เรื่องของศาสนานี้ก็คือ
เรื่องให้ปล่อยวางตัวออกจากกรงนั่นเอง
ที่เรามาปฏิบัตินี้ก็เพื่อแก้ปัญหา
หัวใจพระพุทธศาสนาสอนว่าไม่ให้ทำความผิด แล้วก็ทำจิตให้เป็นกุศล แล้วก็จะเกิดปัญญา
แต่ทุกวันนี้ทำบุญกันมาก แต่การละบาปนั้นไม่มีใครทำ
ความจริงต้องละบาปก่อนจึงจะบำเพ็ญบุญ
ถ้าบาปไม่ละจะเอาบุญไปไว้ที่ไหน ไม่มีที่จะอยู่หรอกบุญนั้น
ทุกวันนี้พวกเราขาดการภาวนา
ขาดการพิจารณาจึงไม่ได้ข้อประพฤติปฏิบัติ
เมื่อไม่ได้ปฏิบัติมันจึงแก้ปัญหาไม่ได้
ที่พระพุทธศาสนาจะมีอำนาจช่วยได้
นั่นก็เพราะเราเอาธรรมะนั้นมาปฏิบัติให้ถูกต้อง
ผู้ใดมีสติอยู่ทุกเวลาผู้นั้นก็ได้ฟังธรรมะของพระพุทธเจ้าอยู่ตลอดเวลา
เพราะว่าเมื่อตามองเห็นรูป ก็เป็นธรรมะ หูได้ฟังเสียง ก็เป็นธรรมะ
จมูกได้กลิ่น ก็เป็นธรรมะ ลิ้นได้รส ก็เป็นธรรมะ
ธรรมารมณ์ที่เกิดขึ้นกับใจ นึกขึ้นได้เมื่อใดเป็นธรรมะเมื่อนั้น
ฉะนั้น ผู้มีสติจึงได้ฟังธรรมะของพระพุทธเจ้าอยู่ตลอดเวลา
ไม่ว่าจะยืน เดิน นั่ง นอน มันมีอยู่ทุกเวลา
เพราะอะไร ? เพราะเรามีความรู้อยู่
ในเวลานี้ เราจึงเรียนอยู่กลางธรรมะ
จะเดินไปข้างหน้า...ก็ถูกธรรมะ
จะถอยไปข้างหลัง...ก็ถูกธรรมะ
ท่านจึงให้มี “สติ”
ถ้ามีสติแล้ว มันจะเห็นกำลังใจของตน เห็นจิตของตน
ความรู้สึกนึกคิดของตัวเองเป็นอย่างไร ก็ต้องรู้
รู้ถึงที่แล้ว ก็รู้แจ้งแทงตลอด
...เมื่อมันรอบรู้อยู่เช่นนี้
การประพฤติปฏิบัติมันก็ถูกต้องดีงามเท่านั้นแหละ
คัดลอกมาจาก...หนังสือการทำจิตให้สงบโดย พระโพธิญาณเถร (หลวงพ่อชา สุภทฺโท)
ที่มา : เว็บไซต์ http://www.ajahn-chah.org
