ภิกษุ ท. ! สมัยใด ราชา (ผู้ปกครอง) ทั้งหลาย
ไม่ตั้งอยู่ในธรรม, สมัยนั้น ราชยุตต์ (ข้าราชการ) ทั้งหลาย
ก็ไม่ตั้งอยู่ในธรรม;

เมื่อ ราชยุตต์ทั้งหลาย ไม่ตั้งอยู่ในธรรม, พราหมณ์
และคหบดีทั้งหลาย ก็ไม่ตั้งอยู่ในธรรม;

เมื่อ พราหมณ์และคหบดีทั้งหลาย ไม่ตั้งอยู่ในธรรม,
ชาวเมืองและชาวชนบททั้งหลาย ก็ไม่ตั้งอยู่ในธรรม;

เมื่อ ชาวเมืองและชาวชนบททั้งหลาย ไม่ตั้งอยู่ใน
ธรรม, ดวงจันทร์และดวงอาทิตย์ ก็มีปริวรรต (การเคลื่อนที่,
การหมุนเวียน) ไม่สม่ำเสมอ;

เมื่อ ดวงจันทร์และดวงอาทิตย์ มีปริวรรตไม่
สม่ำเสมอ, ดาวนักษัตรและดาวทั้งหลาย ก็มีปริวรรตไม่
สม่ำเสมอ;

เมื่อ ดาวนักษัตรและดาวทั้งหลาย มีปริวรรตไม่
สม่ำเสมอ, คืนและวัน ก็มีปริวรรตไม่สม่ำเสมอ;

เมื่อ คืนและวัน มีปริวรรตไม่สม่ำเสมอ, เดือนและ
ปักษ์ ก็มีปริวรรตไม่สม่ำเสมอ;

เมื่อ เดือนและปักษ์ มีปริวรรตไม่สม่ำเสมอ, ฤดู
และปี ก็มีปริวรรตไม่สม่ำเสมอ;

เมื่อ ฤดูและปี มีปริวรรตไม่สม่ำเสมอ, ลม (ทุกชนิด)
ก็พัดไปไม่สม่ำเสมอ;

เมื่อ ลม (ทุกชนิด) พัดไปไม่สม่ำเสมอ, ปัญชสา (ระบบ
แห่งทิศทางลมอันถูกต้อง) ก็แปรปรวน;

เมื่อ ปัญชสา แปรปรวน, เทวดาทั้งหลาย ก็
ระส่ำระสาย;

เมื่อ เทวดาทั้งหลาย ระส่ำระสาย, ฝนก็ตกลงมา
อย่างไม่เหมาะสม;

เมื่อ ฝนตก ลงมาอย่างไม่เหมาะสม, พืชพรรณข้าว
ทั้งหลาย ก็แก่และสุกไม่สม่ำเสมอ;

ภิกษุ ท. ! เมื่อมนุษย์ทั้งหลาย บริโภคพืชพรรณ
ข้าวทั้งหลายอันมีความแก่และสุกไม่สม่ำเสมอ ก็กลายเป็น
ผู้มีอายุสั้น ผิวพรรณทราม ทุพพลภาพและมีโรคภัย
ไข้เจ็บมาก.

(ข้อความต่อไปนี้ ได้ตรัสถึงภาวะการณ์ที่ตรงกันข้าม ผู้
ศึกษาพึงทราบโดยนัยตรงกันข้าม ตลอดสาย)
จตุกฺก. อํ ๒๑/๙๗/๗๐.

คัดลอกมาจาก http://www.watnapahpong.org/UserFiles/BudhaQuote-Media/พุทธวจน%209_ปฐมธรรม/พุทธวจน%209_ปฐมธรรม.pdf

เป็นฝีมือของมนุษย์ล้วนๆ อำนาจนั่นเอง

อิทัปปัจยตา แสดงว่าต้องแก้ที่เหตุ

ราชาในที่นี้คือผู้มีอำนาจ
ซึ่งต้องแก้ที่กิเลสในตัวเสียก่อน

เช่นเดียวกับการแก้ไขที่ตัวเรากระมัง

ค่ะ

ราชา ในที่นี้คือ นักการเมืองที่เป็นผู้บริหารประเทศ คงจะแก้ได้ยากแน่นอน

ภิกษุ ท. ! เมื่อพระราชา มีการกระทำชนิดที่
เป็นไปแต่เพียงเพื่อการคุ้มครองอารักขา, แต่มิได้เป็นไป
เพื่อการกระทำให้เกิดทรัพย์ แก่บุคคลผู้ไม่มีทรัพย์ทั้งหลาย
ดังนั้นแล้ว ความยากจนขัดสน ก็เป็นไปอย่างกว้างขวาง
แรงกล้าถึงที่สุด;

