.
"โลกธรรม ครอบงำสัตว์โลก"
" .. เมื่อท่านตรัสรู้ตามเป็นจริงแล้ว คือรู้โลกนี้ "โลกธรรมธรรมอันครอบงำสัตว์โลกอยู่" สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามธรรมครอบหัวใจสัตว์ ครอบหัวใจคน "มีลาภเสื่อมลาภ มียศเสื่อมยศ สรรเสริญ สุขทุกข์ นินทา เป็นของโลก"
ถ้าหากว่าใจมนุษย์ทั้งหลายเป็นไปตามอำนาจสุข ทุกข์นินทา เป็นไปตามอำนาจมัน "นั่นแหละคือโลก ท่านจึงเรียกว่าโลกธรรม"
โลกธรรมเป็นธรรมอันหนึ่ง "ทำให้มองไม่เห็นทางมรรคแปดที่จะเดินไปหาทางพ้นทุกข์นั้น" มีแต่โลกท่วมหัวอยู่นี่ชื่อว่าสัตว์โลกเป็นไปตามธรรม ธรรมนั้นมันให้สัตว์เป็นโลกโลกก็เดินไปตามธรรมนั้น มันจึงเป็นโลกธรรม "ผู้อยู่ในโลกธรรมคือ เป็นสัตว์โลก" วุ่นวายอยู่ตลอดกาลตลอดเวลา
ฉะนั้น ในการประพฤติหรือปฏิบัติในทางพระพุทธศาสนาท่านจึงสอนว่า "ให้เจริญมรรคคือตัวปัญญา รวมแล้วคือปฏิบัติศีลให้มันยิ่ง สมาธิให้มันยิ่ง ปัญญาให้มันยิ่ง" นี่คือเครื่องทำลายโลก นี่หนทางเดินเข้าไปทำลายโลก
โลกมันอยู่ที่ไหนล่ะทีนี้ "โลกมันอยู่ที่ใจของสัตว์ที่ลุ่มหลงนั่นแหละ" อาการที่มัน "ติดลาภ ติดยศ ติดสรรเสริญ ติดสุข ติดทุกข์นั่นแหละ" เมื่อมีอยู่ในใจเมื่อใดใจก็เป็นโลก เมื่อใจเป็นโลกอยู่ที่ไหนโลกก็อยู่ที่นั่นแหละ .. "
หลวงปู่ชา สุภัทโท
