ต้องขอโทษพี่ทักทายนะคะที่พิมยังเล่าต่อ

พิมต้องการบอกเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ เพียงแค่ว่า การที่เขาจะไม่ทำอะไรอย่างที่เราต้องการ มันยากเหลือเกินที่เราจะห้ามเขาได้ อย่างมากที่สุดทำได้เพียงแค่ "ปราม" เขาในบางครั้ง... ก็เท่านั้น

บางครั้ง ... ถ้าต้องการให้สถานะภาพครอบครัวดำรงต่อไปได้คงต้องเลือกมองเฉพาะด้านที่ดีด้านเดียวเท่านั้น แต่... การที่เราจะมองด้านดีเพียงด้านเดียวโดยไม่คิดเผื่อเหลือเผื่อขาดนั้น...ก็ดูจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่... อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอนซึ่งควรจะต้องระลึกเอาไว้เสมอ
ขอเพียงแต่ให้คุณใช้เหตุและผลไตร่ตรองให้รอบคอบ เลือกเส้นทางที่เหมาะสมกับตัวคุณ.. สามีของคุณ..ครอบครัวของคุณ เท่านั้น

ตัวพิมเองก็หวังเพียงแต่จะประคับประคองชีวิตครอบครัวให้ยาวนานที่สุด
วันนี้... พิมไม่ได้พูดถึงเธอคนนั้นกับสามีอีก ใจเย็นขึ้น และเลือกที่ดำเนินชีวิตโดยเรียนรู้ตัวเองมากขึ้น
เพราะ...ในความคิดของพิม.. ตัวสามีพิมเองก็ยอมทำตามพิมในหลายๆ ด้าน เรายังเคารพหน้าที่ของกันและกัน พูดกันรู้เรื่องมากขึ้น จะยกเว้นก็ด้านที่ทำร้ายจิตใจของพิม ซึ่ง ณ วันนี้ เขาเองก็พยายามปกปิด ...

สิ่งที่พิมต้องการมากที่สุดคือ การที่เราไม่เอาใจไปวิ่งตามเขาซึ่งมันเป็นเรื่องที่ยากที่สุด และทั้งเราและเขายังคงทำหน้าที่ภาระกิจในวันนี้ให้ดีที่สุด... เท่านั้นเอง

พี่ทักทายขา....

พิมขอโทษ... พิมว่าจะไม่แอบดูโทรศัพท์ของสามีแล้ว แต่พิมก็อดไม่ได้ค่ะ...
พิมไม่ได้ดูโทรศัพท์ของเขามานานประมาณเกือบเดือนแล้วนะคะ...
แต่เมื่อวันก่อนเขาวางมันไว้หน้าโทรทัศน์ในห้องนอน แล้วก็ไปอาบน้ำ ..
พิมสารภาพตามตรงว่าอดไม่ได้ที่จะหยิบมันมาดู...
ทั้งๆ ที่รู้ว่าต้องเห็น ... ทั้งๆที่รู้ว่าต้องเจอ ... และก็จริง

พิมเห็นว่าในช่วงเวลาเพียง 2 วัน สามีพิมโทรหาเธอประมาณ 30 กว่าครั้ง...
เธอโทรหาสามีพิม 4 ครั้ง misscall 4 ครั้ง
พิมไม่คิดว่าจะโทรหากันได้ถี่ขนาดนี้เลย

โอ้ย.... พี่ทักทายขา พิมกลับมาหดหู่อีกครั้ง และแล้วพิมก็เสียน้ำตาไปอีก 1 ตุ่มเต็มๆ ค่ะ
ทุกอย่างย้อนกลับมาให้คิด และนี่เองล่ะมั้งที่เป็นเหตุให้พิมเล่าทุกอย่างออกมา อย่างน้อยก็เป็นการย้ำเตือนตัวเองอีกครั้งว่าพิมยังอยู่กับเขาเพราะอะไร......


เศร้าจังเลยค่ะ.... ว่าจะไม่แล้วเชียว.... อยากไปกอดพี่ทักทายจัง


พิมขอโทษทุกคนค่ะ
พิม

พี่ทักทายค่ะ สุดยอดจริงๆ ค่ะ อ่านคำแนะนำของพี่แล้ว เหมือนได้เกิดใหม่จริงๆ เลยค่ะ
พุดอยากจะบอกว่า การได้เข้ามาในลานธรรม ได้พบกับพี่ทักทาย และเพื่อนในลานธรรมนี้ ได้ช่วยชีวิตพุดจริงๆ ค่ะ

