"น้ำตาแห่งโจร"

" .. ท่านพักที่เสนาสนะหลังน้อยบนเขาสูง .. คืนวันนั้นได้มีชาย ๒ คน ชื่อ "พ่วง" และ "ผาด" เป็นพี่น้องกัน เขาเข้ามาสังเกตุการณ์ และสนทนา ในคืนอันมืดมิดนั้น มีเพียงแสงเทียนสาดส่อง "ท่านผู้ทรงศีล และบุรุษสองคนผู้ไร้ศีล" กำลังสนทนา โต้วาทะกันอย่างขะมักเขม้น

"ท่านสามารถทายใจและรู้ทุกสิ่งที่เขาทั้ง ๒ คิดจะทำ เพียงเขานึกขึ้นเท่านั้น" ท่านก็ตอบออกมาได้ทุกเรื่อง "เขาเกิดความอัศจรรย์ใจ เชื่อเลื่อมใสขอกราบฝากตัวเป็นศิษย์" และได้เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ในอดีตอันโหดร้ายให้ท่านฟัง ..

เขาเล่าพร้อมทั้งน้ำตา "น้ำตาแห่งโจร" ใจที่แข็งกระด้างถูกหักลงด้วย ธรรมดั่งหินหัก หักความชั่วเหลือแต่ความดี เขาเล่าว่า ..

"ผมเคยเป็นเสือร้ายฆ่าคนตายมาหลายศพ ครั้งสุดท้าย ได้ใช้มีดดาบบั่นคอยายแก่คนหนึ่งขาดตายคาที่" เพราะมีคนหลอก ให้เช้าใจผิดว่า "ยายแก่มีเงินซ่อนอยู่ใต้หมอน ๔๐๐๐ ที่จริงแกจน มีเงินเพียง ๔๐ บาทเท่านั้น "แกมีเท่านั้นจริง ๆ" เสียงสั่นเครือของโจรร้ายกล่าวทั้งน้ำตา

"ตั้งแต่นั้นมาผมก็คิดเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาก" แต่ก็เลิกไม่ได้เพราะได้ขึ้นขี่หลังเสือแล้วลงไม่ได้ถ้าลงก็มีแต่ตายเท่านั้น "ผมยังกลัวตายด้วยลูกปืนอยู่ ขอให้หลวงพ่อช่วยหาเครื่อง ป้องกันให้ด้วย’" เขากล่าวแล้วก็กราบลงตรงหน้าท่านพ่อลี

"ผมไม่เห็นที่พึ่งอื่นที่จะพึ่งได้ท่านเป็นผู้วิเศษผมคิดอะไรมา" ท่านรู้หมด "ผมเชื่อแล้วว่านรกสวรรค์มีจริง บาปบุญมีจริง ขอท่าน เมตตาช่วยผมด้วยเถอะ" เขากล่าววิงวอนแล้วเล่าเหมือนเด็กน้อยที่กลัวต่อความตายพยายามหาที่ซุกซ่อนตัวเข้าไปในอกแห่งมารดาบิดา "ถ้าโยมเว้นได้จริงละก็ อาตมาจะให้ของดี แต่โยมต้อง ปฏิญาณสาบานว่า จะเลิกแน่นอน’’ เขาทั้งสองกราบและสาบานตน เป็นพุทธมามกะตลอดชีวิต

"ท่านจึงเขียนคาถาให้ไว้ภาวนาประจำตัว" แล้วกล่าวสอนด้วย ความเมตตาว่า ..

.. ผู้เบียดเบียนผู้อื่น คือผู้เบียดเบียนตนเอง ผู้สงเคราะห์ผู้อื่น คือผู้สงเคราะห์ตนเอง
.. ความเมตตากรุณาที่มนุษย์มีต่อกัน มีเดชานุภาพยิ่งกว่าอื่นใด ๆ
.. ผู้ที่ฆ่า ผู้ชนะ ผู้ด่า ผู้ประทุษร้ายเขา ย่อมได้ ผู้ฆ่า ผู้ชนะ ผู้ด่าและผู้ประทุษร้ายตอบ
.. โยมทั้งสองต่อไปนี้ .. จงอย่าทำการใด ๆ อย่าคิดสั้น และอย่าสร้างความพินาศย่อยยับแก่ตนและคนอื่น เพราะนั่นคือการปลูกศัตรู เหมือนเงากรรมอันชั่วร้ายติดตามตัวไปทุกภพทุกชาติ"

เขาทั้งสองนั่งฟังนิ่ง .. มีนํ้าตาไหลพรากจากขอบตาอาบแก้ม ซึ่งตอบบางหยาบกร้านเพราะตรากตรำ "เขาซาบซึ้งในสายธารแห่งความกรุณา" ที่ท่านมีต่อตน .. "ตั้งแต่เกิดมาก็มีเพียงครั้งนี้ที่ได้ฟังสิ่งที่ดี" เขาพูดพร้อม ร้องไห้ฟูมฟาย อย่างน่าสงสาร ..แล้วเขาก็กราบลาท่านกลับไป .. "

"ธรรมะทะลุโลก"
พระสุธรรมรังสีคัมภีรเมธาจารย์ (ท่านพ่อลี ธัมมธโร)