สวัสดีทุกท่าน พี่ไม่ได้หายไปไหนหรอก ยังด้อมๆมองๆอยู่แถวนี้ แต่ที่ไม่ได้เข้ามาแสดงความคิดเห็น เพราะสมองมันตื้อ มันคิดอะไรไม่ออก รู้ก็ทั้งรู้ว่าเราคิดเราแค้นไปมันก็ทำลายสุขภาพเราเอง มันก็ยังอดคิดไม่ได้ ขนาดเอาธรรมะเข้าข่มแล้วนะ มันก็ยังหลุดๆออกมาบ้าง นี่แหละผลของการหลงในความสุข พอทุกข์ขึ้นมาเลยไม่รู้วิธีตั้งรับ คงต้องใช้เวลานานหน่อย แต่ก็จะพยายาม คงมีสักวันที่เราจะหลุดพ้นจากเวรกรรมทั้งหลายทั้งปวง ทุกท่านส่งกำลังใจช่วยพี่ด้วยนะ

รายงานความคืบหน้าให้ทราบโดยทั่วกันว่าเขาไปอยู่ด้วยกันอย่างถาวรมาเป็นเวลา 9 เดือนแล้ว โดยไม่มีการติดต่อหรือห่วงใยใดๆทั้งสิ้น เขาไม่รับผิดชอบอะไรเลย (ยกเว้นค่าน้ำ ค่าไฟ 2000 กว่าบาท ที่หักบัญชีเขา)

ส่งข่าวเท่านี้ก่อนนะ

สวัสดีครับพี่ใหญ่.. เป็นห่วงอยู่ครับว่าเงียบไป ..

เอาละ เขาก็ไปแล้ว ข้อดีคือไม่ต้องเห็นหน้าให้ขุ่นใจกัน..เขาไม่รับผิดชอบอะไรๆแต่ยังอุตส่าห์จ่ายค่าน้ำให้ก็"ยังดี" จะหวังอะไรมากจากคนเช่นนี้เล่าครับ หวังมากก็ผิดหวังและทุกข์มากเพราะไม่สมหวัง...

เวลานี้เราควรดูแลตัวเองให้มากครับ สิ่งที่ฆ่าเราได้เร็วกว่าอย่างอื่นคือ"ความคิดของเราเอง"ครับ...คนอื่นฆ่าเราไม่ได้ง่ายๆหรอกครับ อันใดที่คิดแล้วไม่เป็นประโยชน์ก็"ละ"เสียบ้างเวลาคิดขึ้นมาก็ให้ถามตัวเองว่า "คิดแล้วมีความสุขใหม ได้อะไรบ้าง" แล้วคำตอบที่ตามมาจะช่วยให้เลิกคิด ทันใดนี้นมันจะคิดใหม่อีก ก็ถามมันอีกว่า"คิดทำไม" ลองดูนะครับ ผมว่าพี่ใหญ่โชคดีแล้วที่เขาไปเสียให้รู้ชัดกัน ไม่ต้องมา อึมครึมให้สงสัยอะไรๆ เหมือนบางคน เเบบนี้แหละ"ตัด"ง่ายเลย ...เป็นกำลังใจให้พ้นทุกข์ครับ..

จริงเลยคุณดีดี ถ้าเทียบกันระหว่างเขาอยู่กับไม่อยู่ ปรากฎว่าเขาไม่อยู่พี่ทุกข์น้อยลงกว่ากันเยอะเลย ยิ่งนานวันก็ยิ่งโล่งใจ เรียกว่าคนที่ไม่สนิทกันจริงจะไม่รู้เลยว่าเรามีปัญหาชีวิตอยู่

ขอบคุณที่ชี้แนะ คิดว่าลืมเราเสียแล้ว

ลืมได้ไง พี่ใหญ่ก้อ เพื่อนซี้แหงแก๋นี่นา.. มาวนดูอยู่เสมอๆ ตามประสาคนแก่....ห่วงเหลนน่ะนะ..

หนูมานิตาบ่น:



ไม่ลืมหลานเลยขอรับ .. แวะดูอยู่ เห็นย่าทักฯแนะแนวไว้ดีแล้วก้อ.."อู่นจายยย"..

นะนะ ..ไม่โป้งกันนะ ส่งใจช่วยเงียบๆอยู่น้า .. หนูมาฯ เก่งขึ้นแกร่งขึ้นแล้ว เห็นได้ชัดว่าพัฒนาขึ้นมาก..ผมมั่นใจเลยว่าไม่นานเกินรอที่จะได้เห็นหนูมาฯมีความสุขอย่างแท้จริง...ถึงตอนนั้นจะร่วมยินดีปรีดาปราโมทย์ด้วยอย่างยิ่งทีเดียวเจียว..จริงใหมครับพี่ใหญ่..?

มานิตา เขียน:
ขอยืมสำนวนนี้หน่อยนะ
อ่านแล้วสบายใจดี
"สุดมือสอยก็ปล่อยมันไป"


คุณทักทายขาสำนวนนี้ น่าจะเป็นของคุณนีและของใครเอ่ย จำไม่ได้ที่เข้าไปปลอบใจเพื่อนๆในลานนี่แหละค่ะ

ส่วนสำนวนนี้นี่ของคุณทักทายนะคะ
ฝึกมองเขาเป็น "คนอื่น" ก่อนซิค่ะ
ฝึกทุกๆวัน....เมื่อรู้สึกแบบนั้นได้
ไม่ต้องตัดใจ...เยื่อใยก็ขาดเอง ใช่ปล่าวคะ นิตาท่องได้แล้ว

สวัสดีคะทุกท่าน มาฝากตัวกับกระทู้นี้คะ
หวานก็มีปัญหาที่ธรรมดาแต่เจ็บลึกไปหมดเหมือนทุกท่าน
บางทีก็เหมือนทำใจได้ แต่ทำไมวันนี้ฟุ้งซ่านไปหมด
ใครช่วยทีคะ
สามีย้ายไปอยู่กับอนุได้สองอาทิตย์แล้วคะ
ก็สบายใจดีที่ไม่ต้องเห็นเค้านอกใจเรา เค้าคุยโทร เค้าแล่นไปหากัน
แต่ใจเราซิคะ พอไม่เห็นก็ปรุงแต่งจัง หงุดหงิดไปหมด
สงสารลูกเลย ที่แม่อารมณ์ขึ้นๆลงๆ
ตอนโพล้เพล้แบบนี้ก็เหงาเหลือเกินคะ
พี่ใหญ่มีอะไรแนะนำมั้ยคะ
รู้สึกว่าอะไรๆก็แย่ เลี้ยงลูกคนเดียวเหนื่อยเหลือเกินคะ