พุดมีเรื่องเล่าให้ฟังค่ะ เมื่อวานพุดพาลูก และหลานสาวกับเพื่อนหลาน รวม 5 ชีวิต ไปเที่ยวที่สุพรรณค่ะ ที่ตลาดสามชุกอันเรื่องชื่อ พวกพุดเดินเล่นซื้อของได้สักพัก เหนื่อยก็เลยพักตรงท่าน้ำ สักพักมีเรือท่องเที่ยวมาจอดเทียบท่า คนทยอยลงจากเรือ ผู้หญิงที่เป็นไกด์ประจำเรือ ก็ประกาศว่า นักท่องเที่ยวท่านใดสนใจล่องเรือชมแม่น้ำสุพรรณ(ท่าจีน) ดูวิถีริมน้ำ และก็แวะชมบ้านเรือนไทยสาคร เชิญค่ะ ผู้ใหญ่ 59 บาท เด็กไม่คิดเงินค่ะ ไปแล้วไม่มีรอยยิ้มไม่คิดตังค์ค่ะ ลูกสาว 2 คน คะยั้นคะยออยากไป พุดก็เลยถามผู้หญิงที่เป็นไกด์ว่าใช้เวลาเท่าไหร่ เขาบอก 30 นาที น่าสนใจ ก็เลยตัดสินใจลงเรือ รอประมาณ 15 นาที ให้คนเต็ม เรือก็ออก ในเรือมีทั้งฝรั่งและคนไทยด้วยนะค่ะ ระหว่างที่เรือร่องไปก็มีน้องมาตีขิมเละสีซอให้ฟังเพลินๆด้วย ระหว่างทางก็มีการบรรยายถึงประวัติบ้านเรือนเก่าๆ เรือเล่นมาได้สักพัก ก็สวนกับเรือท่องเที่ยวอีกคัน เรืออีกคันมีไกด์เป็นผู้ชายสูงอายุ ยืนโบกมือให้เรือเรา และไกด์ผู้หญิงแนะนำว่า ผู้ชายสูงอายุคนนั้นชื่อโกเซง อายุ 65 ปี ผู้ได้ฉายามาขุนแผนเมืองสุพรรณ และเป็นเจ้าของเรือท่องเที่ยวทั้งสองคัน รวมถึงบ้านเรือนไทยสาครบ้านโบราณที่เรือจะแวะพานักท่องเที่ยวไปแวะชม เมื่อเรือจอดเทียบท่าบ้านสาคร มีผู้หญิงนุ่งกระโจงเบน 3 ท่าน มารับรอง แต่ละท่านแบ่งหน้าที่ในการบรรยายแต่ละจุด ของบ้าน รวมถึงบรรยาย เครื่องใช้ไม้สอย โบราณต่างๆ เช่นเครื่องเสียงแบบหลอดแก้ว จับปิ้ง จนมาถึงรูปภาพเก่าใบหนึ่ง มีผู้ชาย 1 คน และภาพผู้หญิงอีกสามคน ผู้หญิงที่บรรยายก็บอกว่าเป็นรูปเจ้าของบ้านคนปัจจุบันตอนหนุ่มๆ เขาเป็นคนที่ได้รับมรดกบ้านนี้ต่อจากรุ่นปู่ รุ่นพ่อ ของเขา และผู้ชายที่เห็นอยู่ในรูป คือโกเซง เจ้าของบ้านและเจ้าของเรือ ซึ่งเป็นไกด์ประจำเรือที่สวนกับเรา ส่วนรูปผู้หญิงสามคนนั้น ดูเผินๆแล้วเหมือนรูปภรรยา และลูกสาวสองคน แต่ผู้บรรยายบอกว่าไม่ใช่เป็นรูปภรรยาของโกเซงทั้งสามคน และตัวผู้บรรยายเป็นภรรยาคนที่หนึ่ง ส่วนคนอีกสองคนก็คือผู้หญิงที่นุ่งโจงกระเบนที่พาเราชมเรือน แค่นั้นแหล่ะ นักท่องเที่ยวทุกคนได้เฮ รวมถึงพวกฝรั่งที่ภรรยาแปลให้ฟัง ก็พลอยอมยื้มไปด้วย ไม้เด็ดของโกเซงไม่ได้มีแค่นั้น ภรรยาคนที่หนึ่งเล่าว่าปัจจุบันโกเซงได้ภรรยา 4 คน น้องนุชสุดท้องก็คือไกด์ผู้หญิงประจำเรือเรา และก็บอกว่าป้าชอบมัน มันตอแหลดี แค่นั้นทุกคนได้เฮกันอึกรอบ และที่สำคัญภรรยาทุกคนอาศัยอยู่ในบ้านสาคร บ้านหลังเดียวกัน พุดก็เลยถามคุณป้าภรรยาคนที่หนึ่งของโกเซงว่า โกเซงบริหารจัดการยังงัยถึงอยู่กันได้ บ้านพุดมีคนเดียวก็แย่แล้ว คุณป้ายิ้ม ไม่ทันได้ตอบเพราะต้องบรรยายจุดต่อไป แต่ที่พุดสังเกตเห็นก็คือ ภรรยาทุกคนของโกเซง มีส่วนร่วมในกิจการ มีหน้าที่ให้รับผิดชอบแต่ละส่วน คือทุกคนได้รับความสำคัญเท่ากัน และโกเซงเองถึงจะแก่ แต่ก็เห็นร่องรอยของความหล่อไว้ไม่น้อยเลย ดูเป็นผู้ชายคารมดี อบอุ่น และที่สำคัญคงจะเป็นนักบริหารจัดการที่ดี เพรากิจการของ โกเซงมีทั้งเรือท่องเที่ยว และบ้านพักโฮมสเตย์ และที่สำคัญภรรยาทุกคนของโกเซงก็รักใคร่ กลมเกลียวกันดี ช่วยกันทำมาหากิน (อันนี้ท่านสุภาพบุรุษโปรดใช้พิจารณาญาณในการรับฟัง เป็นความสามารถส่วนบุคคล ห้ามลอกเลียนแบบ อาจตายได้...อิอิอิ...) เล่าให้ฟังขำๆๆ นะค่ะ ว่าบนโลกกลมๆ ใบนี้มีเรื่องราวมากมายให้เราศึกษา จุดที่เป็นทุกข์มากมายสำหรับเรา อาจจะเป็นเรื่องชิวๆ สำหรับอีกหลายคน
บุญรักษาทุกท่านคะ
รักนะ จูจู๊ฟ

