"ความสงบ คือความอิ่มใจอิ่มอารมณ์"
".. เมื่อใครทำใจให้สงบลงไปได้แล้ว ผู้นั้นก็ได้รับความอุ่นใจ "ความสงบนี้หมายถึงความอิ่ม ใจมันอิ่มทุกสิ่งทุกอย่าง" มันไม่อยากได้อะไรในขณะที่ใจสงบอยู่นั้น
เพราะฉะนั้น "เมื่อมันมีอิ่มได้ มันก็สบายไม่ใช่หรือ" คิดดูให้ดี "เหตุที่มันไม่สบายนั้น ก็เพราะมันหิว จิตนี่มันหิวอยู่เรื่อย มันหิวอารมณ์" มันหิวเรื่องดีเรื่องชั่วต่าง ๆ นานาในโลก เหตุนั้นมันจึงหาความสุขสบายไม่ได้
ดังนั้น "การที่เรามาพยายามทำใจให้สงบนี่ ก็เพื่อที่จะระงับความหิวของจิตใจนั้นเอง" ให้มันค่อยสงบไปโดยลำดับ "แล้วการที่เรามาใช้ปัญญาพิจารณาเหตุผลต่าง ๆ ที่จิตใจมันยึดมั่นถือมั่นอยู่นั้น อันนั้นมันเป็นวิธีการที่จะละอุปาทานความยึดมั่นถือมั่นให้หมดไปสิ้นไป"
แต่ลำพังสมาธินั้น เพียงแต่ระงับความอยากความหิวไปได้ชั่วระยะหนึ่งเท่านั้นเอง "ส่วนที่จะละความอยากความหิวให้มันขาดเด็ดออกไปจากจิตใจได้ ต้องอาศัยปัญญา" .. "
"บุญญาพาชีวิตรอด"
หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญบรรพต อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย
| ไฟล์แนป: |
|
IMG_38015.jpg [ 102.82 KiB | เปิดดู 970 ครั้ง ] |