.
"ความคิดปรุงแต่ง เป็นทั้งมรรคและสมุทัย"
" .. อารมณ์ของธรรมอารมณ์ของโลกจึงผิดกันอยู่มาก เช่น "เรากำหนดพุทโธ ๆ นี้" กับความคิดนั้นน่ะมันก็เป็นสังขารเหมือนกัน แต่ความคิดอันนั้นมันทำจิตใจของเราให้ว้าวุ่นขุ่นมัว
ส่วนความคิดความปรุงอรรถธรรม เช่น บริกรรมพุทโธ ๆ เป็นต้นนะมันไม่เป็น ความปรุงอันนี้มันจะทำจิตให้สงบได้ ความปรุงอย่างนั้นอย่างโลกนั้นมันทำจิตให้ฟุ้งให้หนักให้เป็นทุกข์ได้
ถึงว่า "สังขารสมุทัย สังขารของมรรค" ผิดกัน "พุทโธ ๆ ก็เป็นสังขารฝ่ายมรรค ความคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้เป็นสังขารฝ่ายสมุทัย" เรื่องคิดอย่างนี้มันเป็นเรื่องโลกจึงทำให้เหนื่อย เหนื่อยหัวใจ เรากำหนดตาม ๆ กำหนดอย่างนี้มันก็รู้สึก อยู่ลำพังดี ไม่ยุ่ง บัญชีอะไรอะไรเป็นอะไรอย่าให้ยุ่งเลย
ความคิดอ่านเกี่ยวกับเรื่องภายนอกมันไม่เข้ากันกับโรคอันนี้น่ะ มันกระเทือนกันได้ง่าย ถ้าอยู่สบาย ๆ ไตร่ตรองตามอรรถตามธรรมมันรื่นเริงไป เช่น สวดมนต์อะไร ๆ มันรื่นเริงไป พิจารณาไตร่ตรองตามธาตุตามขันธ์ส่วนนั้นส่วนนี้ไปอย่างนั้นมันเพลิน มันเป็นความรื่นเริงของจิต เป็นวิหารธรรมอันหนึ่ง สบาย ๆ .. "
หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
| ไฟล์แนป: |
|
120_199.jpg [ 68.08 KiB | เปิดดู 1386 ครั้ง ] |