"ความผูกโกรธ ดังไฟสุมขอน"

" .. ไฟสุมขอนมีความร้อนกรุ่นอยู่ตลอดเวลาเป็นเช่นไร
ความผูกโกรธไว้ก็เป็นเช่นนั้น เผารุมร้อนกรุ่นอยู่เช่นนั้น

แตกต่างกันเพียงที่ไฟสุมขอนร้อนอยู่ที่ขอนไม้
แต่ความผูกโกรธร้อนอยู่ในหัวอก

การดับไฟสุมขอน ต้องใช้น้ำราด
ไฟดับสนิทแล้วขอนก็มอดไหม้
ทิ้งความสกปรกเลอะเทอะหลงเหลืออยู่

แต่การดับความผูกโกรธ
ใช้สติปัญญาหยุดความคิดปรุงแต่งเพียงเท่านั้น
ความผูกโกรธก็จะดับ

นอกจากจะไม่หลงเหลือความสกปรกอยู่หลังการดับความผูกโกรธ
ยังจะมีความผ่องใสเยือกเย็นอีกด้วย .. "

สมเด็จพระญาณสังวร
สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก