ถ้าเราสามารถทำใจให้สงบ แม้คนรอบข้างพากันหัวเสียและรุมติเตียนเรา
ถ้าเราไว้ใจตัวเองได้และไม่ใส่ใจ แม้เมื่อใครๆพากันสงสัยในตัวเรา
ถ้าเรารู้จักคอยและไม่เหนือยหน่ายที่จะคอย
ถ้าเราเว้นข้องเกี่ยวกับความเท็จ เมื่อใครๆพากันกล่าวเท็จถึงเรา
ถ้าเราเว้นโกรธเกลียดตอบ เมื่อใครๆพากันโกรธเกลียดเรา
ถ้าเราเว้นอาการอันเสแสร้งเป็นทีว่าเรานั้นแสนดี และแสนฉลาด
ถ้าเรารู้จักฝันโดยไม่ยอมให้ความฝันมาเป็นนาย
ถ้าเรารู้จักคิดโดยไม่ปล่อยให้ความคิดกลายเป็นจุดหมาย
ถ้าเรากล้าเผชิญชัยชนะและหายนะได้ โดยมองวาสองสิ่งนี้ไมต่างกัน
ถ้าเราอดทนได้ เมื่อได้ยินคำพุดของเราถูกบิดไปบิดเบือนเพื่อลวงคนเขลา
ถ้าเรายอมรับได้ เมื่อสิ่งที่เราทุ่มเทให้ทั้งชีวิตต้องเสื่อมสลายและก้มหน้าสร้างใหม่ด้วยเครืองมือเครื่องใช้อันคร่ำคร่า
ถ้าเราเพียรพยายามจนได้ชัยชนะมาเป็นกอบเป็นกำ และลองพยายามสื่ยงต่อไปอีกครั้งนึง แต่กลับสูญเสีย แต่ก็เริ่มต้นใหมได้โดยไม่ทอดถอนใจ คร่ำครวญถึงสิ่งที่สูญเสียไป
ถ้าเราบังคับจิต ประสาท เส้นเอ็นให้รับใช้เราได้ตลอดไป แม้เมื่อมันหมดสภาพนานแล้ว และสู้ตอไปโดยไม่มีอะไรอื่นเหลืออยุ่ในตัวเราอีกแล้ว เว้นแต่เจตจำนงแนวแน่ที่กระซิบบอกอยูเสมอว่า สู้ต่อไป
ถ้าเราสามารถพูดกับฝูงชนได้และยังคงคุณธรรมไว้ หรือเดินเคยงคู่ไปกับบรรดาผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหลาย โดยไม่ทิ้งที่จะสัมผัสกับสามัญชน
ถ้าเราไม่ยอมให้ศัตรูหรือแม้แต่มิตรสามารถทำร้ายเราได้
ถ้าเราพิจารณาว่าทุกคนล้วนมีค่าแก่เรา แต่ไม่ถึงกับมากจนเกินไป
ถ้าเราทำให้ทุกนาทีไม่เคยให้อภัยใครเต็มเปี่ยมไปด้วยคุณค่าทั้งหกสิบนาทีที่เคลี่อนไป
เช่นนี้แล้วไซร้ เราจักได้เป็นมนุษย์โดยแน่แท้
