ไปเจอมาจากพันธ์ทิพย์ เห็นว่าดีมาก ๆ เลยขออนุญาต Copy นำมาฝากค่ะ 
ทุกวันนี้ พุทธศาสนิกชนจำนวนมากได้ปฏิเสธเรื่องราวต่างๆในพระไตรปิฏก ที่เขาเหล่านั้นมองว่า เป็นเรื่องอภินิหาร เป็นเรื่องเหนือธรรมชาติ
ก็ด้วยเขาไม่เคยสัมผัสเรื่องดังกล่าว อคติในใจจึงบอกทันทีว่าไม่มีจริง
เขากล่าวว่า สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งแต่งเติม งมงาย ไร้แก่นสาร
พระพุทธพจน์จึงถูกตัดตอนเนื้อหาบางส่วนออกไป ให้กลายเป็นหลักจริยธรรมสามัญธรรมดา
เรื่องราวของสิ่งมีชีวิตในภพภูมิอื่น นรก สวรรค์ กฏแห่งกรรม เรื่อยไปจนถึงพระนิพพาน อันเป็นหัวใจสำคัญของพระพุทธศาสนาที่ไม่มีศาสนาใดๆในโลกจะพึงมี ก็พลอยถูกกลืนหายไป
แก่นของพระพุทธศาสนาที่จะพาสัตว์ออกจากวัฏสังสาร จึงคงจะสูญหายไปในไม่ช้า
มันเป็นการยากที่จะอธิบายให้ชาวพุทธเหล่านี้ เข้าใจในเรื่องที่เขาไม่เคยสัมผัส ไม่เคยประสบด้วยตนเอง
เปรียบเสมือน มีเต่ากับปลาเป็นเพื่อนกันอาศัยอยู่ในน้ำ
วันนึงเต่าก็ขึ้นมาเที่ยวบนบก แล้วก็กลับมาเล่าให้ปลาฟังด้วยความตื่นเต้น
เต่าเล่าให้ฟังว่า บกบกสวยมาก มีดอกไม้ มีลมพัด มีฝนตก มีท้องฟ้า
ปลาก็ถามว่า ลมเป็นยังไง เหมือนคลื่นน้ำไหม เต่าก็ตอบว่า มันจะเหมือนได้ยังไง ก็มันเป็นลม
ปลาก็ถามว่า ท้องฟ้าล่ะเป็นยังไง ลึกมากไหม เต่าก็ตอบว่า มันจะลึกได้ยังไง มันเป็นท้องฟ้า
ปลาก็หาว่าเต่าเพ้อเจ้อ เหลวไหล ด้วยตัวเองไม่สามารถเข้าใจลักษณะของบนบกได้ด้วยกรอบความคิดของตนที่มีอยู่
มดเป็นสัตว์สองมิติ สายตาของมันรับรู้ได้เพียงหน้าหลัง ซ้ายขวา มันจะไม่สามารถรับรู้ได้ว่ามันกำลังไต่กำแพง หรือกำลังไต่เพดานอยู่
คนเป็นสัตว์ในโลกสามมิติ หากคนเห็นมดสองตัวเดินหันหลังไต่ผนังไปคนละทาง คนจะรู้ว่า สุดท้ายแล้ว มดสองตัวนี้จะไปบรรจบกันที่ตรงกลางเพดาน
แต่มดจะค้านหัวชนฝาว่าเป็นไปไม่ได้ เดินหันหลังไปคนละทางจะมาเจอกันได้ยังไง
สิ่งมีชีวิตจะเข้าใจได้เฉพาะมิติที่ตนอยู่หรือต่ำกว่า
ฉันใดก็ฉันนั้น สัตว์ในมิติที่สูงกว่าเรา รวมไปถึงพระอริยะผู้สำเร็จญาณ ก็ย่อมเข้าถึงมิติที่ต่ำกว่า
อนาคตญาณ คือ การรู้ล่วงหน้า ก็เป็นของง่ายสำหรับท่าน เหมือนเราสามารถทำนายได้ว่ามดสองตัวจะมาเจอกันบนเพดานนั้นเอง ไม่ใช่เรื่องเหนือธรรมชาติ เหนือโลก แต่อย่างใดเลย
ส่วนสามัญมนุษย์ ผู้ยังเป็นกบในกะลา ก็จะคงคอยค้านคอยขัดอยู่ร่ำไป
ด้วยกรอบความคิดถูกจำกัดไว้ด้วยโลกสามมิตินี่เอง จึงไม่สามารถที่จะยอมรับสิ่งใดๆที่เกินไปกว่าความสามารถของระบบประสาทสัมผัสทั้งห้าจะวัดได้
แต่โบราณ เราเชื่อว่าจักรวาลกว้างใหญ่เพียงระบบสุริยจักรวาล
เมื่อกาลิเลโอ พัฒนากล้องโทรทรรศน์ เราจึงเห็นดวงดาวนับล้านในกาแล็กซี่ทางช้างเผือก เราจึงสรุปว่า จักรวาลกว้างใหญ่เท่ากาแล็กซี่ทางช้างเผือก
ปัจจุบัน เรามีกล้องโทรทรรศน์กำลังขยายสูงขึ้น เราจึงเห็นว่ามีกาแล็กซี่ในเอกภพนี้นับล้านกาแล็กซี่
จึงจะเห็นได้ว่า ขอบเขตของจักรวาลในสายตามนุษย์ ขึ้นอยู่กับเครื่องมือที่มีอยู่ ณ ขณะนั้น
(อนึ่ง ด้วยพระสัพพัญญูญาณ พระพุทธองค์ทรงกล่าวไว้ในจูฬนีสูตร ตั้งแต่สองพันห้าร้อยปีที่แล้วว่า จักรวาลนี้ยังมีมากกว่าแสนล้านกาแล๊กซี่)
ความสามารถในการรับรู้ ขึ้นอยู่กับเครื่องมือที่มีอยู่
ตาเนื้อมนุษย์ถูกจำกัดให้สามารถรับความถี่ของคลื่นแสงได้เพียงช่วง 400-700 nm
หากจะวัดความถี่ของคลื่นในช่วงอื่น เช่น คลื่นไมโครเวฟ คลื่นวิทยุ ก็ต้องอาศัยเครื่องมืออื่นที่มีความสามารถวัดได้
ทั้งๆที่คลื่นเหล่านี้มีอยู่จริง แต่คนเราก็รับรู้ไม่ได้ ก็ด้วยไม่มีเครื่องมือนี่เอง
พระพุทธองค์และพระสาวก รวมไปถึงผู้ทรงฌานอื่นนอกพระพุทธศาสนา มีเครื่องมือสุดประเสริฐที่เรียกว่า ฌาน
ทฤษฎีควอนตัมกล่าวไว้ชัดว่า ทุกคลื่นมีคุณสมบัติเป็นอนุภาค ทุกอนุภาคมีคุณสมบัติเป็นคลื่น
ความคิดของคนเราก็มีลักษณะเป็นคลื่น
ด้วยจิตที่นิ่งเป็นจุดเดียว สงบอย่างยิ่งยวดของกำลังฌาน จึงมีความไวสูงมากพอที่จะจับคลื่นความคิดเหล่านี้ได้
เจโตปริยญาณ คือ การรู้ความคิดผู้อื่น ก็เป็นของง่ายสำหรับผู้ทรงฌาน ไม่ใช่เรื่องเหนือธรรมชาติ เหนือโลก แต่อย่างใดเลย
ทำนองเดียวกันกับ ทิพยจักษุญาณ ท่านจึง สามารถมองเห็นสิ่งมีชีวิตในภพภูมิที่อยู่ในมิติในที่สูงกว่า และสามารถเห็นอะไรๆที่มนุษย์สามัญธรรมดาไม่สามารถมองเห็นได้
แน่นอน เป็นการมองเห็นด้วยใจ อย่างที่ตาเนื้อไม่มีวันมองเห็นได้
และป่วยการที่จะไปพูดถึงบารมีระดับพระพุทธองค์ของเรา กำลังฌานของพระองค์เป็นกำลังฌานระดับสูงสุด
พระสัพพัญญูญาณ คือ การล่วงรู้ทุกสรรพสิ่งในสากลจักรวาลของพระพุทธองค์ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดเลย ด้วยพระองค์มีเครื่องมือคือกำลังฌานระดับสูงสุด
การเหาะเหินเดินอากาศ หรือการหายตัว ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก หากเข้าใจว่า ทุกอนุภาคสามารถเปลี่ยนเป็นคลื่น แล้วควบคุมมันได้อย่างใจต้องการ
เหล่าผู้ฝึกกสิณ ทำไมสามารถทำให้น้ำเดือดพลุ่งพล่านหรือกายอุ่นขึ้นได้ ก็ด้วยอาศัยกำลังจิตไปสั่นโมเลกุลของน้ำ ในหลักการเดียวกันกับเตาไมโครเวฟนั่นเอง
กรอบความคิดของวิทยาศาสตร์ในปัจจุบัน ยังถูกจำกัดไว้เพียงสิ่งที่สามารถสัมผัสได้ทางกายภาพ
แต่พุทธศาสตร์ก้าวไปไกลกว่านั้นหลายปีแสงแล้ว ด้วยเข้าถึงแล้วทั้งวิทยาศาสตร์ที่เป็นรูปธรรมและนามธรรม
ชาวพุทธทั้งหลาย อย่ามัวแต่ท่องตำรา แล้วมองว่า สิ่งเหล่านี้ งมงาย ไร้แก่นสาร เป็นเพียงเรื่องเหนือโลก ไม่มีอยู่จริง อีกเลย
อย่ายกตนเป็นผู้ฉลาด ด้วยในสายตาของพระอริยะเจ้าผู้ทรงฌาน ท่านเป็นผู้โง่เขลายิ่งนัก
กบในกะลา หากไม่ออกมาจากกะลา จะมีวันล่วงรู้โลกภายนอกกะลาได้อย่างนั้นหรือ
ธรรมะของพระพุทธองค์เป็นปัจจัตตัง คือ พึงรู้ได้เฉพาะตน ต้องประสบพบด้วยตนเองถึงจะเข้าใจ
หันมาลงมือปฏิบัติตามไตรสิกขาเถิด
เมื่อสำเร็จกิจแห่งฌาน แล้วท่านจะเห็นแจ้งกระจ่างใจด้วยตัวท่านเอง
หมายเหตุ: กระทู้นี้แตกประเด็นมาจาก http://www.pantip.com/cafe/religious/to ... 00839.html
| ไฟล์แนป: |
|
พระพุทธเจ้า 1.jpg [ 9.56 KiB | เปิดดู 8967 ครั้ง ] |
