.
"มักสาวเป็นเหตุ"
" .. หลวงปู่ถวิล จิณฺณธมฺโม "เล่าถึงเรื่องที่ทำให้ท่านเกิดความอัศจรรย์ เกี่ยวกับท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทตฺตเถร" .. คราวหนึ่งภายหลังจากออกพรรษาแล้ว "ชาวบ้านเขาออกมาทําบุญตักบาตรกัน เขาพากันมาในวัด ทีนี้มีพวกสาว ๆ งาม ๆ มากันเยอะ" แต่อาตมาไม่กล้ามองเขาหรอกนะ ไม่ได้มองใครทั้งนั้น
ทีนี้ "ท่านแดงท่านเป็นคนที่นั่น เป็นคนพื้นบ้าน" พอตอนเขาใส่บาตร "ท่านก็ไปมองหน้าหลานสาวแม่เฒ่าคนหนึ่งเข้า โอ .. มันงามมาก งามกว่าใคร ๆ ทั้งหมดในจํานวนคนที่มานั้น งามจริง ๆ เลย" พอท่านแดงเห็นเข้าเกิดติดตาต้องใจอย่างมาก ..
วันนั้นเวลาตะวันใกล้จะตกดิน "ท่านพระอาจารย์มั่นท่านเดินจงกรมอยู่ อาตมาก็เดินอยู่ใกล้ ๆ ตรงนั้นแหละ" ก็ได้ยินเสียงท่านเรียกเณรกมลว่า "มล มล มานี่" สามเณรกมลก็เดินเข้าไปหาท่าน "ท่านก็สั่งให้สามเณรกมลไปตามท่านแดงมาหา"
พอท่านแดงมาหา "ท่านพระอาจารย์มั่นก็เดินขึ้นกุฏิ ท่านแดงก็เดินตามขึ้นไป พอขึ้นไปถึงเท่านั้นแหละ โอโฮ้...แผ่นดินดิ้นได้เลยเชียวละ" ท่านดุว่าอย่างเจ็บแสบเลยเทียวล่ะ ท่านว่า "นี่หรือพระ .." อาตมาได้ยินอยู่ข้างล่าง "โอ .. ตัวลีบเลยนะ"
ประมาณสักตีหนึ่งเห็นจะได้ อาตมาก็ย่องไปเคาะประตูห้องท่านแดง แล้วกระซิบเรียกค่อยๆ ท่านแดงก็ยื่นหน้าออกมาถาม "อันหยัง" (ทําไม) อาตมาก็เลยขึ้นไปบนกุฏิแล้วถามว่า "ทําไมท่านพระอาจารย์มั่นจึงดุเอา" ได้ไล่เลียงท่านแดงอย่างหนักอยากรู้ว่าทําไมท่านแดงจึงถูกท่านพระอาจารย์มั่นดุเอา
ฝ่ายท่านแดงก็อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่ยอมตอบ เลยต้องขู่ว่า "อ้าว ไม่บอกไม่ได้นะ เราเป็นพระ อ้ำอึ้งไม่บอกเป็นอาบัตินะ" ท่านแดงกลัวอาบัติก็เลยบอกว่า "กระผมเองตั้งแต่มองหน้าแม่สาวงามแล้ว โอ้ย .. มันมัก (รัก) แท้ ๆ มันมักบ่ถอย ใจมันบ่ลง อารมณ์ปรุงแต่งก็บ่ลง"
อ้อ .. เป็นอย่างนี้เอง อาตมาก็เลยรู้ชัด ท่านพระอาจารย์มั่นท่านรู้ได้อย่างไรกันนะ นี่มันเรื่องอัศจรรย์ อาตมาก็เลยถามท่านแดงว่า "แล้วเดี๋ยวนี้ล่ะ" ท่านแดงตอบว่า "โอ๊ะ .. หาบ่เจอะ"
ท่านพระอาจารย์มั่น "ท่านดุไล่กิเลสของบรรดาศิษย์ทุกองค์ ท่านดุชนิดแผ่นดินดิ้นเลยเชียวละ" ทั้งขุดทั้งเกลา ทั้งถอนรากถอนโคน ไม่งั้นจะสู้กิเลสไม่ไหว "กิเลสภายในจิตนี้สำคัญ"
มันหลอกล่อให้ลุ่มหลงไปได้เสมอ "ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน กิเลสไล่ตามแทะกินจิตใจมนุษย์ผู้ตกเป็นทาสของมัน" อย่างไม่ยอมให้ใครตั้งตัวได้เลย "ปัจจุบันนี้จะหาครูบาอาจารย์อย่างนี้ได้อีกหรือ" จะมีไหม ?
"ท่านแดงบอกว่าเข็ดแล้ว อาตมาก็เข็ดกลัวจริง ๆ"แต่ท่านแม้จะดุก็จริงแต่ความวิเศษมีมากกว่านะ มีมากดังมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ไพศาล "นับว่าเป็นบุญวาสนาแก่ผู้พบเห็นอาตมาก็เป็นผู้มีวาสนาอยู่บ้าง" ไม่เช่นนั้นก็คงจะวุ่นวายไม่รู้จักจบสิ้น .. "
หนังสือ อรัญญาภิรัตอนุสรณ์ ที่ระลึกในงานพระราชทานเพลิงศพ
พระครูอรัญญาภิรัต (หลวงปู่ถวิล จิณฺณธมฺโม) ณ เมรุวัดธรรมหรรษาราม
บ้านยางระหง ตำบลเขาบายศรี อำเภอท่าใหม่ จังหวัดจันทบุรี
วันที่ ๑๓-๑๖ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๒๘ โดย คณะศิษยานุศิษย์
