.
"ความฟุ้งซ่าน กับการภาวนา"
" .. มันเป็นเรื่องการทดสอบของการภาวนา "นักภาวนาทั้งหลายเมื่อมีความสงบมากเท่าไร ก็จะมีการฟุ้งมากเท่านั้น" เพราะจิตของเรายังไม่คงที่ "จึงควรใช้อุบายให้มาก ๆ คือคิดถึงเรื่องนั้น ๆ จนจิตสงบลงให้ได้"
เช่น เรื่องการสร้างวัดทำให้ได้ประโยชน์อย่างนั้น ๆ มีคุณอย่างนั้น ๆ ทำแล้วจะมีอายุอยู่นานอย่างนั้น ๆ เมื่อหมดอายุของวัดหรือตัวเราผู้สร้างวัดแล้ว สิ่งเหล่านั้นจะต้องสลายไปตามสภาพของมันไม่มีอะไรเหลือสักอย่างเดียว เมื่อเราพิจารณาอย่างนี้จิตก็ปล่อยวางแล้วรวมเข้ามาเป็นอันหนึ่ง
"การภาวนา คือการต่อสู้" ถ้าต่อสู้ถูกวิธีทาง จิตก็จะรวมลเป็นหนึ่งได้ ถ้าไม่ถูกวิถีทางก็ฟุ้งไปกันใหญ่ จึงไม่ควรทิ้ง แต่พิจารณาให้ถูกตามหลักกรรมฐาน ถ้าหากพิจารณาไม่ได้ก็ควรทิ้งเสีย
เราก็จะต้องตาย ตายแล้วเอาอะไรไปไม่ได้ทั้งนั้น เว้นเสียแต่บุญแลบาปเท่านั้น ซึ่งจะติดตัวเราไปเกิดในภพนั้น ๆ "การทำจิตให้รวมลงเป็นอันหนึ่งนี้แหละคือการรวบรวมเอาบุญกุศลไว้สำหรับติดตัวเราไปเกิดในภพข้างหน้า" .. "
หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี
| ไฟล์แนป: |
|
IMG_3823.JPG [ 99.32 KiB | เปิดดู 1353 ครั้ง ] |