"ทาน ข้าศึกของความตระหนี่"
" .. ทานก็เป็นการต่อสู้ชนิดหนึ่ง "ความตระหนี่เป็นข้าศึกตัวร้ายกาจของการทำทาน" เพราะเห็นไปว่าวัตถุสิ่งของเงินทองที่หามากว่าจะได้มิใช่ของง่าย ได้มาแล้วก็เพื่อความมั่งมูลสมบูรณ์ให้มีพร้อมทุกสิ่งทุกอย่าง
"ได้มาแล้วประโยชน์อะไรจะยกไปให้ทานเฉย ๆ โดยหาผลประโยชน์อะไรมิได้" อย่างดีให้ทานไปแล้วก็จะมีแต่ให้พร ยถา-สัพพี ให้ไปเท่าไร ๆ ก็ไม่เห็นดิบเห็นดีมั่งมีเจริญขึ้นกว่าเก่า
ทุกสิ่งทุกอย่างกว่าจะได้มาเราหาแทบตาย "ผู้มีน้อยให้ทานไปแล้วก็กลัวจะอดตาย ผู้มีมากก็กลัวจะขาดบาทขาดเบี้ย" บางทีมีผู้มาขอ เสียไม่ได้ก็ให้นิด ๆ หน่อย ๆ พอแก้รำคาญ ให้เล็ก ๆ น้อย ๆ เหมือนยกเงินยกทองให้เป็นถุง ๆ
"ความตระหนี่เสียดายกลายเป็นข้าศึกของหัวใจ" ต่อสู้กันอยู่ตลอดเวลา "ให้น้อยก็เสียดาย ให้มากก็กลัวจะหมด ไม่ให้เสียเลยก็เกรงใจกลัวจะขาดญาติขาดมิตร" คิดไป ๆ ก็มีแต่กลุ้มใจ เป็นภัยแก่ตัวทุก ๆ ด้าน "ทานจึงเป็นข้าศึกแก่ผู้ที่มีความตระหนี่" กว่าจะให้ทานได้แต่ละครั้งเหมือนไปสงครามให้ได้ชัยชนะมาแล้วก็ว่าได้ .. "
หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี
