พระอาจารย์เพียร วิริโย
วัดป่าหนองกอง
ต.บ้านค้อ อ.บ้านผือ จ.อุดรธานี


ประวัติและปฏิปทา “หลวงปู่เพียร วิริโย”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=48847

รวมคำสอนและประมวลภาพ
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=49818





"ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน" ถูกของท่านที่สุด
ความเจ็บความป่วย ความแก่ความชรา
ความตายใครก็ช่วยใครไม่ได้ นอกจากตัวเอง
ความดี ความไม่ดี ตัวเองก็ทำเอง
ใครก็ทำให้กันไม่ได้ จึงให้พากันภาวนา



คนเรานี้มันมีความอยาก
ความทะเยอทะยานอยากได้ไม่รู้จักพอ
แต่พอทำความเพียร ก็ทำแค่ ๑-๒ ชั่วโมง
แล้วก็เลิกก็หยุด ทำเหยาะๆ แหยะๆ



นั้นล่ะ...ให้พากันพิจารณา ใจเป็นใหญ่นะ
ใจทำให้โลภ ให้โกรธ ให้หลง ใจนั้นล่ะตัวสำคัญ
สงบก็อยู่กับใจ ทุกข์ก็อยู่กับใจ สุขก็อยู่กับใจ!



ให้พิจารณากายเด้อ กายกับใจมันแยกกันนะ
คนละอย่างกัน กายอย่างหนึ่ง ใจอย่างหนึ่ง ไม่เกี่ยวกัน
แต่ว่ากายนี่ไม่เจ็บไม่ปวด ไม่ทุกข์นะ
มีแต่ใจเป็นผู้เจ็บผู้ปวด เป็นผู้ทุกข์ คาดนั้นหมายนี่อยู่ไม่หยุด



ครองธรรม ครองวินัย ฮักษาธรรมวินัยกะงามแล้ว
งามกั่วซู่อย่าง อีหยั๋งสิไปงามทอฮักษาพระวินัย
สิแต่งให้สวยให้งามทอได๋ อีหยั๋งกะสู้ฮักษาพระวินัยบ่ได้
ฮักษาธรรมวินัยกะงามแล้ว

(ครองธรรม ครองวินัย รักษาธรรมวินัยก็งามแล้ว
งามกว่าทุกอย่าง อะไรจะไปงามเท่ารักษาพระวินัย
จะแต่งให้สวยให้งามเท่าไรอะไร
ก็สู้รักษาพระวินัยไม่ได้ รักษาธรรมวินัยก็งามแล้ว)



โอกาสดีแล้ว หาภาวนา ซีวิตมันบ่มีอีหยั๋งแน่
เกิด แก่ เจ็บ ตาย มันบ่เที่ยง
น่อยคนที่สิได่บวช เป็นหย้อนนิสัยวาสนาจังสิได่บวช
คึดบวช เคยบวช เคยเฮ็ดมา ให่เร่งภาวนาตัดเรื่องอื่น
อย่าไปคึดหาทางติดมันเรื่องอดีตที่มันบ่ดี

(โอกาสดีแล้ว หาภาวนา ชีวิตมันไม่มีอะไรแน่
เกิดแก่เจ็บตาย มันไม่เที่ยง
น้อยคนที่จะได้บวช เพราะนิสัยวาสนาจึงจะได้บวช
คิดบวช เคยบวช เคยทำมา ให้เร่งภาวนาตัดเรื่องอื่น
อย่าไปคิดหาทางติดมัน เรื่องอดีตที่มันไม่ดี)

การเข้ามาบวชนี้แหละมันดีแล้ว ไม่ต้องไปยุ่ง ไปทำอะไรในทางเสีย
ไม่ต้องลงอบาย ไม่ต้องไปแย่งอะไรกับใคร ไม่ต้องไปฆ่า
ไม่ได้ไปลัก ไม่มีโอกาสผิดลูกผิดเมียใคร
ไม่ต้องพูดโกหก พูดส่อเสียด ไม่ได้ดื่มสุรา



อย่าไปอยากฮู้เรี่ยงของผู้อื่น มันเป็นทุกข์
ให่สนใจเรี่ยงเจ้าของ คือ เรี่ยงกายกับใจ เบิ่งมันให่แจ้ง
การภาวนากะอย่าไปมั่นไปหมาย การไปคาดไปหมาย
มันสิเฮ็ดให่เฮาไปติดในภพในซาติ การภาวนากะบ่สำเร็จ



ให้พากันดู ให้พากันรักษาเรื่องธรรมวินัยนี่สำคัญ
ถ้าความประพฤติเกี่ยวกับธรรมเกี่ยวกับวินัยไม่ดี
แล้วจะเกิดประโยชน์มันก็ยากนะ
อื่อ...ไม่ใช่ว่าเป็นพระแล้วมันจะเป็นบุญ
มันไม่เป็นหรอก เป็นแต่บาป เป็นตั้งแต่อาบัติทุกกฎ ปาจิตตีย์
เราว่าเรามาเป็นพระ แต่เราก็ไม่รักษาธรรมวินัย
แม้ว่าเราเป็นพระอยู่จนถึงวันตาย
มันก็ไม่เป็น มันก็เป็นพระอลัชชีอยู่นั่นล่ะ



จิตสำคัญเด๊ จิตเป็นโตสร้างภพสร้างชาติ
จิตเป็นโตการ เป็นไปคู่แนว
หากว่า ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง ตับ ไต ปอด บ่มีหยัง
เขาอยู่ของเขาซือๆ แต่จิตนี่เป็นไปคู่แนว เฮ็ดอีหยั๋ง กะให่มีสติ

คิดถึงอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ความเกิด ความแก่ ความเจ็บ ความตายอยู่ตลอดเวลา
ทั่งวันทั่งคืนให้จิตสงบ ถ้าจิตสงบแล้ว มันสบาย



ภาวนาก็ให้ดูกายดูใจของเรานั่นล่ะ ผมก็พูดของเก่า ไม่มีอะไรพูด
แต่ว่าของเก่านั่นล่ะ มันพาให้สิ้นกิเลส สิ้นทุกข์
พระพุทธเจ้าท่านสิ้นกิเลสหมดทุกข์ได้ก็เพราะท่านดูกายดูใจท่านนั่นล่ะ
ไม่ได้ไปดูที่ไหน ทุกข์ก็อยู่กับใจกับกายเรานั่นล่ะ
กิเลสก็อยู่กับใจนั่นล่ะ ไม่ได้อยู่กับภูกับผา
กับป่าไม้ภูเขา แม่น้ำดินฟ้าอากาศ แต่ว่าอยู่กับเรา



มันวุ่นวายไม่สงบ ไม่ดีหรอก มาหาที่สงบภาวนาดีกว่า
ใจมันสบายไม่ต้องคิดมาก ความสงบนั้นล่ะ
พาให้พ้นทุกข์พระพุทธเจ้าท่านพ้นทุกข์ได้ก็เพราะความสงบนั้นล่ะ



เบิ่งธาตุ เบิ่งขันธ์ เบิ่งพิจารณาเจ้าของนั้นล่ะ
เบิ่งกาย เบิ่งใจหั่นหล่ะ ธรรมมะมันกะอยู่กับเจ้าของหั่นหล่ะ
บ่ได้อยู่กับป่าไม้ภูเขา ดินฟ่าอากาศเด๊ หากอยู่กับเจ้าของ
ผู้ได๋เห็นธรรม ผู้นั้นเห็นตน ผู้ได๋เห็นตน ผู้นั้นเห็นธรรม



วันคืนล่วงไปๆ ไม่ได้ล่วงไปแต่วันคืนนะ
แก่ไปด้วย เฒ่าไปด้วย ใกล้เข้าไปหาที่ตาย ให้พากันพิจารณา



ชาติปิ ทุกขา ชะราปิ ทุกขา มะระณัมปิ ทุกขัง
ชาติปิ ทุกขา หมู่โลกเขาว่าความเกิดเป็นสุข
แต่เรามันไม่ได้ว่าอย่างนั้น เราว่าความเกิดมันเป็นทุกข์
"ธรรมะของพระพุทธเจ้า" เกิดมากายเป็นทุกข์ ใจเป็นทุกข์