๏ในค่ำคืนดึกดื่นแสนมืดมิด
เราเดินตามดวงดาวอยู่ดวงหนึ่ง
เป็นแสงส่องนำทางสว่างจิต
เดินไปถึงทางข้้างหน้าได้สบาย

๏ดวงดาวบอกว่าเราเดินมานาน
ผ่านถนนหนทางร้อยเส้นสาย
เดินตามรอยรับรองว่าสบาย
ถึงที่หมายไม่อยากหากตามมา

๏แม้เดินตามดวงดาวมาแสนนาน
ได้พบพานทางสองแพร่งแปลกนักหนา
แพร่งหนึ่งนั้นดวงดาวบอก"ตามฉันมา"
แต่แพร่งสองที่กลับน่าเดินเข้าไป

๏แม้หลงไหลหนทางในแพร่งสอง
ดวงดาวมองเราเข้าไปไม่สั่นไหว
บอกว่าทางนั้นยังไม่เคยไป
กลัวบรรลัยถ้าส่องทางให้ก้าวเดิน

๏แม้เดินเตะเศษกิ่งไม้ได้หนึ่งก้าน
ในรอบด้านมีความมืดยากเดินเหิน
ใช้ไม้ปัดคลำทางค่อยค่อยเดิน
คงไม่เกินกว่ากำลังหวังในใจ

๏แม้เดินมาได้ช่วงหนึ่งแสนอ่อนล้า
ไม่รู้ว่าจุดหมายไกลแค่ไหน
มือตวัดเศษกิ่งไม้ค่อยเดินไป
สู่เส้นชัยความหวังเห็นแสงที่ปลาย...ฟ้า.

http://ruangkhonggu.blogspot.com/

ดีจ๊ะ

แวะมาเยี่ยมเยียนเหล่ากัลยาณมิตรทุกท่านค่ะ...สบายดีนะคะ

ระลึกถึงนะคะ

แผ่นน้ำนิ่งเรียบใสไร้ลมเป่า สะท้อนเงาภูผาและฟ้ากว้าง
ลมสงัดนิ่งสงบภพเวิ้งว้าง น้ำเปลี่ยนทางเมื่อลมแปรกระแสไป

ลมกระทบแผ่นน้ำทำวงแผ่ ระลอกแค่ผิวน้ำทำวงใหญ่
บางสิ่งอันบรรจบกระทบใจ แผ่คลื่นไกลไหวระลอกกระฉอกวน

คือกิเลสตัณหาน่าวิตก พาหัวอกวกไหวใจสับสน
เช่นมหรรณพ์ผันแปรกระแสชล ควรสืบค้นทางสงบจบคลื่นใจ

เปิดใจกว้างยอมรับสรรพสิ่ง วางใจนิ่งน้อมคิดจิตวิสัย
เกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไป ทุกสิ่งในโลกนี้ไม่จีรัง

เกิดแก่เจ็บตายกายมนุษย์ เมื่อสิ้นสุดเป็นศพให้กลบฝัง
ทุกข์โศกเศร้าโกรธเกลียดเคียดแค้นชัง ความผิดหวังเกิดคู่ทุกผู้คน

คือความทุกข์ธรรมดาอันสามัญ เกิดทุกวันกับทุกผู้อยู่ทุกหน
อย่ายึดถือมั่นไว้ในตัวตน เลิกทุกข์ทนวนว่ายในสายธาร

อันไหลเวียนเปลี่ยนแปรกระแสโลกย์ วนสุขโศกห้วงวัฏสงสาร
ละตัวตนเลิกยึดติดคิดต้องการ ทุกอย่างผ่านพ้นไปไม่ยั่งยืน

รักษาใจให้สะอาดปราศเศร้าหมอง สติครองความรู้ของผู้ตื่น
ดังแผ่นน้ำนิ่งใสในค่ำคืน ดูสดชื่นสว่างใสในแสงจันทร์

อย่าท้อถอยคอยฝึกใจให้สงบ ย่อมจักพบเส้นทางสว่างนั้น
จิตสะอาดปราศทุกข์เป็นสุขพลัน เลิกยึดมั่นปล่อยวางสร้างปัญญา

ลอยกระแสสายชลอันวนเชี่ยว กลางคลื่นเกลียวโถมถั่งพลังกล้า
โต้คลื่นใจในทะเลกาลเวลา สงบนิ่งสู้ท้าทุกสภาวะใจ

อ่อนโยน บอบบาง อย่างนั้น
ใครกันปล่อยวางทิ้งขว้างไว้
บาดเจ็บ-ปล่อยความช้ำจม-ลึกลงไป
ทำร้าย ทำลาย จนเจ็บชิน

เสียใจใช่ไหม จึงร้องไห้เพียงลำพัง
ละทิ้ง-ทิ้งทุกอย่าง-ในรอยยิ้ม
สงสารอยากปลอบโยน-เธอคงไม่ได้ยิน
เมื่อเธอได้ทิ้งสูญ-สิ้นศรัทธา

อย่าเลย อย่านะ อย่าร้องไห้
อย่าเลย อย่าทำร้ายตัวเองไปกว่านี้
อย่าเลย อย่าคิดว่าไม่มีใคร นะคนดี
ฉันที่อยู่ตรงนี้ พร้อม เป็นเพื่อนเธอ

อยากจะเห็นรอยยิ้ม เธออีกครั้ง
หัวเราะอย่างสุขใจเสียงดัง ดัง ทำได้มั้ย
หากวันนี้ที่เธอคิดว่า--ไม่มีเหลือใคร
ยังเหลือ ฉันคนนี้ไง เป็นเพื่อนเธอ

ไม่ใช่แค่เธอ...บนโลกใบนี้...ที่ต้องร้องไห้..เพียงลำพัง

จิตแต่ละขณะ..ล้วนว่างเปล่า..

เมื่อใดที่ปราศจากผู้เฝ้าสังเกต
การเห็นที่แท้ จึงถูกตระหนัก

สำหรับการฝึกในกระแสแห่งแสงกระจ่าง
ไม่มีขั้น ไม่มีตอนให้ค้นพบ
ยืนหยัดในวิริยะแห่งการฝึก
ตราบกระทั่งไร้ผู้ฝึก และไร้การฝึก

ในภูมิแห่งแสงกระจ่างไสว
ที่ซึ่ง นาม และ รูป รวมกันเป็นหนึ่ง
ข้ามองไม่เห็นเหตุ ไม่เห็นปัจจัย
ทั้งหมดคือ ความว่าง

เมื่อผู้แสดง และการแสดงยุติ
การณ์ทั้งหมด จักกลายเป็นความถูกต้อง
ข้อจำกัดทางความคิดทั้งหลายได้มลายไปในพระธรรมธาตุ
โลกธรรมทั้ง ๘ ไม่สามารถพัดทั้ง ความหวัง และ ความกลัว มาสู่

เมื่อไม่มีคำสอน และไม่มีผู้เจริญตามคำสอน
วินัยจึงเกิดขึ้นอย่างแท้จริง
ด้วยตระหนักรู้ว่าจิตตนนั้น คือ ธรรมกายา
เป็นกายแท้แห่งพุทธะ

ตั้งปณิธานแน่วแน่ ที่จะยังประโยชน์แก่สรรพสัตว์
เมื่อข้อควรปฏิบัติ และผู้ปฏิบัติไม่ปรากฏแล้ว
ธรรมะจึงบริสุทธิ์อย่างแท้จริง


ยินดีต้อนรับค่ะ..ผักบุ้ง...