เรามาจากใหน?...และจะไปใหน?...(๓)

ครั้งหนึ่ง..เมื่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เสด็จถึงเมืองอาฬาวี พวกชาวเมืองได้ถวายภัตตาหาร เมื่อเสร็จภัตกิจ จึงตรัสว่า

"ท่านทั้งหลายจงเจริญมรณสติอย่างนี้ว่า ชีวิตของเราไม่ยั่งยืน ความตายของเราแน่นอน เราพึงตายแน่แท้ ชีวิตของเรามีความตายเป็นที่สุด ชีวิตของเราไม่เที่ยง ความตายเที่ยง ก็มรณะอันชนทั้งหลายไม่เจริญแล้วในกาลที่สุด ชนทั้งหลายเหล่านั้น ย่อมถึงความสะดุ้งร้องอย่างขลาดกลัว ทำกาละ(ตาย) เหมือนบุรุษเห็นอสรพิษแล้วกลัว ฉะนั้น

ส่วนมรณะอันชนทั้งหลายใดเจริญแล้ว ชนทั้งหลายนั้น ย่อมไม่สะดุ้งในกาลที่สุด ดุจบุรุษเห็นอสรพิษแต่ไกลเทียว แล้วก็เอาท่อนไม้เขี่ยทิ้ง ไปยืนอยู่ฉะนั้น เพราะฉะนั้น มรณะสติอันท่านทั้งหลาย พึงเจริญ...

ธิดาของนายช่างหูก อายุ ๑๖ ปีคนหนึ่ง ได้ฟังพระธรรมเทศนา คิดว่า "โอ ธรรมดาถ้อยคำของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทั้งหลายน่าอัศจรรย์ เราเจริญมรณะสติจึงควร" ดังนี้แล้ว ก็เจริญมรณะสติอย่างเดียว ตลอดทั้งกลางวันกลางคืน ฝ่ายพระศาสดาเสด็จออกจากเมืองอาฬาวีแล้ว ก็เสด็จไปพระเชตวัน นางกุมาริกานั้น ก็เจริญมรณะสติเป็นเวลา ๓ ปี

ต่อมาวันหนึ่ง พระศาสดาทรงตรวจดูโลก ในเวลาไกล้รุ่ง ทรงเห็นนางกุมาริกานั้น เข้าไปในข่ายพระญาณ ทรงทราบว่า นางกุมาริกานี้ เจริญมรณะสติมาแล้ว ๓ ปี ตั้งแต่วันที่ฟังพระธรรมเทศนาของเรา

บัดนี้เราไปที่เมืองอาฬาวี แล้วถามปัญหา ๔ ข้อกับนาง เมื่อนางแก้ปัญหาแล้ว เราแสดงธรรมกถาแก่นาง ในเวลาจบคาถา นางจะบรรลุโสดาปัตติผล พระศาสดาพร้อมด้วยภิกษุ ๕๐๐ รูปเป็นบริวาร จึงเสด็จไปเมืองอาฬาวี

ฝ่ายนางกุมาริกาทราบว่า พระศาสดาเสด็จมา มีใจยินดีว่า จะได้เห็นพระศาสดา และได้ฟังธรรมอันเป็นโอวาท ซึ่งมีความไพเราะของพระศาสดานั้น

แต่ว่าในวันนั้น บิดาของนางกุมาริกา ได้ทอผ้าค้างไว้หนึ่งผืน ต้องการจะให้เสร็จในวันเดียวกันนั้น จึงสั่งให้นางกุมาริกากรอด้วยหลอด แล้วนำไปให้ตนที่โรงช่างหูกโดยเร็ว

นางกุมาริกานั้นคิดว่า เราใคร่จะฟังธรรมของพระศาสดา แต่บิดาสั่งให้เราทำงานให้เสร็จ เราจะฟังธรรมของพระศาสดา หรือกรอด้ายหลอด แล้วนำไปให้แก่บิดา? นางคิดว่า ถ้าเราไม่นำด้ายหลอดไปให้ บิดาก็จะทุบตีเรา เพราะฉะนั้น เรากรอด้ายหลอดให้แก่บิดาก่อน แล้วจึงฟังธรรมภายหลัง เมื่อคิดได้ดังนี้ จึงนั่งกรอด้ายหลอดอยู่บนตั่ง.............

อนุโมทนาสาธุกับคุณ..ณ..มรณาด้วยครับ