กระทู้นี้เริ่มตั้งแต่ (ตอบ: 29 พ.ย.2008, 8:51 pm ) ลงจนลืมไปแล้ว เพราะเบื่อพิมพ์ด้วย

เพราะเข้าใจยากด้วยเลยเบือๆ อย่างว่า

แต่พอมีคนตั้งกระทู้ถามเรื่องขันธ์ ๕ ที เหมือนมีแรงฮึดให้พิมพ์ เพราะอยากให้ผู้ตั้งคำถามได้สิ่งที่เป็น

ประโยชน์ไป


ลิงค์นี้ เรื่องขันธ์ ๕ เหมือนกัน

viewtopic.php?f=7&t=32722

ตั้งเมื่อ (ตอบ: 22 มิ.ย.2010, 7:25 pm) หลังจากมีคนตั้งกระทู้ถามเรื่องขันธ์ ๕

พิมพ์ได้หน่อย เริ่มจะลืมๆเบื่อๆอีกแล้ว จะทิ้งอีกแล้ว

สุดท้ายก็อย่างที่บอก หลักวิชาการทั้งหมดที่กรัชกายลง นำมาจากหนังสือพุทธธรรมทั้งสิ้น และเห็นว่ามี

ที่อ้างอิงจากพระไตรปีฎกและอรรถกถา มิได้จำๆมาจากคนนั้นเล่าทีคนนี้เล่าบ้าง อย่างนี้กรัชกายไม่นำ

มาลงหรอกครับ

ขอบพระคุณคุณปริตาครับ

ชีวิต (กายใจ) ซึ่งพระพุทธเจ้าทรงจำแนกแยกแยะออกเป็นกอง หรือ เป็นขันธ์ได้ 5 กอง หรือ 5 ขันธ์

(ขันธ์ แปลว่า กอง) ยังอีกครับ ยังจำแนกเป็นอายตนะได้ 12 ...เป็นธาตุได้ 18 ...

เป็นอินทรีย์ได้ 22 ออกให้เห็นว่าไม่ใช่เป็นอัตตา มันเป็นอนัตตา (ตรงนี้พระองค์สอนโดยปรมัตถ์)

เพราะมนุษย์ปุถุชนมักยึดมั่นถือมั่นกายใจ (ชีวิต) ว่าเป็นอัตตา หรือเป็นอาตมัน

หากยังสับสนเกี่ยวกับขันธ์ 5 เห็นนามขันธ์ยากก้อ

จะพิจารณาแค่สองส่วนก็ได้ คือ ร่างกายส่วนหนึ่ง กับความรู้สึกนึกคิดส่วนหนึ่ง

ชีวิตประกอบด้วยสองส่วนเท่านี้เท่านั้นชีวิตจึงดำเนินไปได้

พิจารณาร่างกาย ก็ติดตามดูอิริยาบถใหญ่ อิริยาบถย่อย คือ ยืน เดิน นั่ง นอน,การเคลื่อนไหว

อื่นๆ เช่น กำลังหยิบ กำลังจับ วาง ก็รู้สึกตัวกำลังจับกำลังวาง ฯลฯ รู้สึกตัวเงี้ยไปเรื่อยๆ

แล้วก็สังเกตตนเองดูว่า เมื่อได้เห็น ได้ยิน ฯลฯ รูป เสียงจากทางตา ทางหู เป็นต้น ทั้งน่าชอบใจ

ไม่น่าชอบใจ ดูภายในสิยังหวั่นไหวหรือไม่อย่างไร เบื้องต้นก็ค่อยๆเรียนรู้ประมาณนี้ไปก่อนครับ

หนังสือเล่มนี้ ที่น่าอนุโมทนา ตรงที่ท่านเจ้าคุณปรารภก่อนเขียนไว้ว่า “ในการแสดงพุทธธรรม

ต่อไปนี้ ผู้แสดงถือว่าได้พยายามที่จะแสดงตัวพุทธธรรมแท้อย่างที่องค์พระบรมศาสดาทรงสอนและ

ทรงมุ่งหวัง

ในการนี้ ได้ตัดความหมายอย่างที่ประชาชนเข้าใจออกโดยสิ้นเชิง ไม่นำมาพิจารณาเลย เพราะถือว่า

เป็นเรื่องข้างปลาย ไม่จำเป็นต่อการเข้าใจตัวพุทธธรรมที่แท้แต่ประการใด แหล่งสำคัญอันเป็นที่มา

ของเนื้อหาและความหมายของพุทธธรรมที่จะแสดงต่อไปนี้ ได้แก่คัมภีร์พุทธศาสนา ซึ่งในที่นี้

ถ้าไม่มีกรณีเกี่ยวข้องเป็นพิเศษ จะหมายถึงพระไตรปิฎกบาลีอย่างเดียว เพราะเป็นคัมภีร์ที่ยอมรับ

กันทั่วไปแล้วว่าเป็นแหล่งรวบรวมรักษาพุทธธรรมที่แม่นยำและสมบูรณ์ที่สุด

แม้กระนั้น ก็ได้เลือกสรรเอาเฉพาะส่วนที่เห็นว่าเป็นหลักการดั้งเดิม เป็นความหมายแท้จริงมา

แสดง โดยยึดเอาหลักความกลมกลืนสอดคล้องกันในหน่วยรวมเป็นหลัก และเพื่อให้มั่นใจยิ่งขึ้น

จึงได้นำพุทธจริยาและพุทธกิจที่ได้ทรงบำเพ็ญมาประกอบการพิจารณาตัดสินแนวทางและขอบ

เขตของพุทธธรรมด้วย

เมื่อได้หลักการพิจารณาเหล่านี้มาเป็นเครื่องกำกับการแสดงแล้ว ก็มั่นใจว่าจะสามารถแสดงสาระแห่ง

พุทธธรรมได้ใกล้เคียงตัวแท้เป็นอย่างยิ่ง ฯลฯ”

อีกแห่งหนึ่งก็น่าสนใจ ทั้งกินความคลุมคำสอนของพุทธศาสนาไว้ด้วย แล้วยังส่องให้เห็นการเผยแผ่

ธรรม (หรือจะเรียกว่าอะไรก็ตาม) ของบุคคลทั้งหลายในปัจจุบันด้วยว่า ชวนกันเดินไปทางไหน

เพื่ออะไร ตอนที่ว่า

“หลักการหรือคำสอนใดก็ตาม ที่เป็นเพียงการคิดค้นหาเหตุผลในเรื่องความจริงเพื่อสนอง

ความต้องการทางปัญญาโดยมิได้มุ่งหมายและมิได้แสดงแนวทางสำหรับประพฤติปฏิบัติในชีวิตจริง

อันนั้น ให้ถือว่า ไม่ใช่พระพุทธศาสนา โดยเฉพาะอย่างที่ถือว่า เป็นคำสอนเดิมแท้ของพระพุทธเจ้า

ซึ่งในที่นี้เรียกว่า พุทธธรรม ฯลฯ”