่เป็นสุข อยากรู้ว่าเขาคิดยังไง
ทำบุญก็แผ่เมตตาจิตถึงเขา(หวังผลว่าเขาจะมีจิตเมตตาต่อเราเหมือนกัน ไม่ได้หวังขนาดเขาจะต้องมาชอบเราตอบ เอาแค่เมตตาต่อกัน เป็นเพื่อนกันเรือ่ยๆก็พอ เหมือนทำบุญหวังกิเลสอย่างไรไม่รู้ -"- )

จะทำจิตใจอย่างไรคะ ให้มีความรักได้อย่างมีสุข (แม้ว่าอาจไม่สมหวัง)

ขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ

ขอให้เขามองเราก็พอ จากนั้นก็>>>
ขอให้เขาคุยกับเราก็พอ จากนั้น>>>
ขอให้รับรักเราก็พอ จากนั้น>>>
ขอให้เขาจับมือเราก็พอ จากนั้น>>>
ขอให้เขากอดเราก็พอ จากนั้น>>>
ขอให้หอม ขอให้จูบ ขอเป็นของเขา
มันไม่มีวันพอหรอกครับ ถ้าลองได้เริ่มแล้ว
อยากมีรักให้เป็นสุข ก็ต้องไม่หวังในความรักครับ

ขอตอบให้อย่างไม่เกรงใจ เอากันตามความจริงแท้

รักอย่างไม่มีทุกข์ ...ไม่มีทาง...

ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ ....
ต่อให้คุณรักกันแสนดูดดื่ม ไม่ทะเลาะกันเลย คิดอย่างเดียวกัน
เหมือนเป็นคนๆเดียวกัน ทำอย่างนี้ตลอดชีวิต สุดท้าย ก็ต้องมาร้องไห้
ด้วยการพลัดพรากด้วยคำพากษาของศาลชีวิต ขอร้องก็ไม่ได้
ขอฏีกาก็ไม่ได้

มาคนเดียวก็ไปคนเดียว ....
และนี่ขนาดยังไม่ได้ครองคู่กัน คุณก็มีความทุกข์มาจู่โจมในระดับนึงแล้ว
ต่อไปไหนจะ ความเป็นแปลงของคู่ครอง ไม่ได้ดังใจ ไหนจะลูก
ซึ่งก็ยังไม่รู้อีกว่า ลูกผี หรือลูกคน หรือลูกพรหม ลูกเปรต
ถ้าเกิดมาเป็นอภิชาตบุตร ก็นับว่าวาสนาของพ่อแม่ไป

แต่ดูจากสังคม สิ่งยั่วยุในปัจจุบัน เทวดา พรหม คงมาเกิดยากหน่อย

แต่ถ้าบารมียังไม่พอ ที่จะเดินทางอันแสนยาวไกลของสังสารวัฏนี้ ด้วยตัวคนเดียว
ก็หมั่นสร้างสมสติ เจริญภาวนา ไว้บ้าง ทาน ศีล ภาวนา ทำให้ครบ
รวยทาน รูปสวยด้วยศีลครบ แต่อัปจนปัญญา เดินทางสู่อบายภูมิ
มีมากมาย เป็นตัวอย่างให้เห็นอยู่ในปัจจุบันนี้ ก็มากมี

อย่างไร ก็ขอให้บุญกุศลคุ้มครองนะครับ

ผมจะให้คุณตั้งข้อสังเกตไว้ครับ
พระอริยเจ้าตั้งแต่มีประเทศไทยมา
(ไม่นับครั้งร่วมสมัยพระพุทธเจ้า เพราะท่านเหล่านั้นสั่งสมบารมีมาครบทุกด้าน)
ส่วนใหญ่ท่านรูปไม่ได้หล่อ และก็ไม่ได้รวยเป็นเศรษฐี
และมักจะเป็นลูกชาวไร่ชาวนาซะมาก (เห็นทุกข์ง่าย)
แต่ท่านรวยด้วยปัญญากันทุกคน สั่งสมปัญญา (ภาวนา)

อีกอย่างนึง ถอยหลังไป 7 ชาติ
ท่านก็มักจะเป็นโสด กันด้วยนะครับฯ

รักไม่มีทุกข์ไม่มีหรอก

รักแบบเมตตา และไม่หวังสิ่งตอบแทน พอใจที่ให้ความรัก ไม่ว่าคนอื่นเขาจะพอใจที่ได้รับความรักหรือไม่