ขอบคุณพี่ทักทาย พี่มานิตา พุด.... มากๆ เลยนะคะ

อ่านเรื่องที่พุดเล่าให้ฟังแล้วรู้สึกดีขึ้น ... ขอบคุณพุดมากเลย
แต่วันนี้พิมเองก็รู้สึกแอบเหงาอยู่ลึกๆ นะ แอบร้องไห้มาหลายครั้งแล้ว

พิมไม่ได้มีอาการแบบนี้มานานแล้วนะ .... เป็นเดือนแล้วสิ... เฮ้อ..
พรุ่งนี้... พิมสัญญานะคะว่าพิมจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ... มาเป็นพิมพลอยคนเดิมจะพยายามไม่ร้องไห้ค่ะ


ฝากเพลงถึงสามีนะ ... เขาจะได้ยินไหมเนี่ย ....เฮ้อ
http://www.youtube.com/watch?v=w94p9m2O9k8
http://www.youtube.com/watch?v=wYeiyp3x8pQ

อยากให้เขาได้ยินจัง....

อาการแบบนี้มันเป็นอาการยอดฮิต ในหมู่พวกเรา ผู้หญิงที่เกิดมาโชคดีมีสามีเป็นพ่อยอดมหาเสน่ห์
แล้วมันจะดีขึ้นจ๊ะพิม ตามรู้ ตามดูมันไป และก็สังเกตดูว่าแต่ละช่วงมันทุกข์ไม่เท่ากันหรอก
พุดก็เคยคิด เคยแค้น จนมันเหนื่อย เลยต้องหยุดคิดมันไปสักพัก ไม่นานก็คิดใหม่ แค้นใหม่อีก ถ้านับเป็นตัวเลขคงเป็นล้านๆ รอบแล้วมั้ง ยอมรับนะว่ามันทั้งรัก ทั้งแค้น ระคนปนเปอยู่อย่างนี้ บางวันก็อภัยได้ บางวันก็นึกแค้น อนิจจัง ใจคนเรานี้อยากที่จะควบคุมจริงๆ นะพิม
สู้สู้ นะพิม เอาใจกลับมาไว้ที่เรา เอาความห่วงใยมาให้คนที่เขาต้องการ เอาความรักกลับมารักตัวเองให้มากๆ

บุญรักษาจ๊ะพิม

พุด ...
อ้ออยากบอกว่า เข้าใจพุดนะ
ขอให้พุดทำตามที่ตัวเองต้องการ เพราะอ้อคิดว่า
สิ่งที่พุดทำเป็นสิ่งที่พุดคิดดีแล้ว
อ้อเป็นกำลังใจให้เสมอนะ

พิม....
ความอ่อนแอมีได้
ความอยากรู้อยากเห็นเป็นสัญชาตญาณของผู้หญิง
อ้อเองก็ค่อนข้างมีเยอะ
แต่ตอนนี้ พยายามปิดตา ทำเป็นมองไม่เห็น
ปิดหู ไม่รับรู้เสียงที่ทำให้เราไม่พอใจ
ปิดปาก ตั้งใจจะพูดให้น้อยลง
และที่สำคัญคือปิดใจ ไม่ให้มันปรุงแต่งสิ่งต่าง ๆ ที่เข้ามา

