"สุขทุกข์ก็ไม่เที่ยง"
" .. "เมื่อผู้มีปัญญามาเจริญวิปัสสนา" มาเห็นแจ้งว่า "อารมณ์แห่งความสุขความทุกข์นี่ เป็นของไม่เที่ยงไม่ยั่งยืนอะไรเลย เกิดแล้วดับไปอยู่อย่างนั้น" เมื่อเห็นแจ้งอย่างนี้แล้ว "ก็ไม่ยินดียินร้ายไปกับสุขกับทุกข์" ดังกล่าวมาแล้วนั้นแหละ
"เราฝึกจิตสอนจิตนี้ให้เป็น ให้รู้เท่าสุข รู้เท่าทุกข์อยู่อย่างนี้แหละ" การภาวนาอย่าไปเข้าใจไปอย่างอื่น "เมื่อจิตใจมันรู้เท่าอารมณ์ต่าง ๆ ดังกล่าวมานี้ได้แล้ว มันรวมเป็นหนึ่งลงไปได้แล้ว นั้นแหละมันถึงจะพบกับความสุขที่แท้จริง"
ถ้าหากว่ายังปล่อยวางอารมณ์ต่าง ๆ เหล่านั้นยังไม่ได้ มันก็ยังไม่ได้พบความสุขอันแน่นอน ขอให้เข้าใจอย่างนั้น "เราอย่าไปมุ่ง อย่าไปมุ่งอยากให้มีความสุข" .."
"บุญญาพาชีวิตรอด"
หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
