"ความสุขอันไพบูลย์"
" .. "ความสุขในโลกมีประมาณอันน้อย" ผู้มีปัญญา ผู้ไม่ประมาทพึงสละความสุขเพื่อแลกเอาความสุขอันไพบูลย์ คือความสุขที่ไม่มีเกิด ไม่มีแก่ ไม่มีเจ็บไม่มีตาย "ความสุขอันนั้นเป็นความสุขอันไพบูลย์"
"ความสุขในโลกมีตายๆ เกิดๆ นั่นมีประมาณน้อยนิดเดียว" นักปราชญ์ท่านจะว่าไม่มีเสียก็ได้ ความสุขอย่างนี้เหมือนเหยื่อมันเกี่ยวอยู่ที่เบ็ด "ปลาไม่รู้ว่าเบ็ดมันเกาะอยู่ มันเกี่ยวอยู่นั่น ก็ไปคาบเอา" เลยติดปากติดคออยู่อย่างนั้น นักปราชญ์คือพระพุทธเจ้าเห็นโทษของโลกจึงมีความเบื่อหน่าย พระพุทธเจ้าว่าให้ปล่อยมันเสีย .. "
"อนาลโยวาท"
หลวงปู่ขาว อนาลโย
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=6&t=49961
