.
"ถือเอาเสือเป็นอาจรย์กรรมฐาน"
" .. "หลวงปู่ตื้อ อจลธมฺโม" ท่านถือว่า "เสือเป็นอาจารย์ในการปฏิบัติกรรมฐาน คือมาช่วยสอน ช่วยเตือน ให้พระธุดงค์ไม่ประมาทในการบำเพ็ญเพียรของตน" ต้องทำสมาธิภาวนาอย่างไม่ลดละ
หลวงปู่ท่านว่า "เสือคือเทพเจ้าที่คอยรักษาเราให้ปลอดภัยจากการเดินธุดงค์ในปาเขา" ไม่ว่าเสือจริง ๆ หรือเสือเทพเนรมิต เพราะเสือที่ท่านพบมักแสดงเหมือนกับรู้ภาษาคน
หลวงปู่เล่าว่า "เวลาที่เสือมาหาเราในปา เราก็เร่งภาวนาให้จิตยึดใน "พุทโธ" เป็นอารมณ์ ไม่ฟุ้งซ่านรำคาญท่าให้การปฏิบัติกรรมฐาน" เป็นไปด้วยความเรียบร้อยดี
เช้าขึ้นก็ออกเที่ยวบิณฑบาตตามสมณวิสัย "ฉันอาหารบิณฑบาต แล้วก็นั่งสมาธิภาวนา" พิจารณาอาการ ๓๒ ของร่างกายที่เราหลงใหลว่าเป็นของสะอาดงดงาม "เมื่อรู้สึกง่วงก็เดินจงกรมภาวนา เพื่อป้องกันนิวรณ์มาครอบงำ"
สำหรับเวลากลางคืนนั้น "บำเพ็ญความเพียรโดยตลอดเวลา" พักผ่อนจำวัดมีน้อยมาก ท่ากิจวัตรอย่างนั้ไม่เคยขาด ท่าอยู่เสมอและทำด้วยความพอใจที่สุด ไม่ได้ห่วงหน้าห่วงหลัง "ยึดพุทโธเป็นสรณตลอด ไม่เคยประมาท"
หลวงปู่ ท่านเน้นยํ้าว่า '"ตราบใดที่จิตของเรายังมีอารมณ์ยึดมั่นอยู่กับพุทโธ เสือนั้นจะไม่ทำอันตรายอะไรเรา" ไม่ว่าจะเป็นเสือจริง หรือเสือเทพเนรมิตก็ตาม "แต่ถ้าจิตเรามัวแต่รักตัวกลัวตาย จนลืมภาวนาพุทโธและจิตห่างจากพุทโธคราวใด เสือนั้นก็จะจ้องคอยทำร้ายให้เป็นอันตรายแก่ชวิตได้"
ด้วยเหตุนี้ "หลวงปูตื้อท่านจึงไม่กลัวเสือ" ท่านถือว่า "เสือเป็นอาจารย์สอนให้เราได้ภาวนาและรู้จักคุณของพุทโธ" .. "
"หนังสือบูรพาจารย์" เล่ม ๒
หลวงปูตื้อ อจลธมฺโม
| ไฟล์แนป: |
|
No_02 หลวงปู่ตื้อ อจลธัมโม1.jpg [ 93.41 KiB | เปิดดู 2053 ครั้ง ] |
