.
"นักปราชญ์ พูดหยาบก็เป็นบุญกุศล"
" .. คนฉลาด ดีชั่วใช้ได้ทั้งนั้นไม่มีโทษ "แม้พระอรหันต์ท่านก็ยังใช้กิเลสของท่านให้เป็นประโยชน์ได้ นักปราชญ์พูดหยาบ ก็เป็นบุญกุศล" คนพาลพูดดีก็เป็นบาป ยิ่งพูดไม่ดียิ่งซ้ำร้ายใหญ่
"คนพูดหยาบกลายเป็นกุศลนั้น" ยกตัวอย่างเช่น เจ้าคุณอุบาลีฯ สิริจันโท ครั้งหนึ่งท่านได้รับนิมนต์เข้าไปเทศน์งานสัตมวารพระศพเจ้านายพระองค์หนึ่งที่ในวัง พระศพนั้นเพิ่งจะสิ้นใหม่ ๆ ก็ยังทำความเศร้าโศกาลัยให้แก่หมู่พระประยูรญาติทั้งหลายเป็นอันมาก
วันก่อน ๆ มาก็ได้เคยนิมนต์พระซึ่งเป็นเจ้าคุณใหญ่ ๆ ในวัดเทพศิรินทร์ฯ ไปถวายเทศน์เป็นประจำอยู่แล้ว "ท่านเจ้าคุณต่าง ๆ เหล่านั้นก็แสดงโวหารพรรณาถึงคุณสมบัติของผู้วายชนม์ อันเป็นที่น่ารักน่าเสียดาย" ซึ่งควรจะได้อยู่กระทำคุณงามความดีต่อไปอีก ก็มาด่วนทิ้งโลกไปเสียในเวลาอันยังมิควร "เป็นเหตุให้พระประยูรญาติเหล่านั้น ยิ่งพากันโศกเศร้ากันแสงยิ่งขึ้น"
ครั้นพอถึงวาระที่ท่านเจ้าคุณอุบาลีฯ ไปถวายเทศน์ ท่านก็หาได้รำพันความในทำนองเดียวกันนั้นไม่ ขั้นต้นก็เริ่มแสดง "กายคตานุสติ" ให้เห็นความปฏิกูลน่าเกลียดและเห็นทุกข์เห็นโทษโดยประการต่าง ๆ ในร่างกาย "ซึ่งล้วนแต่เป็นสิ่งโสโครกสกปรกไม่น่าดูน่าชมทั้งสิ้น เช่น ขี้หู ขี้ตา ขี้ฟัน ขี้เหงื่อ ขี้ไคล" ฯลฯ เหล่านี้เป็นต้น
"เวลาตายไปแล้ว ก็ไม่เห็นมีอะไรสักอย่าง แล้วก็มานั่งร้องไห้อาลัยรักกันจนขี้มูกย้อยลงมาถึงคาง น้ำตาก็ไหลเป็นทางลงมาอาบแก้ม หน้าตาเปรอเลอะเทอะแลดูไม่สวย ไม่งามเลย" ทำให้พระประยูรญาติที่กำลังเศร้าโศกกันแสงอยู่นั้น เกิดความละอายใจ หยุดจากปริเวมนาการเสียได้ในทันทีและต่อจากนั้นพากันชื่นชมโสมนัสเลื่อมใสในองค์ท่านและคำเทศนาของท่านเป็นอย่างมาก
ถึงกับคุณหญิงคุณนายและพวกผู้ดีชั้นสูง ๆ บางคนในสมัยนั้นพากันพูดว่า "อยู่บ้านไม่มีคนด่า ต้องพากันไปวัดให้เจ้าคุณอุบาลีฯ ท่านด่าแล้วสบายใจ" ดังนี้ก็มี
เหตูนั้นท่านจึงว่า "คนด่าเป็นนั้น เป็นมหาบัณฑิต คนมีปัญญา จะพูดอะไรก็เป็นบุญเป็นกุศล เพราะรู้จักการพูดให้ ถูกกาล ถูกเวลา สถานที่ บุคคลและสังคม สิ่งใดที่จะเกิดประโยชน์ แม้เป็นคำไม่ดีไม่ไพเราะ ก็ควรพูด สิ่งใดไม่เกิดประโยชน์แล้ว ถึงจะเป็นคำดีก็ไม่ควรพูด" .. "
ท่านพ่อลี ธัมมธโร
| ไฟล์แนป: |
|
IMG_7845.JPG [ 129.92 KiB | เปิดดู 1159 ครั้ง ] |