จบลงที่ใจเราค่ะ
ค่อยๆฝึกฝนไป จิตใจจะเริ่มรู้สึกว่าตัวเองมีค่าขึ้น ปล่อยวางได้มากขึ้น มีความสุขได้โดยไม่ต้องอิงกับบุคคลไหนอีก

มีจร้ารักไม่มีทุกข์ ต้องเลือกเนื้อคู่ดังต่อไปนี้จร้า
๑ มีศีลเหมือนกัน
๒ มีศรัทธาเหมือนกัน
๓ มีปัญญาเหมือนกัน
พระโพธิสัตมีความรักไม่เคยเกิดความทุกข์เพราะว่าพระองค์มีศรัทธา ศีล ปัญญาเหมือนกันครับ

รักโดยไม่ทุกข์ คือรักที่ประกอบด้วยพรหมวิหาร 4 (เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา)
แต่รักของปุถุชนมักจะปนมากับความยึดถือเสมอ
ถ้าอยาก ถ้ายึดในสิ่งที่ไม่เที่ยง ยังไงก็ทุกข์
แต่ถ้าฝึกเจริญสติไปด้วยก็เป็นวัคซีนป้องกันใจได้ในระดับนึง
และเมื่อฝึกจนถึงวันที่จิตเห็นจริงได้เองแล้ว
ความสุขจะเกิดเต็มขึ้นเอง ไม่แสวงหาความสุขจากคนอื่นหรือที่พึ่งอื่นภายนอกอีก

เพิ่มเติมความเห็นส่วนตัวอีกนิดค่ะ

รัก ถ้าเกิดทุกข์ควบเมื่อไร เท่าที่สังเกตมา รักนั้นจะมีความ"เห็นแก่ตัว"แทรกอยู่เสมอค่ะ

ถ้้าทุกข์ขึ้นมา ก็ลองทบทวนตัวเองดูค่ะ
ทุกข์มักจะเกิดจากความเห็นผิดว่า คนรักไม่เป็นอย่างใจเรา และต้องการให้"คนอื่น"เป็นอย่าง"ใจ"เรา

คู่เวรคู่กรรม
บางคู่ เจอกันก็ส่งเสริมกัน
บางคู่ เจอกันก็ทำร้ายทำลายกัน

จะรักอย่างไรไม่ให้ทุกข์ก็คง จะยากนะ
ไม่มีใครรู้หรอกว่า จะได้คู่แบบไหน
จะรู้ก็ต่อเมื่อ เหมือนตีความฝันออก ตอนเลข(หวย) ออก ยังไงอย่างงั้น

มีคำเดียวสั้นๆ นะ "ฉลาดในอารมณ์" อย่า "เป็นทาษอารมณ์" ก็พอจะช่วยได้มาก

ขอบคุณทุกความเห็นมากๆค่ะ ได้สติขึ้นเยอะมากๆ

ต้องเข้าใจโลกก่อนว่าที่แท้จริงมันคืออะไร?????
เมื่อรู้แล้ว เห็นแล้ว จะเข้าใจ.............

โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน 1 ต้องอยู่อย่างอดทน 1 และ อย่ายึดถือว่าเป็นของเราตลอดไป 1

แฟนเรารักเราแน่นอนไหม???

รักแล้วมีความสุขจริง ๆ ไหม???

เขาจะเป็นของเราตลอดไปจริงหรือเปล่า????

พิจารณาให้เห็นจริง เมื่อเห็นแล้ว เข้าใจแล้ว ยังคิดอยู่ว่าทุกสิ่งของเราต้องแน่นอน มีความสุข แฟนนี้ต้องเป็นของเราตลอดไป........ก็จงรักกันต่อไป ไม่ต้องสนใจอะไร...

ถ้าเราแจ้งเห็นจริงว่า รักเรา ไม่แน่นอน เป็นทุกข์ ยึดถือเป็นของเราไม่ได้...............
ก็ต้องเตรียมใจผิดหวังเอาไว้ จะได้ไม่เป็นทุกข์มาก ถ้าทุกข์ ก็ให้ทุกข์น้อย ๆ เพราะมันเป็นเช่นนั้นเอง.