ธรรมโอวาท
ของ
หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
วัดป่าบ้านตาด อ.เมือง จ.อุดรธานี
บันทึกไว้เมื่อวันที่ ๙ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๙
(คัดลอกบางส่วนจาก หนังสือให้พากันจำ พ.ศ. ๒๕๕๐, หน้า ๑๕๓)



“อันธพาลมันอยู่ในจิต”
แต่มันไปวาดภาพว่า คนนั้นเป็นอันธพาลต่อเรา คนนี้เป็นอันธพาลต่อเรา
ตัวเราเป็นอันธพาลใหญ่ไม่ดูตัวเอง
พอย้อนจิตเข้ามาดูนี้แล้ว อันธพาลนี้ดับปุ๊บ นอกนั้นไม่มี

คือ ใจนี้เองเป็นตัวอันธพาล ให้พากันจำเอา
ดูตั้งแต่ภายนอกไม่ดูตัวเอง ไม่เกิดประโยชน์อะไร ให้ดูตัวเอง

สอนให้รู้ กรรมฐานสอนอย่างนี้แหล่ะ
อยู่ด้วยกันให้มีความเสมอภาคต่อท่านต่อเรา
อย่าไปถือว่าคนนั้นยิ่งคนนั้นหย่อน มันเพ่งนะนั่น
เพ่งอันนั้นยิ่งอันนี้หย่อน อันนั้นเลว อันนี้ดีแล้วเป็นข้าศึกกับตัวเอง
แล้วก็เป็นอันธพาลยกโทษคนอื่น ใช้ไม่ได้เลย ให้ต่างคนต่างดูตัวเอง

มาอยู่ด้วยกันเป็นผู้ปฏิบัติธรรม อย่าเอากิเลสมาเผากัน
อย่างยกโทษยกกรณ์กันมีแต่เรื่องกิเลสมาเผากันนะ
ถ้าปฏิบัติธรรมให้ดูตัวเอง มันคิดไม่ดีไม่งามมันออกจากเรา
ดูตัวนี้มันก็ดับ ที่จะไปคิดเรื่องใครไม่คิดเพราะตัวอันธพาลมันอยู่กับเรา
เราทันมันแล้วแย็บออกมารู้ทันที มันก็ดับทันที
ถ้าไม่รู้มันต่อสายยาวเหยียดไปไม่หยุดนะ เอาเท่านั้นล่ะวันนี้