หลวงปู่ขาว อนาลโย
วัดถ้ำกลองเพล
ต.โนนทัน อ.เมือง จ.หนองบัวลำภู



หลวงปู่ขาว อนาลโย พูดถึงปีที่ท่านจำพรรษาที่ดงหม้อทอง*
ว่าอุบายต่างๆ เกิดขึ้นโดยสม่ำเสมอ และต้องคอยเตือนพระเสมอ
ไม่ให้ประมาทในการรักษาธุดงควัตร
เพราะอยู่ในท่ามกลางสิ่งที่ควรระวังหลายอย่างต่างๆ กัน
โดยอาศัยธุดงควัตรเป็นเส้นชีวิตจิตใจ
มีธรรมวินัยเป็นที่ฝากตาย ใจจึงอยู่เป็นสุข
ไม่หวาดเสียวสะดุ้งกลัวต่างๆ



*ดงหม้อทอง ปัจจุบันคือ ต.ดงหม้อทองใต้ อ.บ้านม่วง จ.สกลนคร
มีอาณาเขตติดต่อกันกับสามจังหวัด ได้แก่ จ.หนองคาย จ.บึงกาฬ จ.อุดรธานี
ต่อมาได้มี “วัดป่าดงหม้อทอง ศิลาอาสน์” ซึ่งพระอาจารย์จวน กุลเชฏโฐ
เป็นผู้บุกเบิกการสร้างวัดร่วมกับประชาชนในท้องถิ่น
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=24&t=48698



การขบฉันก็น้อย เพียงเยียวยาธาตุขันธ์ไปวันๆ เท่านั้น
เพราะศรัทธาญาติโยมมีน้อยและเป็นบ้านเพิ่งตั้งใหม่
มีไม่กี่หลังคาเรือน ยังไม่เป็นหลักฐานมั่นคง
และเป็นความมุ่งหมายของท่านผู้หนักแน่นในธรรมะ
จึงพึงฝึกฝนอดทนเพื่อธรรม-ความอยู่สบายภายใน
จึงไม่กังวลกับที่อยู่อาศัยและอาหารการบิณฑบาตให้มากไป
อันจะเป็นอุปสรรคต่อความเพียร

ยาแก้ไข้ ก็คือ ความอดทน ต่อสู้ด้วยความเพียรทางสมาธิภาวนา
โดยถือเอาสัตว์ป่าชนิดต่างๆ เป็นเพื่อนและสักขีพยานว่า
เขาก็มิได้เกิดมากับหยูกยาชนิดต่างๆ และคลอดที่โรงพยาบาล
มีหมอและนางพยาบาลคอยรักษาผดุงครรภ์
แต่เขายังเป็นสัตว์ชนิดต่างๆ สืบต่อกันมาได้เต็มป่าเต็มเขา
โดยไม่แสดงความโศกเศร้าเสียใจว่าตนขาดการบำรุงรักษา
ด้วยยาและนางพยาบาลตลอดเครื่องบำรุงต่างๆ

ส่วนพระเป็นมนุษย์ชาติและเป็นศากยบุตร
พุทธชาติศาสดาองค์ลือพระนามสะเทือนทั่วไตรภพ
ว่าเป็นผู้ทรงเรียนจบคัมภีร์ไตรภูมิด้วยพระขันติวิริยะ
พระปัญญาปรีชาสามารถในทุกทาง
ไม่มีคำว่า จนตรอก อ่อนแอ ท้อถอย

แต่พระเราจะถอยหลังหลั่งน้ำตาเพราะความทุกข์ลำบาก
เพียงการเจ็บไข้ได้ป่วยอันเป็นธรรมดาแห่งขันธ์เท่านั้น
ก็ต้องเป็นผู้ขาดทุนล่มจม จะนำตนและศาสนาไปไม่ตลอด

นอกจากเป็นผู้อาจหาญอดทนต่อสภาพความมีความเป็นความสัมผัสทั้งหลาย
ด้วยสติปัญญาหยั่งทราบไปตามเหตุการณ์ที่มาเกี่ยวข้องเท่านั้น
ไม่มีทางอื่นที่จะเอาตัวรอด หวังจอดในที่ปลอดภัยได้

จิตเมื่อได้รับการอบรมในทางที่ถูก ย่อมมีความรื่นเริงในธรรม
พอใจประคองตนไปตามวิถีแห่งมรรคและผล
ไม่มีการปลีกแวะ ไม่สร้างความอับจนไว้ทับถมตัวเอง

ปฏิปทาก็สม่ำเสมอ ไม่ท้อถอยน้อยใจว่าตนขาดที่พึ่งทั้งภายนอกภายใน
มีใจกับธรรมเป็นเครื่องชโลมหล่อเลี้ยงให้เกิดความอบอุ่นเย็นใจ
อยู่ที่ใดก็เป็น “สุคโต” แบบลูกศิษย์ตถาคต
ไม่แสดงความอดอยากขาดแคลนในทางใจ

พระธุดงคกรรมฐานที่มุ่งต่อธรรม ท่านไปแล้วอยู่โดยอาการอย่างนี้
ท่านจึงอยู่ได้ไปได้ ยอมอด ทนลำบากหิวโหยได้อย่างสบาย
หายห่วงกับสิ่งทั้งปวง มีธรรมเป็นอารมณ์ของจิตใจ





คัดลอกเนื้อหาจาก หนังสือหลวงปู่ขาว อนาลโย
โครงการหนังสือบูรพาจารย์ เล่ม ๔ หน้า ๒๙๐-๒๙๑

• รวมคำสอน “หลวงปู่ขาว อนาลโย”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=43187

• ประวัติและปฏิปทาของ “หลวงปู่ขาว อนาลโย”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=22390