"อุบายและความแยบคาย"
คนที่เชื่อมั่นว่า ใจของเรามีอยู่ตรงนี้แหละ จิตของเรามีอยู่ตรงกายนี้แหละ
แล้วจงพยายามคิดค้นหาด้วย "อุบายต่าง ๆ" ตามที่ได้ศึกษาจากครูบาอาจารย์ต่าง ๆ
แล้วจะเกิด "แยบคาย" ขึ้นมาด้วยตัวเอง
"แยบคาย" นี้แตกต่างจาก "อุบาย"
"อุบาย" แนะนำสั่งสอนกันได้ เช่นบอกว่า
จงรักษาคุณงามความดีด้วยการรักษาศีล ดังนี้เป็นต้น
ส่วน "แยบคาย" นั้นไม่ทราบจะบอกอย่างไงกัน
มันต้องเกิดความรู้ความเห็นขึ้นมาด้วยตนเองและความรู้ความเห็นอันนั้นก็เป็นของแจ้งชัดเสียด้วย
จนอุทานขึ้นมาในใจว่า "อ๋ออย่างนี้หรอกหรือ"
แต่ความรู้อันนั้นจะเอาไปเผยแพร่แก่คนอื่นก็ไม่เหมือนกับที่ความรู้ด้วยใจของตนเอง
จะบอกคนอื่นได้ก็เพียงแต่ "อุปมาอุปมัย" นั้นแล้ว
รวมความแล้ว
"แยบคาย" เป็นความรู้พิเศษที่เกิดขึ้นเป็น "ปัจจัตตังเฉพาะตน"
หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี
