หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย
แล้วอีกอย่างหนึ่งผู้ปฏิบัติธรรมต้องเป็นอย่างนั้น ถ้าจะไปมองเพ่งโทษแต่ผู้อื่นอยู่เข้าไปอย่างนั้น เห็นผู้อื่นทำยังไงไม่ดีก็ไม่พอใจ เดือดร้อนขึ้นมาอยู่อย่างนั้น ไม่ใช่..ภาวนาไม่ถูกแล้ว..ก็เรื่องของใครของมันก็เอาซิ ใครมีความคิดเห็นว่า นี่ล่ะเป็นทางแห่งความสุขก็ทำไป เออ เมื่อมันทำไม่ถูกทางมันก็เป็นทุกข์เอง ก็เรื่องของใครของมัน ตนเมื่อเห็นว่าทางนี้ทางถูกก็ทำลงไปสิ ทำลงไป ฝึกใจของตนให้มันตั้งมั่นลงไป สละอารมณ์ภายนอก เรื่องดีเรื่องชั่วต่างๆ สละทิ้งมันไป เอาแต่ “ความรู้จริง” อยู่ในใจนี่เป็นหลักฐาน เป็นเครื่องอยู่ในใจ
“รู้จริง” รู้อย่างไร ก็รู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็น “อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา” นั่นแหละ เรื่องดีก็ดี เรื่องชั่วก็ดี ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน มันเกิดขึ้นแล้วมันก็ดับไปอยู่อย่างนั้น ใจของตนเองนั่นหากหลงแล้วเราก็ไปยึดถือเอาเรื่องของไม่เที่ยงอันนั้นมาเป็นอารมณ์อยู่ มันจะสงบใจได้อย่างไร
ฉะนั้นต้องปล่อยๆ วางๆ ไปอย่าไปเพ่งภายนอก อยู่ด้วยกันนี่ก็อย่าไปเพ่งดูกันและกันว่าคนโน้นเป็นยังไง คนนี้เป็นยังไง แล้วไปเพ่งกันอยู่อย่างนั้นมันไม่สงบแล้ว เอ้อ อยู่ที่ไหนก็ไม่สงบ จะไปอยู่ป่าอยู่ดงไกลแสนไกลเท่าไร ใจก็ไม่สงบหรอก ให้เข้าใจ
ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนาหัวข้อ
“ความทุกข์ในชีวิตมีมากมาย”
:: ประวัติ ปฏิปทาและคำสอน “หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=43689