"โลกเจริญกับธรรมเจริญ"
" .. คำว่า "โลกเจริญ" ตามความนิยมนั้น "มันเจริญด้วยความโลภ" ความอยากได้ไม่มีอิ่มพอ เหมือนไฟได้เชื้อ ซึ่งสุดท้ายก็เผาตัวเองนั่นแลก่อนอื่น "เจริญด้วยความโกรธ" ผูกอาฆาตมาดร้ายหมายจองเวร เจริญด้วยราคะตัณหาความคึกคะนองน้ำล้นฝั่ง ไมมีความพอดีเป็นฝั่งเป็นฝาปิดกั้นไว้บ้างเลย "เจริญด้วยความลุ่มหลงอันเป็นรากฐานแห่งความประมาท" ไม่มีประมาณว่าจะรู้สึกตัวเมื่อไร
คำว่า "ธรรมเจริญ" ตามความนิยมและยอมรับของปราชญ์นั้น "หมายถึงความเจริญทางใจ" ใจมีความยุติธรรมทั้งแก่ตนและผู้อื่นสัตว์อื่น ไม่ลำเอียงอันเป็นการบิดเบือนความจริง ผู้มีธรรมเจริญภายในใจย่อมสงบเย็น มีฝั่งมีฝา "มีกฎเกณฑ์ด้วยความประพฤติการแสดงออก" ไม่ผาดโผนโจนทะยานไม่สังหารผู้อื่นอย่างเลือดเย็นเพราะการแสวงผลรายได้ของตน
คำว่า "โลกเจริญกับธรรมเจริญ" มีเหตุและผลต่างกันดังกล่าวมา จงพากันนำไปพิจารณาและปฏิบัติตาม ผลดีจะเป็นความสุขความเจริญแก่ตัวเอง ปู่นี้แก่มากแล้วไม่หวังความเสื่อมและความเจริญในด้านใดมากกว่าการประคองขันธ์พอถึงวันตายเท่านั้น .. "
"อนาลโย ผู้ไม่มีความอาลัย"
หลวงปู่ขาว อนาลโย