เพราะความยากจนขันสนเป็นไปอย่างกว้างขวาง
แรงกล้าถึงที่สุด อทินนาทาน(ลักทรัพย์) ก็เป็นไปอย่าง
กว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด;

เพราะอทินนาทานเป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้า
ถึงที่สุด การใช้ศัสตราวุธโดยวิธีการต่าง ๆ ก็เป็นไปอย่าง
กว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด;

เพราะการใช้ศัสตราวุธโดยวิธีการต่าง ๆ เป็นไป
อย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด ปาณาติบาต (ซึ่งหมายถึงการฆ่า
มนุษย์ด้วยกัน) ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด;

เพราะปาณาติบาตเป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้า
ถึงที่สุด มุสาวาท (การหลอกลวงคดโกง) ก็เป็นไปอย่างกว้างขวาง
แรงกล้าถึงที่สุด;
(ในสมัยนี้ มนุษย์มีอายุขัยถอยลงมาจาก ๘ หมื่นปี เหลือเพียง ๔ หมื่นปี)

เพราะมุสาวาทเป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึง
ที่สุด ปิสุณาวาท (การพูดจายุแหย่เพื่อการแตกกันเป็นก๊ก เป็นหมู่
ทำลายความสามัคคี) ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด;
(ในสมัยนี้ มนุษย์มีอายุขัยถอยลงมาเหลือเพียง ๒ หมื่นปี)

เพราะปิสุณาวาทเป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึง
ที่สุด กาเมสุมิจฉาจาร (การทำชู้ การละเมิดของรักของบุคคลอื่น)
ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด;
(ในสมัยนี้ มนุษย์มีอายุขัยถอยลงมาเหลือเพียง ๑ หมื่นปี)

เพราะกาเมสุมิจฉาจารเป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้า
ถึงที่สุด ผรุสวาท และ สัมผัปปลาปวาท (การใช้คำหยาบ และ
คำพูดเพ้อเจ้อเพื่อความสำราญ) ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้า
ถึงที่สุด;
(ในสมัยนี้ มนุษย์มีอายุขัยถอยลงมาเหลือเพียง ๕ พันปี)

เพราะผรุสวาทและสัมผัปปลาปวาทเป็นไปอย่าง
กว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด อภิชฌาและพยาบาท (แผนการ
กอบโกย และการทำลายล้าง) ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้า
ถึงที่สุด;
(ในสมัยนี้ มนุษย์มีอายุขัยถอยลงมาเหลือเพียง ๒,๕๐๐ - ๒,๐๐๐ ปี)

เพราะอภิชฌาและพยาบาท เป็นไปอย่างกว้างขวาง
แรงกล้าถึงที่สุด มิจฉาทิฏฐิ (ความเห็นผิดชนิดเห็นกงจักรเป็น
ดอกบัว นิยมความชั่ว) ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด;
(ในสมัยนี้ มนุษย์มีอายุขัยถอยลงมาเหลือเพียง ๑,๐๐๐ ปี)

เพราะมิจฉาทิฏฐิ เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้า
ถึงที่สุด (อกุศล) ธรรมทั้งสาม คือ อธัมมราคะ (ความยินดีที่
ไม่เป็นธรรม) วิสมโลภะ (ความโลภไม่สิ้นสุด)
มิจฉาธรรม(การประพฤติตามอำนาจกิเลส)
ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด (อย่างไม่แยกกัน);
(ในสมัยนี้ มนุษย์มีอายุขัยถอยลงมาเหลือเพียง ๕๐๐ ปี)

เพราะ (อกุศล) ธรรม ทั้งสาม ... นั้นเป็นไปอย่าง
กว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด (อกุศล) ธรรมทั้งหลายคือ
ไม่ปฏิบัติอย่างถูกต้องในมารดา, บิดา, สมณะพราหมณ์
ไม่มีกุลเชฏฐาปจายนธรรม (ความอ่อนน้อมตามฐานะสูงต่ำ)
ก็เป็นไปอย่างกว้างขวางแรงกล้าถึงที่สุด.
(ในสมัยนี้ มนุษย์มีอายุขัยถอยลงมาเหลือเพียง ๒๕๐ - ๒๐๐ - ๑๐๐ ปี)

