"พุทโธ อาหารของใจ"
" .. การบำเพ็ญจิตตภาวนา "ก็เพื่อใจจะมีที่อาศัย ใจจะมีที่ยึด" ใจจะมีเรือนของใจเป็นที่อาศัย ใจย่อมมีความร่มเย็น เพราะมีที่พึ่งที่ยึดที่เกาะ "ฉะนั้นการสร้างที่พึ่งสำหรับใจจึงเป็นสิ่งจำเป็นมาก"
อย่างน้อยก็ให้เสมอกันกับสิ่งภายนอกที่กายต้องอาศัย มากกว่านั้นก็เป็นไปตามวัย ยิ่งวัยแก่เข้ามามากเพียงไร ก็ยิ่งจะเสาะแสวงหาที่พึ่งทางจิตใจให้มีความแน่นหนามั่นคงยิ่งขึ้น
"ใจเมื่อได้รับการอบรมโดยสม่ำเสมอ ย่อมจะมีความเจริญ มีความผาสุขร่มเย็น มีความผ่องใส" มีความสงบเย็น เป็นที่แน่ใจแก่ตนเองขึ้นโดยลำดับ จนกระทั่งแน่ใจจริง ๆ สิ่งภายนอกอะไรจะได้จะเสียไป ไม่สำคัญ เมื่อจิตมีที่ยึดมีหลักเกณฑ์ภายในตัวแล้ว
"เพราะที่ยึดของใจกับที่ยึดของกายนั้นต่างกัน" อาหารของกายกับอาหารของใจต่างกัน กายเป็นรูป อาหารก็ต้องอาศัยสิ่งที่เป็นรูปด้วยกัน เช่น ข้าว น้ำ อาหารประเภทต่าง ๆ เหล่านี้เป็นอาหารของกาย
"อาหารของใจ ได้แก่อารมณ์" อารมณ์ที่เป็นพิษนั้นเป็นสิ่งที่เป็นภัยต่อจิตใจ เราต้องระมัดระวังอย่าให้จิตคิดไปในทางที่ไม่ดี ซึ่งจะเกิดความทุกข์ร้อนแก่ตนเอง "พยายามเสาะแสวงหาอาหาร คืออารมณ์อันดีแก่จิตใจ ได้แก่ศีลธรรม มีคำว่า พุทโธ ๆ" เป็นต้น
ให้เป็นที่ยึดที่เหนี่ยวของใจ "ใจเมื่อมีธรรมเป็นหลักยึดแล้วย่อมมีความร่มเย็น" นี่ชื่อว่า "ใจมีอาหาร ใจมีอาหารใจก็มีความอิ่มพอ กับอาหารคือธรรมนั้น ๆ" ย่อมไม่ส่ายแส่เร่ร่อนวุ่นวาย ก่อกวนตัวเองให้เกิดความทุกข์ความลำบาก เหมือนดังที่เคยเป็นมา .. "
หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
