"พึงอบรมให้เกิดความคุ้นเคย"
" .. "ผู้ที่อบรมสมาธิทำใจให้สงบมาก ก็เท่ากับฝึกใจให้คุ้นเคยกับความสงบมาก" มีความสงบมาก "ผู้ที่ปล่อยใจให้ฟุ้งซ่านวุ่นวายไปกับอารมณ์ต่าง ๆ มาก ก็เท่ากับฝึกใจให้วุ่นวายฟุ้งซ่านมาก" เพราะคุ้นเคยกับความวุ่นวายฟุ้งซ่านมาก ความสงบมีน้อย
"ผู้ที่อบรมปัญญามาก พยายามฝึกให้เกิดเหตุผลให้มากก็จะคุ้นเคยกับการใช้เหตุผล" ไม่ขาดเหตุผล ผู้มีเหตุผลก็คือผู้มีปัญญา ผู้ที่ขาดเหตุผลคือผู้ขาดปัญญา "เหตุผลหรือปัญญาก็ฝึกได้" เป็นไปตรงตามที่ว่า ผู้ประพฤติดีย่อมฝึกตนนั่นเอง .. "
แสงส่องใจ ๕ ธันวาคม ๒๕๒๕
สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช พระองค์ที่ ๑๙
