ทุกข์เพราะยึดถือสิ่งที่ยึดถือไม่ได้

ภิกษุทั้งหลาย ! เปรียบเหมือนแม่น้ำ ซึ่งมีกำเนิดแต่ภูเขา ไหลไปทางต่ำ สิ้นระยะไกล มีกระแสเชี่ยวจัด ถ้าหากหญ้าหรือต้นไม้ อันเกิดอยู่ริมฝั่งทั้งสองของแม่น้ำนั้น ที่ย้อยกิ่งก้านใบลงปกฝั่งทั้งสองของแม่น้ำ แล้วบุรุษผู้หนึ่ง ถูกกระแสแห่งแม่น้ำนั้นพัดมา ถ้าจะจับหญ้าหรือต้นไม้ก็ตาม สิ่งเหล่านั้นก็จะพึงขาดหลุดไป เพราะกระแสเชี่ยวจัดของแม่น้ำ บุรุษนั้นย่อมถึงการพินาศเพราะการทำเช่นนั้น อุปมานี้ฉันใด
ภิกษุทั้งหลาย ! อุปไมยก็ฉันนั้น คือ ปุถุชน ผู้ไม่ได้ยินได้ฟัง ไม่ฉลาด ไม่ถูกแนะนำในธรรมของพระอริยเจ้า ย่อมตามเห็นพร้อมอยู่เป็นประจำ ซึ่งรูป โดยความเป็นตน, เห็นซึ่งตน ว่าเป็นรูป, เห็นซึ่งรูป ว่ามีอยู่ในตน, เห็นซึ่งตน ว่ามีอยู่ในรูป. รูปนั้นย่อมแตกสลายแก่เขา เขาย่อมถึงการพินาศ เพราะข้อนั้นเป็นเหตุ ดังนี้.