เขากระโดง
ย่ำรุ่งมุ่งขึ้นยอดเขา
ก้าวเท้าเบาเบา
ตามโค้งคอนกรีตรีดทา
เขากระโดงโยงดาวค้างฟ้า
ประกายพรึกจ้า
ดุจดาวอยู่เพียงเดียวดาย
ปากช่องปล่องภูเขากลาย
เมื่อก่อนเป็นสาย
หลุมไฟพวยพุ่งลำธาร
สายลมพรมหนาวร้าวราน
ห่มเนื้อเอื้อผ่าน
ผ้าแพรห่มร่างบางเบา
กราบพระองค์ใหญ่บนเขา
บุรีรัมย์เรา
พระสุภัทรบพิตร
สำรวมนั่งสงบจิต
ผ่อนพักความคิด
จนว่าแว่วเสียงไก่ขัน
ยืนเดินเพลินพรมลมปัน
มองผ่านเขาชัน
มุมนั้นมุมเมืองเรืองรอง
ข้างล่างมีแสงไฟส่อง
สาดสายลำยอง
เป็นสายทอดทาฟ้าไกล
มองผ่านมุมเมืองเรืองไฟ
จนเลือนลางไป
เมื่อได้แสงจ้าจากตะวัน
เขากระโดงโยงภูผาชัน
รอบรอบโรยควัน
ชาวบ้านหุงต้มการครัว
ขอบฟ้าราตรีหนีกลัว
แสงทองส่องทั่ว
ตะวันกลมแดงเต็มใบ
ม่านหมอกหยอกเย้าใบไม้
น้ำค้างค้างใบ
เบี่ยงหลบลบรับตะวัน
ทางลงทรงตัวกลัวชัน
ก้าวล้ำตามขั้น
บันไดไล่ตรงลงพื้น
เอนตัวเอียงหลังยั้งยืน
ก้าวต่อก็ตื่น
ต้านแรงโน้มถ่วงหน่วงล้ม
หอบหืดวืดจับปรับลม
เหนื่อยจับทับถม
จากการขึ้นเขาลงดอย
ผ่อนพักหนักเหนื่อยเมื่อยม่อย
ใจคอรอคอย
จะเหนื่อยหนักต่อเรื่องใด
สิริมงคล ๑๕/๐๑/๕๓
| ไฟล์แนป: |
|
images[2].jpg [ 3.99 KiB | เปิดดู 2510 ครั้ง ] |