ปฏิบัติธรรมเพื่ออะไร

คัดลอกจากหนังสือ ธรรมะกับการปฏิบัติธรรม หน้า ๔๕-๔๖.
(ได้รับแจกเป็นธรรมทาน โดยหนังสือไม่ได้ระบุชื่ออาจารย์ผู้เขียน)



จุดหมายแห่งการปฏิบัติธรรมนั้น
เพียงเพื่อฝึกจิตให้รู้เท่าทันสภาพความจริงแท้ของอุปาทาน
ในความหลงยึดถือรูปร่างกายและสิ่งต่างๆ ในโลกนี้อันเป็นธาต ๔
ว่าเป็นตัวเราของเราออกให้หมดสิ้นเท่านั้นเอง
มิใช่เืพื่อความมีความเป็นใดๆ ทั้งสิ้น
ผลคือเพื่อความไม่ทุกข์ทางใจอีกต่อไปเท่านั้นเอง

เพราะการมีตัวเราของเราเกิดขึ้นในจิตเมื่อไหร่
..ทุกข์จะเกิดขึ้นเมื่อนั้นทันที
เช่น สิ่งของผู้อื่นหาย ใจเราเฉยๆ
แต่พอของเราหาย..ใจเราจะเกิดทุกข์ขึ้นทันที จริงไหม?
เพราะมี "ของเรา" เกิดขึ้นนั่นเอง

ข้าพเจ้าได้ยินผู้ปฏิบัติธรรมบางท่าน พูดถึงจุดหมายแห่งการปฏิบัติธรรมว่า
เพื่อความเป็นพระโสดา พระสกิทาคา พระอนาคา พระอรหันตา

จิตข้าพเจ้าบอกกับตัวเองว่า ใครหนอที่จะมาเป็นผู้ตัดสินแต่งตั้งตำแหน่งนั้นให้ได้
มิใช่เหมือนการแต่งตั้งผู้ว่า นายอำเภอ ยศนั้นยศนี้นี่
ซึ่งตำแหน่งเหล่านั้นจะต้องมีผู้แต่งตั้งให้
แล้วตำแหน่งความเป็นพระโสดา พระสกิทาคา พระอนาคา และอรหันตาล่ะ
ใครจะเป็นผู้ตัดสินแต่งตั้งได้และเอาอะไรมาเป็นเครื่องวัดล่ะ?
เพราะความมีความเป็นยังมิใช่จุดหมายแห่งธรรม

ธรรมแท้ๆ เป็นไปเพื่อออกจากอุปาทาน
ของความมีความเป็นให้หมดสิ้นไปต่างหาก
ชื่อเหล่านั้นจึงเป็นเพียงชื่ออาการของจิตในแต่ละขณะที่รู้เห็นตัวเองว่า
จิต..เบาบางจากความโลภ ความโกรธ ความหลงได้มากน้อยแค่ไหน
มันเป็นเพียงชื่ออาการของจิต
ที่มีความทุกข์น้อยลงๆ จนกระทั่งไม่ทุกข์เลยต่างหาก

คำว่า "อรหันต์" จากบทสวดมนต์ แปลว่า ผู้ห่างไกลจากกิเลส
มิได้แปลว่า ความเป็นอะไรทั้งสิ้น และคำว่า กิเลส ก็แปลว่า เหตุแห่งทุกข์

สรุปแล้ว
คำว่า อรหันต์ คือ ผู้ห่างไกลกิเลสจากเหตุแห่งทุกข์
เมื่อเหตุทุกข์ไม่มี ผลทุกข์ย่อมไม่มี (หมายถึงใจ)

ดังนั้น จุดหมายแท้ของการปฏิบัติธรรม
เพื่อออกจากทุกข์ใจให้หมดสิ้นเท่านั้น
ส่วนทุกข์ทางกาย..เป็นเรื่องธรรมดาของสังขารอันไม่เที่ยงนั่นเอง