หลวงพ่อปราโมทย์ : เป้าหมายแรก เราต้องพัฒนาสติไปเรื่อย จนเกิดปัญญา ให้เห็นความจริงก่อนว่า กายนี้ไม่ใช่ตัวเรา ใจนี้ไม่ใช่ตัวเรา ตัวเราไม่มี

พวกเราหัดเจริญสติเรื่อยๆ บางคนเริ่มเห็นแล้ว ว่าตัวเราไม่มี ทีนี้บางคนเริ่มเห็น เช่น พอมีสติอยู่นะ กำลังอาบน้ำถูสบู่อะไรอยู่นี่ ถูขี้ไคลอยู่ รู้สึกแว้บ..ขึ้นมาเลย ตัวนี้ไม่ใช่ตัวเราหรอก เป็นอะไรตัวหนึ่งก็ไม่รู้

ถามว่ามันเป็นอะไร? ถ้าจะใส่ชื่อให้มัน มันก็เป็นรูปอันหนึ่ง เป็นวัตถุ เป็นก้อนธาตุ เป็นรูป ไม่ใช่ตัวเรา นี่ เริ่มมีสติ เริ่มมีปัญญา เห็นความจริง บางคนก็เห็นเลยว่า ความรู้สึกเป็นเรานะ ผุดขึ้นมาในใจเป็นคราวๆแล้วก็หายไป ผุดขึ้นมาแล้วก็หายไป แต่ตรงนี้ยังไม่ได้โสดาฯนะ ถ้าโสดาฯมันจะไม่ผุดขึ้นอีกเลย

ทีนี้บางคนนี่ พอหัดภาวนาไป เริ่มเห็นแล้ว เห็นตัวเราโผล่ขึ้นมา ความรู้สึกเป็นตัวเรา ความรู้สึกเป็นตัวเรานี่มันแทรกอยู่ในทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทำเลย จะ กินข้าว จะอาบน้ำ จะทำอะไรทุกสิ่งทุกอย่างนะ มันแฝงสิ่งที่เป็นตัวเราเข้าไปตลอดเวลา การกระทำทุกสิ่งทุกอย่าง ทางกาย ทางวาจา ทางใจ ล้วนแต่ย้ำตัวเองตลอดว่า ตัวฉันยังอยู่ ฉันยังอยู่ ฉันมีจริงๆนะ นี่มันกลัวตัวเราหายไป

ทีนี้พอมาหัดภาวนา พอใจรู้ ใจตื่น ใจเบิกบาน ใจไม่หลงไปอยู่ในโลกของความคิด จะเห็นว่าตัวเราไม่มี ทีนี้บางคนเข้าใจผิด พอเห็นความเป็นตัวเราโผล่ขึ้นมาแว้บ.. พอสติรู้ทัน ความเป็นตัวเราดับไป ก็คิดว่าบรรลุพระโสดาบัน ยังไม่บรรลุนะ ไม่บรรลุง่ายขนาดนั้นหรอก เพิ่งเห็นทีเดียว แต่บางคนเห็นครั้งเดียวก็บรรลุเลย มันเกิดอริยมรรคต่อไปเลย แต่ส่วนมากเห็นครั้งหนึ่งยังไม่พอหรอกนะ อินทรีย์เราไม่แก่กล้าพอ เราก็จะเห็นเลยเดี๋ยวก็มีตัวเรา เดี๋ยวตัวเราก็ไม่มี มีเกิดมีดับอยู่อย่างนี้เรื่อยๆ ถ้ามีตัวเราแฝงเร้นปรากฎขึ้นได้แม้แต่นิดๆหน่อยๆ ยังไม่ใช่พระโสดาบัน ถ้าเป็นพระโสดาบันแล้วท่านจะละความมีตัวเรานี้เป็นสมุจเฉทเลย ไม่มีอีกต่อไปละ ไม่ต้องประคอง ไม่ต้องรักษาจิตนะ จะไม่รู้สึกว่ามีเราอีกต่อไปละ แต่ถ้ายังมีแฝงๆขึ้นมานี้ ไม่ใช่ของจริง


ที่มาhttp://www.dhammada.net/category/trisika/punya/