เราเคยถามตัวเองบ้างหรือไม่ว่า
จุดหมายปลางทางที่แท้จริงของชีวิตอยู่ที่ไหน
ตราบใดที่ยังตอบปัญหานี้ไม่ได้ ตราบนั้นเราจะต้องดำเนินชีวิตด้วยความลังเล
ไร้จุดหมายเหมือนคนเดินในที่มืด ไม่เห็นอ้นตรายแม้ตั้งอยู่เฉพาะหน้า
เหมือนนกที่บินวนอยู่ในมหาสมุทรเพราะหาฝั่งไม่พบ
เราไม่ได้เกิดมาเพื่อแสวงหาความสำราญให้กับชีวิตไปวันหนึ่งๆ เท่านั้น
เราไม่ได้เกิดมาเพื่อลุ่มหลงมัวเมาอยู่ในโลกคือ กิน กาม เกียรติ
เราไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นทาสของชีวิต
เราไม่ได้เกิดมาเพียงเพื่อศึกษาเล่าเรียน ทำงานตั้งหลักปักฐาน มีครอบครัว ลูกเต้า แล้วก็แก่ เจ็บ ตายไป
ถ้าเราเกิดมาเพียงแค่นั้น ก็เท่ากับว่า เกิดมาเพื่อเวียนว่ายในวัฏฏสงสารเท่านั้น
เป็นเหยื่อหนอนไปชาติหนึ่งๆ ไม่พ้นโลกนี้ไปได้
แม้จะมีเงินทองมั่งมีสักปานใดก็ไร้ความหมาย
แต่เราเกิดมาเพื่อที่จะปลดเปลืองพันธนาการ โซ่ตรวนเครื่องร้อยรัดที่ผูกมัดจิตใจของเราไว้ ไปสู่ความอิสระ
เพื่อปลดปล่อยตัวเองให้พ้นจากอำนาจ ความครอบงำของกิเลส ตัณหา
เพื่อพัฒนาชีวิตและจิตวิญญานให้สูงขึ้น เจริญขึ้น สู่ฐานะอันสูงสุด เท่าที่จะขึ้นไปถึงได้
นั่นคือ การทำจิตใจให้บริสุทธิ์ เพื่อเข้าถึงจุดจบของชีวิต ที่สุดแห่งทุกข์
คือ พระนิพพาน
| ไฟล์แนป: |
|
duangjai.jpg [ 37.78 KiB | เปิดดู 2042 ครั้ง ] |