.
"วิหารธรรม เครื่องอยู่ของจิต"
" .. อารมณ์ของธรรมอารมณ์ของโลกจึงผิดกันอยู่มาก เช่น เรากำหนดพุทโธ ๆ นี้ กับความคิดนั้นน่ะมันก็เป็นสังขารเหมือนกัน แต่ความคิดอันนั้นมันทำจิตใจของเราให้ว้าวุ่นขุ่นมัว
ส่วนความคิดความปรุงอรรถธรรม เช่น บริกรรมพุทโธ ๆ เป็นต้นนะมันไม่เป็น ความปรุงอันนี้มันจะทำจิตให้สงบได้ ความปรุงอย่างนั้นอย่างโลกนั้น มันทำจิตให้ฟุ้งให้หนักให้เป็นทุกข์ได้
ถึงว่าสังขารสมุทัย สังขารของมรรคผิดกัน พุทโธ ๆ ก็เป็นสังขารฝ่ายมรรค ความคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้เป็นสังขารฝ่ายสมุทัย เรื่องคิดอย่างนี้มันเป็นเรื่องโลกจึงทำให้เหนื่อย เหนื่อยหัวใจ เรากำหนดตาม ๆ กำหนดอย่างนี้มันก็รู้สึก อยู่ลำพังดี ไม่ยุ่ง บัญชีอะไรอะไรเป็นอะไรอย่าให้ยุ่งเลย ความคิดอ่านเกี่ยวกับเรื่องภายนอกมันไม่เข้ากันกับโรคอันนี้น่ะ มันกระเทือนกันได้ง่าย
ถ้าอยู่สบาย ๆ ไตร่ตรองตามอรรถตามธรรมมันรื่นเริงไป เช่น สวดมนต์อะไร ๆ มันรื่นเริงไป พิจารณาไตร่ตรองตามธาตุตามขันธ์ ส่วนนั้นส่วนนี้ไปอย่างนั้นมันเพลิน มันเป็นความรื่นเริงของจิต เป็นวิหารธรรมอันหนึ่ง สบาย ๆ .. "
หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
| ไฟล์แนป: |
|
ศาลาวัดป่าบ้านตาด จ.อุดรธานี.JPG [ 135.02 KiB | เปิดดู 1660 ครั้ง ] |