"ทำดีทำชั่ว ล้วนเป็นสมบัติของใจ"
" .. ราชรถของพระราชาอันวิจิตร ย่อมถึงความชำรุดไป "แต่ธรรมของสัตตบุรุษย่อมไม่ถึงซึ่งความคร่ำคร่า" ดังนี้ สมจริงทุกประการ
เพราะคุณความดีทั้งหลายแหล่ "ผู้มีปัญญาทำลงไป มีทาน ศีล ภาวนา" เป็นต้น "ถึงแม้จะทำน้อยก็มีผลมากเหลือค่า" ด้วยมาระลึกถึงความดีของตนที่ได้ทำไว้แม้นานแสนนาน ดูเหมือนกาลนั้นเราพึ่งทำสักครู่นี้เอง
ฉะนั้น "ความดีจึงเป็นของน่าทำอย่างยิ่ง เพราะทำแม้น้อยแต่มีคุณค่าให้เกิดความสุขมาก ตรงกันข้ามกับความชั่ว เมื่อทำลงไปแล้วให้เกิดความเดือดร้อนมีทุกข์เป็นผล"
สมกับพุทธสุภาษิต ซึ่งมีใจความว่า "ผู้หวังความสุขแก่ตน ควรงดเว้นการทำความชั่วเสีย ความดีและความชั่วที่ตนทำลงไปแล้วนั้น เป็นสมบัติติดอยู่ที่ใจ คนอื่นใครไม่มองเห็นได้ หรือแย่งชิงลักขโมยเอาไปก็ไม่ได้" ดังนี้ .. "
หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี
