มหานที ศรีชลธาร อันกว้างใหญ่
เป็นมหา คงคาลัย ในแผ่นพื้น
ไกลเกินกว่า ในหล้ารอบ ขอบโลกยืน
เป็นแผ่นพื้น มหาสมุทร สุดโลกา
พิรุณหล่น ร่วงลงหล้า หน้าวสันต์
ไหลรวมกัน เกิดสายธาร อันเลิศหล้า
ไหลลงรวม ท่วมทะเล ดั่งเทมา
มิเติมเต็ม ให้มหา ชลาชล
ร่วมล้านวัน เป็นพันปี ที่นานเนิ่น
สายน้ำเดิน จากเนินย่อม พร้อมสายฝน
สู่เหวห้วง แห่งมหา ชลาชล
มิเคยท้น ท่วมนที นี้สักวัน
ทะเลหรือ ฤาอิ่มน้ำ ย้ำฉันใด
มนุษย์หรือ ฤาอิ่มได้ ในฉันนั้น
กองกิเลส ครอบงำคน พ้นทางธรรม์
จึงไขว่คว้า สารพัน นั้นสู่ตน
จากเริ่มก่อ แต่พอกิน มิสิ้นศีล
เป็นป่ายปีน กำพืดไพร่ ให้ผ่านพ้น
ลืมคุณค่า แห่งความหมาย ในกายตน
ตะเกียกตะกาย หมายให้พ้น จากโคลนตม
เสียงสงคราม ตามแย่งชิง ความยิ่งใหญ่
จึงลุกไหม้ ให้มอดม้วย ด้วยขื่นขม
มหานที แห่งความโลภ ละโมบตรม
จึงทับถม ให้ล้มตาย ใต้ทะเล
วิจิตรวาทะลักษณ์
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem75196.html
