ความตาย คือ “เพื่อน” ผู้มาเตือน
เคยคิดบ้างไหมว่า ในระหว่างที่เราดำเนินชีวิตไปในแต่ละวัน
ในแต่ละขณะที่เรายังมีลมหายใจและรับรู้การมีอยู่ของตัวเรานั้น
มีกี่ชีวิตที่จากไป...จากไปอย่างไม่หวนกลับ
การจากไปที่เราเรียกว่า...ความตาย
ณ ขณะปัจจุบันของชีวิตเรานั้น ความตายช่างดูห่างไกลยิ่งนัก
ไกลจนเกินกว่าจะคาดคิด และถึงแม้ว่าเราจะไม่มีโอกาสได้รับรู้เลยก็ตาม
ความตายก็ยังคงเกิดขึ้นอยู่ทั่วทุกหนแห่ง...ตลอดเวลา
มีเพียงช่วง ขณะที่ความตายเฉียดเข้ามาใกล้ตัวเราเท่านั้น
ที่จะเป็นช่วงเวลาที่เรารู้ซึ้งว่าความตายนั้นมีอยู่จริง และอยู่แนบชิดกับเราเพียงไร
มันอาจจะเป็นช่วงขณะที่เราได้สัมผัสกับวินาทีแห่งความตาย
หรือช่ วงเวลาที่บุคคลที่ใกล้ชิดกับเราได้จากไป
เป็นช่วงขณะที่ทำให้เรารู้สึกว่าทุกอย่างมีปลายทาง และชีวิตมีวันสิ้นสุด
ช่วงขณะแห่งความจริงที่ทำให้เรารู้ซึ้งว่า...เราเองก็หนีไม่พ้น เช่นกัน
สำหรับผู้วายชนม์แล้ว ความตายเป็นเพียงการก้าวผ่านประตูจากห้องหนึ่งไปสู่อีกห้องหนึ่ง
แต่สำหรับผู้ยังคงอยู่ ความตายบอกอะไรแก่เรา
ดอน ฮวนได้กล่าวไว้ว่า “ความตายคือผู้มาเตือน”
“ความตายเป็นสหายของเราตลอดไป...มันอยู่ทางซ้ายมือของเราตลอดเวลา
ความตายเฝ้าคุณอยู่ขณะที่คุณรอคอย...ความตายกระซิบที่หูของคุณ
และคุณรู้สึกถึงความเย็นยะเยียบอย่างที่คุณรู้สึกในวันนี้
ความตายกำลังเฝ้าดูคุณอยู่เสมอไป มันเฝ้าคุณไม่ห่างไปไหนจนกระทั่งวันนี้
มันจะยื่นมือของมันออกมาแตะที่ตัวของคุณ”
ที่มา...ทำดีดอทเน็ต
คัดลอกจาก... http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=17908
ภาพประกอบจาก... http://lh5.ggpht.com/nam2549/SPs9cGy5T9 ... ht_026.jpg
ขอบคุณค่ะ เราเองพยายามระลึกความตายบ่อยๆให้มากเท่าที่จะนึกได้เหมือนกัน(แต่ก้เผลอเยอะเหมือนกัน แหะๆ) การระลึกถึงความตายทำให้ใจสงบสุขมาก บางทีโกรธๆอยู่หายเลย รู้สึกลมหายใจมีค่า ชีวิตมันสั้น