เช่นเรื่องแหวนนะพิม
ตอนนี้เวลาอ้อเห็นก็เป็นแค่มองเห็น
ใจพยายามคิดว่าก็แค่วัตถุชิ้นนึง
ไม่มีความหมาย ไม่มีความสำคัญอะไรกับเรา (เน้นกับเรา)

อ้อไม่รู้หรอกนะว่าคิดถูกไหม แต่มันทำให้อ้อสบายใจขึ้นได้มาก

พี่ทักทาย...
ยังเป็นที่ปรึกษาที่ดีเช่นเคยนะค่ะ
สิ่งที่พี่บอก สอนมานี้นำไปใช้ได้ดีทีเดียว

พี่มานิตา....
บู๊มาก... ต้องใช้พลังงานมากนะค่ะ ระวังจะผอมเอา

ขอบคุณพี่ทักทาย พี่นิตา อ้อ และพุดมากนะคะ....


เมื่อวานพิมอาจจะเศร้าไปบ้าง ...อดที่จะเสียใจ อดที่จะน้อยใจไม่ได้จริงค่ะ...
แต่วันนี้... หายแล้วจ้า...

ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ....
พิม
**********

สวัสดีค่ะพี่พิม
ปอนด์มารายงานตัวในฐานะแฟนคลับกับพี่พิมอย่างเป็นทางการค่ะ
ในฐานะน้องที่อ่อนทั้งคุณวุฒิและวัยวุฒิอย่างปอนด์และคุณเก๋ คงต้องพึ่งพาคุณพี่ๆทุกท่านช่วยชี้แนะแนวทางในการดำเนินชีวิตที่ดี ที่ถูกที่ควร สำหรับปอนด์ปัญหาที่พบนั้นเป็นเรื่องเล็กน้อยมากเหลือเกินถ้าวัดจากปัญหาที่ทุกท่านเผชิญอยู่นี้ แค่การที่รักคนที่เขาไม่รักเราเท่านั้นเองค่ะ แต่สิ่งที่เกิดกับปอนด์นั้นถือว่าเป็นเรื่องโชคดีที่สุด เพราะทำให้ปอนด์ได้เข้ามาพบลานธรรมแห่งนี้ ได้เข้ามาใกล้ธรรมะอีกนิดนึง ทำให้มีสติ มีปัญญาช่วยเหลือคนอื่นได้บ้าง และทำให้ปอนด์เข้าใจชีวิตและเข้าใจคนอื่นได้มากขึ้น อย่างน้อยก็เข้าใจคนเรารักเขา ถ้าเขาอยู่กับเราเขาคงไม่มีความสุขหรอกค่ะ ถูกแล้วที่เขาเลือกคนอื่นไม่ใช่เรา
ในลานธรรมแห่งนี้ เข้ามากี่ครั้งก็มีความสุขนะคะ เวลาที่เราได้ให้คำแนะนำหรือปลอบใจคนอื่นบ้าง รู้สึกเหมือนเราได้ให้กำลังใจและปลอบใจตัวเองไปพร้อมกัน เป็นการลับสติปัญญาและรักษาจิตใจของเราไปในตัวด้วย การที่ได้รับคำแนะนำจากพี่ทักทาย พี่PENYA พี่อ้อ และทุกท่านทำให้มีกำลังใจค่ะ
ปอนด์ขอให้พี่พิมและทุกท่านมีความสุขนะคะ

สวัสดีค่ะทุกคน พิม อ้อ พี่ทักทาย พี่penya และเพื่อนๆ พี่ๆ ทุกท่านในลานธรรม

วันนี้พุดมีบทความดีๆ มาฝาก เสริฟ์พร้อม น้ำชา กาแฟยามบ่ายๆค่ะ

คนเราเกิดมาคนเดียว ตายคนเดียว
ไม่ได้เอาสมบัติมา ไม่ได้เอาสมบัติไป

รักกันเพียงใด ก็ต้องพลัดพราก
หวงไว้เพียงใด ก็ต้องจำจาก

ต่างคนต่างมา ต่างคนต่างไป
ยิ่งยึดยิ่งทุกข์ ปล่อยวางได้ จึงเบาสบาย

ดิน น้ำ ลม ไฟ ไม่รู้จักกัน อุปทานเท่านั้น ที่สร้างมายา มาผูกพัน
เมื่อความโง่เข้าครอบงำจะผูก เมื่อปัญญาแจ่มแจ้ง จะสลัดคืน

เมื่อมาจากดิน ท้ายที่สุดก้สลัดกลายเป็นดิน
ยึดเอาไว้ ก็ได้แต่ทุกข์ตอบแทน

อย่าโง่ยึดต่อไป คิดได้ก็วางเสีย

ซึ้ง... กินใจมากเลย