"ที่พึ่งที่แน่นอน คือใจ"
" .. พระพุทธองค์จึงให้หาที่พึ่ง "คือหาใจของเรา ใจของเราเป็นสิ่งที่สำคัญ" โดยมากคนเราไม่ค่อยมองดูในสิ่งที่สำคัญ "ไปมองดูที่อื่นที่ไม่สำคัญ" เป็นต้นว่า "กวาดบ้าน ล้างจาน ก็มุ่งความสะอาด" ล้างถ้วยล้างจานให้มันสะอาด ทุกสิ่งทุกอย่างมุ่งความสะอาด "แต่ใจเจ้าของไม่เคยมุ่งเลย"
"ใจของเรามันเน่า บางทีก็โกรธหน้าบูดหน้าบึ้งอยู่นั่นแหละ" ก็ไปมุ่งแต่จานให้จานมันสะอาด "ใจของเราไม่สะอาดเท่าไรก็ไม่มองดู" นี่เราขาดที่พึ่ง เอาแต่ที่อาศัย แต่งบ้านแต่งช่อง แต่งอะไรสารพัดอย่าง "แต่ใจของเราไม่ค่อยจะแต่งกัน" ทุกข์ไม่ค่อยจะมองดูมัน
"ใจนี่แหละเป็นสิ่งสำคัญ" พระพุทธองค์ท่านจึงพูดว่า "ให้หาที่พึ่งของใจ อัตตาหิ อัตตโน นาโถ" ใครจะเป็นที่พึ่งได้ "ที่เป็นที่พึ่งที่แน่นอน ก็คือใจของเรานี่เอง" .. "
"๘๔ พระธรรมเทศนา"
หลวงปู่ชา สุภัทโท
