.
"บิณฑบาต โปรดสัตว์"
" .. ครั้งพุทธกาลท่านว่า "ไปโปรดสัตว์" ทำไมจึงเรียกว่า "ไปโปรดสัตว์" ก็เพราะ "พระพุทธเจ้า พระอรหัตอรหันต์ท่านเป็นพระผู้ประเสริฐควรแก่การโปรดสัตว์ได้โดยสมบูรณ์" ไปที่ไหนก็เป็นสิริมงคล แก่หู แก่ตา ของชาวโลก ได้กราบไหว้บูชาเป็นขวัญตาขวัญใจและได้ทำบุญให้ทานกับท่าน เป็นสิริมงคลแก่เขาอย่างสมบูรณ์พูนผล จึงเรียกว่า "เป็นการโปรดสัตว์"
สมนามว่าโปรดสัตว์จริง ๆ เพราะท่านไม่หวังโลกามิสใด ๆ ไปบิณฑบาตก็ไม่มีความโลภในอาหารแทรกแซงขึ้นภายในใจ ไปตามกาลตามเวลา ไปตามความจำเป็นของเหตุของผล ของอรรถธรรมและธาตุขันธ์
ซึ่งจะยังอาหารมาบริโภคขบฉันพอยังชีวิตให้เป็นไปในวันหนึ่ง ๆ ที่ควรแก่อายุขัยและเพื่อเป็นประโยชน์แก่โลกตามที่ควร ท่านจึงเรียกว่า "พอเป็นยา ปรมัตถ์" สักแต่ว่าเยียวยากันไปเท่านั้น จึงเรียกว่า "โปรดสัตว์ได้โดยสมบูรณ์"
แต่สมัยทุกวันนี้มันตรงกันข้ามไปแล้ว อย่าเข้าใจว่า "เราไปโปรดสัตว์" นอกจากจะเรียกว่า "สัตว์โปรดเราเท่านั้น" เพราะฉะนั้น เราเองจึงไม่อาจจะพูดว่า ไปโปรดสัตว์ได้เหมือนครั้งพุทธกาล "ไปให้สัตว์โปรด" นั้นน่าจะถูกกว่า
เพราะเรา ก็เป็นสัตว์ผู้ข้องผู้หนึ่ง กิเลสเต็มตัวสกปรกรกรุงรังเหมือนโลกทั่วไป ความโลภก็ไม่ผิดกับฆราวาสเขา ดีไม่ดีพระเราบางองค์นับหลวงตาบัวด้วยจึงสมบูรณ์แบบ อาจโลภมากกว่าฆราวาสเขาเสียอีก เหมือนไฟไหม้กองแกลบก็ได้ .. "
หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
