บุคคลใด เห็นธรรม เพียงน้อยนิด
กลับหลงคิด ว่าตนรุ้ ดูโอหัง
เที่ยวยกตน ข่มท่าน ให้พินพัง
เหมือนหนังแห้ง ถูกน้อง รีบพองตัว
เห็นผู้อื่น นั้นโง่ ตนฉลาด
เที่ยววางมาด หยิ่งผยอง พองขน
เพราะโมหะ บังไว้ ไม่เห็นตน
ชอบดูถูก ผู้อื่นจน ไม่ละอาย
ยังมีตัว มีตน ว่าสูงเก่ง
จึงอวดเบ่ง กิเสสอยู่ ดูไม่เห็น
น่าสงสาร ในสายตา ผู้ดูเป็น
เพราะอีโก้ ขยายเด่น ล้นออกมา
รู้แล้วอวด เป็นธรรมจริง ไม่แปรผัน
มันยืนยัน ด้วยเหตุผล จนแจ้งใส
ใช่อวดแล้ว ค่อยรู้ จึงเศร้าใจ
ไม่ผ่องใส เพราะยังหลง เมาตนเอง
ตนฉลาด ผู้อื่นโง่ ไปทั้งหมด
น่าสลด น่าสงสาร จริงๆหนา
เพราะยังหลง เป็นทาส อวิชชา
ตัวละเอียด อีกตัวหนา ดูดีดี
จงพยายาม มองเข้าไป ในจิตตน
แล้วค่อยๆ ค้นหา มันให้ได้
แม้นเห็นจริง รีบขจัด ออกไวไว
ปล่อยนานไป จะออกยาก เพราะหลงตน