สมัยนั้น จักมีสมัยที่มนุษย์มีอายุขัยลดลงมาเหลือ
เพียง ๑๐ ปี (จักมีลักษณะแห่งความเสื่อมเสียมีประการต่าง ๆ ดังที่ท่าน
กล่าวไว้ว่า) : หญิงอายุ ๕ ปี ก็มีบุตร; รสทั้งห้า คือเนยใส
เนยข้น น้ำมัน น้ำผึ้ง น้ำอ้อย และรสเค็ม ก็ไม่ปรากฏ; มนุษย์
ทั้งหลาย กินหญ้าที่เรียกว่า กุท๎รูสกะ (ซึ่งนิยมแปลกันว่า
หญ้ากับแก้) แทนการกินข้าว; กุศลกรรมบถหายไป ไม่มี
ร่องรอย, อกุศลกรรมบถ รุ่งเรืองถึงที่สุด; ในหมู่มนุษย์ ไม่มี
คำพูดว่ากุศล จึงไม่มีการทำกุศล;มนุษย์สมัยนั้น จักไม่
ยกย่องสรรเสริญ ความเคารพเกื้อกูลต่อมารดา (มัตเตยยธรรม),
ความเคารพเกื้อกูลต่อบิดา (เปตเตยยธรรม), ความเคารพ
เกื้อกูลต่อสมณะ (สามัญญธรรม), ความเคารพเกื้อกูลต่อพราหมณ์
(พรหมัญญธรรม), และ กุลเชฏฐาปจายนธรรม, เหมือนอย่างที่
มนุษย์ยกย่องกันอยู่ในสมัยนี้; ไม่มีคำพูดว่า แม่ น้าชาย น้าหญิง
พ่อ อา ลุง ป้า ภรรยาของอาจารย์ และคำพูดว่า เมียของครู;
สัตว์โลกจักกระทำการสัมเภท (สมสู่สำส่อน) เช่นเดียวกันกับ
แพะ แกะ ไก่ สุกร สุนัข สุนัขจิ้งจอก; ความอาฆาต ความ
พยาบาท ความคิดร้าย ความคิดฆ่า เป็นไปอย่างแรงกล้า แม้
ในระหว่างมารดากับบุตร บุตรกับมารดา บิดากับบุตร
บุตรกับบิดา พี่กับน้อง น้องกับพี่ ทั้งชายและหญิง
เหมือนกับที่นายพรานมีความรู้สึกต่อเนื้อทั้งหลาย.

ในสมัยนั้น จักมี สัตถันตรกัปป์ (การใช้ศัสตราวุธติดต่อกัน
ไม่หยุดหย่อน) ตลอดเวลา ๗ วัน : สัตว์ทั้งหลายเหล่านั้น
จักมีความสำคัญแก่กันและกัน ราวกะว่าเนื้อ; แต่ละคนมี
ศัสตราวุธในมือ ปลงชีวิตซึ่งกันและกันราวกะว่า ฆ่าปลา ฆ่าเนื้อ.
มีมนุษย์หลายคน ไม่เข้าร่วมวงสัตถันตรกัปป์ด้วย
ความกลัว หนีไปซ่อนตัวอยู่ในที่ที่พอจะซ่อนตัวได้ตลอด
๗ วัน แล้วกลับออกมาพบกันและกัน ยินดีสวมกอดกัน
กล่าวแก่กันและกันในที่นั้นว่า มีโชคดีที่รอดมาได้ แล้วก็
ตกลงกันในการตั้งต้นประพฤติธรรมกันใหม่ต่อไป ชีวิต
มนุษย์ก็ค่อยเจริญขึ้น จาก ๑๐ ปี ตามลำดับ ๆ จนถึงสมัย
๘ หมื่นปี อีกครั้งหนึ่ง จนกระทั่งเป็นสมัยแห่งศาสนาของ
พระพุทธเจ้ามีพระนามว่า เมตเตยยสัมมาสัมพุทธะ.
ปา. ที. ๑๑/๗๐-๘๐/๓๙-๔๗.

ที่มา http://www.watnapahpong.org/index.aspx

สาธุ สาธุ สาธุ

เพราะอย่างนี่งั้ย...ถึงว่า..การเกิดมาพบพระพุทธศาสนา...ได้นับถือพระพุทธศาสนา...ได้พบพระอริยะสงฆ์ที่เข้าถึงความเป็นอันเดียวกันกับพระธรรมและพระพุทธ....ได้ฟังธรรมจากท่าน....แล้ว...ยังเข้าใจธรรมอันนั้น...

ประเสริฐมากนัก...

แม้ไม่อาจช่วยโลกให้กลับไปดีอย่างเดิมได้....
แต่ก็ไม่มอดไหม้ไปตามโลก...

อนุโมทนาสาธุๆค่ะ
บุญรักษาทุกๆท่านค่ะ